ခ်စ္ဧည့္သည္ ခ်စ္ဧည့္သည္ပ်ိဳ

ေႏြလည္ေန႔ခင္း ပူျပင္းျပင္းကာလေလးတစ္ခုပါ။

ေလပူၾကမ္းေလး တစ္ခ်က္အေဝွ႕မွာ အိမ္ေရွ႕လမ္းေဘးက ကုကၠိဳပင္အိုက ရြက္ေဟာင္းတစ္ဆုပ္ခန႔္

ကသုတ္ကရက္ေခၽြခ်လိုက္တယ္။ အိမ္တံစက္ၿမိတ္ေအာက္မွာ သခ်ၤာတြက္ေနရာကေန ရပ္ၿပီး

ေတာင္စဥ္ေရမရ အေတြး စက္တစ္ခ်ိဳ႕န႔အဲ တူ ရြာအဝင္လမ္းကို ေငးေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ဟာ

ရြာဝင္လမ္းေဘးမွာမို႔ ရြာကိုလာသမၽွ အဝင္ကားေလးေတြကို ျမင္ေနရတယ္ေလ။

ေၾသာ္ ဘာလိုလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၉ တန္းေျဖၿပီးသြားတယ္။ ေအာင္မယ္ဆိုတာကိုသိေနေတာ့ ၿပီးခ့တဲ ့ဲ

စာေမးပြဲအတြက္ ရင္မခုန္ပါဘူး။ ေနာက္တက္မယ့္ ၁၀ တန္းဆိုတာႀကီးကိုပဲ စိတ္ထဲေလာေနမိတယ္။ ခုလို

ေန႔လည္ေနပူႀကီးမွာကလည္း စိတ္ေတြေလေနတာမို႔ သိပ္ၿပီးလည္း စာမၾကည့္ျဖစ္ပါဘူး။

ရြာမွာကလည္း ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းက်င္းပေနၾက ပြဲေတာ္ေပမို႔ ပြဲေစ်းတန္းအတြက္ ပြဲကားေတြ တစ္စီးၿပီး

တစ္စီးလာေနၾကတယ္။ ခုနေလးတင္ပဲ ရဟတ္ကားလာတယ္လို႔ သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္မိတယ္။

ကုန္စည္စလြယ္ေတြသယ္တင္ထားလို႔ ဘာကားရယ္လို႔ ႀကိဳမမွန္းနိုင္ၾကပါဘူး။ ကုန္ေတြခ်ၿပီး

ေကာက္ဆင္မွသာ သိရတာမ်ိဳးေလ။



ရဟတ္ကားလာေတာ့လည္း ဒီႏွစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဟတ္စီးျဖစ္ရေသးတာေပါ့ေလ။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့

ထူးျခားတယ္ဆိုစရာေလး တစ္ခုရွိပါတယ္။ မႏၲေလးေရႊၿမိဳ႕ေတာ္က လမင္းတရာ အၿငိမ့္ႀကီးကို

ပြဲငွားအဖြဲ႕ကငွားထားလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအၿငိမ့္ေၾကာင့္ပဲ ဒီႏွစ္ရြာမွာ ဧည့္ေထာင္းတယ္ဆိုရပါတယ္။

ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေရာ အေဝးတလံပါမက်န္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လာၾကည့္ၾကမယ္လို႔ ခန႔္မွန္းသလို၊

အိမ္နီးနားခ်င္းေတြမွာလည္း ရပ္ေဝးဧည့္သည္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္ႏွင့္ေနၿပီးၾကပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြက ဒီရြာဇာတိ မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္း ေတာင္သူေတြမို႔ ရပ္ေဝးဧည့္သည္လာဖို႔ေတာ့

မရွိဘူးေပါ့ေလ။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကေတာ့ ပြဲညမွာ လာမယ္ထင္ပါတယ္။ သဘက္ခါပြဲေတာ္ညမို႔ အနီးဧည့္လာဖို႔

ေစာလြန္းပါေသးတယ္ဆိုရပါမယ္။

ရြာဆိုတာကလည္း တစ္အိမ္န႔တဲ စ္အိမ္ ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္မကင္းသလို ကိုယ့္ယာထြန္ခ်ိန္ သူ႔ေခၚလိုက္၊ သူ႔ရာခ်ိန္

ကိုယ္ကူလိုက္န႔ ဲ ဒိုးတူေဘာင္ဘက္ လုပ္ကိုင္လာလိုက္ၾကတာ ႏွစ္ပဋိေစၧဒ ၾကာျမင့္လွမည္ထင္သည္။

♫ ေတာဓေလ့ ♫ သီခ်င္းေလးေတာင္ သတိရမိတယ္ဗ်ာ။

♫ ေတာ့ဓေလ့မွာ လႏြ ္ေပ်ာ္ေမ့စြ ရာ ♫ ရိုးျပတ္ဝါလယ္ယာတြင္းမွာ ♫ မနက္မလင္းမီ ♫ တလင္းဆ ီကို

အေရာက္သာြ းလို႔ ♫ စပါးလည္းေလွ႕ရင္းသာ ♫ သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္ ♫ ဟစ္ေအာ္ေပ်ာ္ၾကရွာ ♫

ေနပူက်ဲက်ဲမွာပဲ ေလေအးတစ္ၿပိဳက္ တိုးဝင္လာတယ္။ တန္ဖိုးႀကီးလိုက္တဲ့ ေလညႇင္းေလးရယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေလးပါ ေႏြေနပူကေန တဒဂၤေလး ၿငိမ့္ေအးသြားတယ္။

ျမင္ကြင္းထဲမွာေလး ဂ်စ္ကားေလးတစ္စီး ကုကၠိဳပင္ေအာက္ ဆိုက္လာတယ္။ ဖုန္တလုံးလုံးနဲ႔ေပမယ့္ လွပတဲ့

ကားေလးဆိုတာေတာ့ ခန႔္မွန္းမိပါတယ္။ အမ်ိဳးအစားနဲ႔ တန္ဖိုးတို႔ခန႔္မွန္းဖို႔က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္

အလွမ္းေဝးလွပါတယ္။

ကားေပၚက လူဝႀကီးတစ္ေယာက္ဆင္းလာၿပီး ကုကၠိဳပင္ေအာက္က ေထြပစ္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ခ်ိဳ႕ကို

တခုခုေမးေနဟန္ပါပဲ။ စပ္စုခ်င္တာေၾကာင့္ ေနရာကေနထသြားမိတယ္။ မျမင္ရတဲ့ ဆြဲငင္အားတစ္ခုက

ကၽြန္ေတာ့္ကို ကားေပၚလွမ္းၾကည့္ဖို႔ ဆြဲေဆာင္ေနသလိုပါပဲ။ လူဝႀကီးကို ေက်ာ္ၿပီး ကားေပၚကို ေငးမိတယ္။

အမ်ိဳးသမီးသုံးေယာက္ကိုေတ့တြ ယ္။ အမ်ိဳးသမီးဆိုတာထက္ မသတၱဝါ ဆိုပါေတာ့။ ေခ်ာေမာခန႔္ညားတဲ့

မိန္းမခပ္ႀကီးႀကီးနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္ထက္အသက္အနည္းငယ္ႀကီးဟန္ရွိတဲ့ အစ္မအရြယ္

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရယ္ ေလးငါးႏွစ္အရြယ္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ရယ္ပါ။

သုံးေယာက္လုံးတူေနတာကေတာ့ ဖုန္ထူထူေအာက္က ျဖဴဝင္းဝင္းအသားေရေရပါပဲ။

ရြယ္တူမမကိုေတာ့ ေသခ်ာေငးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ ရြာသူရြာသားမပိုင္နိုင္တဲ့

ျဖဴဝင္းမႈကိုသူပိုင္ေနတယ္။ ေခါင္းထက္မွာ စီးထားတဲ့ ေခါင္းစီးနီနီကလည္း ဖုန္ေတြအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ပါလား။

မ်က္ခုံးထက္မွာလည္း ဖုံေတြအေဖြးသား။ အညာေျမရဲ့ အႀကိဳေတာ္ ဖုန္ထူထူေသာ္မွ ထိုမမ အလွကို

မဖုံးကြယ္နိုင္ျဖစ္ေနပါေရာလားဗ်ာ။

ထိုမမတြင္ ကၽြန္ေတာ္ျမတ္နိုးလွေသာ မ်က္သားျဖဴျဖဴ၊ ကၽြန္ေတာ္ရင္ခုန္ေသာ ပါးေဖါင္းေဖါင္းႏွင့္

ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းထက္မွ အျပဳံးတစ္ပြင့္ရွိေနပါတယ္။ ထိုအျပဳံး၏ အဓိပၸါယ္ကို ထိုစဥ္က

နားမလည္ခ့ပဲ ါ။ ႏွစ္အတန္ၾကာေအာင္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ယူခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုရင္ေတာသားအတြက္

ထိုမမ အျပဳံးတို႔တြင္ က်ီစယ္လိုျခင္း ႏွိမ္ခ်လိုျခင္းတို႔ ပါေနတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက

အလိုလိုသိေနခ့ပဲ ါတယ္။

တက္ထရြန္ရွပ္လက္တို ေဘာင္းဘီတိုတိုဝတ္ထားၿပီး ပုဆိုးကြင္းသိုင္းထားတဲ့ အကၽြန္ေတာသား

သူငယ္သည္ ပိုင္ဆိုင္မႈေတမြ ်ားလႏြ ္းလွတဲ့ မမတို႔အတြက္ ထိုအျပဳံးႏွင့္ထိုက္တန္တာကို

ကၽြန္ေတာ္နားလည္နိုင္ခ့ပဲ ါတယ္။ မမကို ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ ဆက္ေငးမိေနသလဲဆိုတာကေတာ့

ျပဳံးျပေနတဲ့ မမေၾကာင့္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ေသးတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြ မမႏႈတ္ခမ္းမွာ

ပြင့္အာလၽွက္ရွိၾကပါေသးတယ္ေလ။

ထိုစဥ္အခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္၏ ႀကိဳမသိနိုင္ျခင္းေတြအမ်ားအျပားရွိခဲ့ပါတယ္။

အခ်စ္တစ္ခုရဲ့အစ ကေလးဘဝရဲ့နိဂုံး၊ နာက်င္မႈတစ္ခုရဲ့ နိဒါန္း၊ အဆင့္အတန္းခြဲျခားျခင္းတို႔ရဲ့ ျပယုဂ္၊

လူေနမႈကြာျခားျခင္းရဲ့ ျပစ္ဒဏ္၊ ေပးဆပ္မႈရဲ့ အဆုံးဘက္မွာ ထိုထိုေသာအရာတို႔ဟာ ထိုေသာ မမရဲ့

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္တစ္သက္စာ လက္ေဆာင္ေတြျဖစ္လာတာပါပဲခင္ဗ်။

အခ်စ္တစ္ခုရဲ့အစ ကေလးဘဝရဲ့နိဂုံး

(၁) ခ်စ္ဧည့္သည္ ခ်စ္ဧည့္သည္ပ်ိဳ

“ ေဟ့ သူငယ္ ေဟ့ ”

ေဘးကလာတ့အဲ သံေၾကာင့္ အေတြးေရယဥ္ေၾကာေတြ ျပတ္ေတာက္သြားၿပီး

ေခၚသံၾကားရာဖက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရတယ္။

“ ဦးေမာင္ေအး တို႔အိမ္ဘယ္အိမ္လဲကြ ”

အလို သူေမးတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ပါေရာလားလို႔ အံ့ၾသမိတယ္။ ရြာမွာလည္း နာမည္တူမရွိပါဘူးေပါ့။

“ ဦးေမာင္ေအး ေဒၚေအးျမင့္ ကိုေျပာတာလားခင္ဗ်”

“ ဟုတ္တယ္ သူငယ္ေရ” ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းေျမာက္မိသြားတယ္။ ျဖတ္ကနဲဆိုသလို ကားေပၚက

မမကို ေျပးျမင္မိတယ္ေလ။

“ ဒီအိမ္ခင္ဗ် ” လို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေက်ာဘက္ထိုးျပလိုက္ရတယ္။

အနိုင္ရ ဲ ့ ♫ ခ်စ္ဧည့္သည္ ♫ သီခ်င္းေလးကို သြားသတိရတယ္။

♫ ခ်စ္ဧည့္သည္ ♫ ခ်စ္ဧည့္သည္ပ်ိဳ ♫ ရာြ န႔ေဲ မာင့္ကို စြန႔္ခြာေျပး ♫ ၿမိဳ႕ႀကီးကိုတဲ့ ျပန္ေတာ့မယ္ဆို ♫

ျပန္ေတာ့မယ္ဆို ♫ ႏွလုံးသားေျမမွာ တံတားခင္းေပးခဲ့မယ္ ♫ နင္းသြားေတာ့ပ်ိဳ ♫

သီခ်င္းေလးကို ညည္းရင္း မမေနာက္ေက်ာဆီကို ေငးရင္း လမ္းေလၽွာက္ေနမိတယ္။ မမဟာ

ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ၂ လက္မခန႔္အရပ္ျမင့္ပါတယ္။ ရွိုက္ဖိုႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႔ အပ်ိဳျဖန္းဆိုတာ ဒါေလးကို

ေခၚမယ္ထင္ပါတယ္။ မမရဲ့ ဖြ႕ံ ထြားေနတဲ့ ရင္မႊာႏွစ္သြယ္ကို ျမင္ေယာင္မိရင္း အိမ္ေဘးက

ညီမႏွစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္ရင္း ဆဲတာကို သြားသတိရတယ္။

အပ်ိဳေဖၚဝင္စ အမန႔ ဲ အငယ္မေလး ရန္ျဖစ္ၾကရာမွာ အငယ္မေလးက မေက်မနပ္နဲ႔ သူ႔အစ္မဆဲေရးပုံက “

နို႔ဆူမ” တ့ဗဲ ်။ ဒါဆိုဒီမမလည္း အလဲ ို ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္။ စလင္းဘက္ေလးကို လြယ္ရင္းဆင္းသြားတဲ့ မမဆီမွာ

ဒီလို ဖြင့္ထြားတာေလးလည္း ပိုင္ဆိုင္ေနတာ အေသအခ်ာေပါ့ဗ်ာ။ မ်က္ႏွာေလးက

ကြင္းကြင္းယြင္းယြင္းရွိတယ္ဆိုရပါမယ္။ ဇင္ေယာ္ေတာင္မ်က္ခုံးမဟုတ္ေပမယ့္ ထူထဲတိက်တဲ့

မ်က္ခုံးရွိေနတယ္။ အသားအေရကေတာ့ ရြာအေခၚ ေဖြးေဖြးဖြတ္ဖြတ္ေလးေပါ့ဗ်ာ။

ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာအက်ဆုံးပုံစံေလးပါ။ ပုခုံးအက်ယ္နဲ႔ တင္ပါးအက်ယ္ဟာ

အတူေလာက္လို႔ေတာင္ ဆိုရပါမယ္။ ပုခုံးက်ဥ္းၿပီးတင္ကားေနပါတယ္။ ေနာင္မွာေတာ့ ဒီကိုယ္လုံး

ကိုယ္ေပါက္ကို ငါ့ရံ့ကိုယ္လုံးလို႔ ရြာက အစ္ကိုမ်ား နာမည္ေပးၾကပါတယ္။ ဒီေလာက္ႀကီးေတာင္

ငမ္းတယ္လို႔ အထင္မလလြဲ ိုက္ပါန႔ ဲ အဒဲ ီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ အသံေတာင္ မၾသေသးပါဘူးခင္ဗ်။

သဘာဝအလွမ်ား စူးစမ္းကာစ ေလာကအလွေဖြရွာကာစ ကေလးငယ္တစ္ဦးသာ ျဖစ္ခဲ့ပါေၾကာင္း။

လူဝႀကီးကားေပၚတက္ ေက့အြ ဝင္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္အဝင္လမ္းဟာ

ေျမႀကီးန႔ထဲ ိၿပီးလမ္းေလၽွာက္ေနတာလား မသိနိုင္ေအာင္ကို ေပ်ာ္ေနမိပါတယ္။ အိမ္မွာ

ၿမိဳ႕သူေခ်ာေခ်ာေလးေရာက္ေနတာသိရင္ လာပိုးပမ္းၾကမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ေခၚေတာမ်က္ႏွာႀကီးေတြကို

ျမင္ေယာင္မိလို႔ေလ။ အိမ္သာလို႔ ဧည့္လာတာမဟုတ္ဘဲ ဧည့္လာလို႔ အိမ္သာတယ္

ျဖစ္သြားတယ္ဆိုရပါေတာ့မယ္ခင္ဗ်ာ။

ပူျပင္းလွေသာ အညာေလတို႔ဟာ ၿငိမ့္ေညာင္းေသာ ေတးသြားမ်ားကို သယ္လာဟန္ရွိသလို၊

အိမ္ေရွ႕ကုကၠိဳပင္ဟာလည္း ပင္စည္မွအျမစ္တိုင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ား ရစ္တြယ္ေထြးပိုက္ထားဖြယ္

သြယ္လ်ျဖစ္ထြန္းေနပါေတာ့တယ္။ မသိမသာေလခၽြန္ေတာင္ေနလိုက္ပါေသးတယ္။

ေတးသြားအလိုက္ေလးကေတာ့ ခ်စ္ဧည့္သည္ ခ်စ္ဧည့္သည္ပ်ိဳ ေပါ့ေနာ္။

(၂) ေနဝင္ခ်ိန္တိမ္ေတာက္ ပ်ိဳေၾကာက္ပါတဲ့ဒီအခ်ိန္

အိမ္ေရွ႕က ကားသံေၾကာင့္ အေဖန႔အဲ ေမတို႔ လန႔္နိုးလာၾကဟန္ရွိပါတယ္။ လူဝႀကီးကိုျမင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ

တရင္းတႏွီးႏႈတ္ဆက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေျပာစကားမ်ားအရ ထိုလူဝႀကီးဟာ ၿမိဳ႕က ပြဲ႐ုံပိုင္ရွင္

ျဖစ္ဟန္ရွိပါတယ္။ အေဖကလည္း ၿမိဳသြားေရာင္းတိုင္း သူ႔ဆီမွာေရာင္းဟန္ရွိပါတယ္။

အေတာ္ေလးရင္းႏွီးပုံရၿပီး အရင္တစ္ေခါက္ ပဲသြားေရာင္းတည္းက ရြာပြဲအလည္လာဖို႔ ဖိတ္ခဲ့ဟန္တူပါတယ္။

ဧည့္သည္ေတြကို အိမ္အေပၚထပ္အပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ အေဖက ညေနထန္းေရ သြားသိမ္းပါတယ္။

အေမကေတာ့ ေပတရာေခၚ ရြာလယ္ေစ်းကိုထြက္သြားပါတယ္။ ကားေမာင္းရတာပင္ပမ္းလို႔ထင္ပါရဲ့

လူဝႀကီးကေတာ့ တန္းယားေပၚမွာ တေမွးေမွးေနပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ အေပၚထပ္မွာ မမတို႔

သားအမိတစ္စု အဝတ္လဲၿပီးဆင္းလာၾကတယ္။

မမအေမကေတာ့ ခပ္ပါးပါးအဝတ္သာဝတ္ထားၿပီး မမကေတာ့ လုံခ်ည္ပန္းေရာင္ေလးရင္လ်ားၿပီး

တဘက္ဝါေလး ့ျခဳံထားပါတယ္။ လက္ထဲမွာလဲမယ့္ အဝတ္ပိုေလးနဲ႔ေပါ့။

“ဟ့သဲ ူငယ္ ေဝေဝက ေရခ်ိဳ းခ်င္သတဲ့ ေရဘယ္မွာခ်ိဳးရမလဲ အန္တီတို႔ကိုလိုက္ျပပါဦး”

လို႔ေျပာလာပါတယ္။ ေၾသာ္ မမနာမည္ေလးက ေဝေဝတဲ့လား။ နာမည္ေလးကိုၾကားလိုက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ

သိမ့္သြားတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း အသံထြက္ၿပီး မမေဝရယ္လို႔ ေခၚလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္

အေျခအေနမေပးဘူးေလ။ တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မမတစ္ေယာက္သာ

ေမြးစားရရွိမယ္ဆိုတ့ ဲ အေတြး န႔ ဲ မမေတာ္ခ်င္စိတ္သာ တဖြားဖြားေပၚေပါက္ေနပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာေလးမွာက ရြာအေနာက္ဘက္က ေခ်ာင္းထဲဆင္းၿပီးေရခ်ိဳးရပါတယ္။ ေႏြရာသီမို႔

ေခ်ာင္းေရက ေခ်ာင္းအလယ္ေလာက္မွာသာရွိၿပီး ေရခ်ိဳးရလြယ္ဖို႔ကိုေတာ့ ေခ်ာင္းစပ္မွာ

ေရတြင္းေတြတူးထားရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာေလးဟာ ေပတရာေခၚ ကားသြားနိုင္တဲ့

လမ္းတစ္ေၾကာင္းသာရွိၿပီး အိမ္မ်ားက လမ္းေဘးဝဲယာမွာသာရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ေလးက လမ္းနဲ႔

ေခ်ာင္းၾကားဆိုပါေတာ့။ လမ္းကိုမ်က္ႏွာမူတ့အဲ ိမ္မို႔ ေရခ်ိဳးမယ္ဆို အိမ္ေနာက္ေဖးလမ္းကေန

ေခ်ာင္းထဲထိုးဆင္းရပါတယ္။

လမ္းျပအျဖစ္ ေခ်ာင္းထဲကို ထိုးဆင္းမယ္ႀကံရင္ပဲ အေဒၚႀကီးဟာ စိတ္ပ်က္သြားဟန္ရွိပါတယ္။

“အန္တီေတာ့ ခရီးပမ္းတာမို႔ ဒီလမ္းက မဆင္းခ်င္ဘူး ေခ်ာ္လဲမွာစိုးတယ္။ တျခားလမ္းမရွိဘူးလား”

လို႔ေမးတာေၾကာင့္ တျခားလမ္းက ရြာလယ္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျဖေပးပါတယ္။ ေနပူပူမွာ

လမ္းမေလၽွာက္လိုဟန္တူပါတယ္။

“ကဲ ေဝေဝကိုသာေခၚသာြ းေတာ့ ငါန႔ ဲ ငယ္ေလး ေနခဲ့ေတာ့မယ္” ဆိုပါတယ္။

မမေဝကေတာ့ နည္းနည္းေလး စူပုတ္သြားဟန္ရွိတယ္။ လမ္းၾကမ္းလို႔ မဆင္းခ်င္တာရယ္ အေမနဲ႔

ညီမငယ္မလိုက္လို႔ မေက်နပ္တာရယ္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့

မမေဝတစ္ေယာက္သာပို႔ရမယ္ဆိုတာႀကီးကို ေတြးၿပီး အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနပါေတာ့တယ္။

ေခ်ာင္းဆင္းလမ္းဟာ ခ်ဳံႏြယ္ပိတ္ေပါင္းျဖစ္မေနေသာ္လည္း ထေနာင္းပင္မ်ား ေပါက္ေနၿပီး အေတာ္ေလး

သီးသန႔္ဆန္ေနပါတယ္။ ေက်ာက္စရစ္စစ သဲစစနဲ႔မို႔ မမေဝခမ်ာ ေနာက္ကေန

အေမတၿပီးဆင္းေနရရွာပါတယ္။

“အေမ့” အာေမတိတ္သံေလးန႔အဲ တူ ေရွာခနဲ မမေဝေခ်ာ္က်လာပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းသလို

ကၽြန္ေတာ္ဆြဲဖမ္းလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္တစ္ဖက္က မမေဝရဲ့ ခါးနဲ႔ လက္တစ္ဖက္ကို

ခ်ဳပ္မိလၽွက္သား ဆုပ္ကိုင္မိသြားပါတယ္။ အေပၚကက်လာတဲ့ မမေဝရဲ့ အဟုန္ကို

ကၽြန္ေတာ္မထိန္းနိုင္ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ပါလဲက်သြားပါေတာ့တယ္။ တုံးလုံးပက္လက္ေတာ့ မဟုတ္ၾကပါခင္ဗ်။

ပုံ႔ပုံ႔ေလးႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္က်သြားၾကတာပါ။

မမေဝရဲ့ လက္ေကာက္ဝတ္က ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္တုန္ခါေနပါတယ္။ အေပၚပိုင္းမွာေတာ့

တစ္ဘက္ေလးက ခၽြတ္မိလ်က္သားမို႔ မမေဝရဲ့ ပုခုံးသားႏုႏုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လက္ထဲမွာ ရင္ဖိုစရာ

ႏွစ္လိုဖြယ္ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ထိုပုခုံးသားတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝအတြက္ ပထမဆုံးေတြ႕ထိဖူးေသာ

အရြယ္တူမိန္းမပ်ိဳရဲ့ အသားႏုျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ ဗေလာင္ဆူသြားပါတယ္။ ေျပာမျပတတ္တဲ့

လႈပ္ရွားမႈျဖစ္သြားတယ္။ မမေဝကေရာ ငါ့လိုပဲလားလို႔ေတြးမိလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ျမတ္နိုးေသာ မ်က္သားျဖဴျဖဴေလးေတြအလယ္က မ်က္နက္ဝန္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို

အတိုင္းသာျပဴးၾကည့္ေနတယ္။ အေတာ္ေလး ေယာက္ယက္ခက္ေနဟန္ရွိပါတယ္။

မ်က္သားျဖဴျဖဴေလးအလယ္က မ်က္နက္ဝန္းမ်ားဟာ အေရာက္တလက္လက္ခတ္ေနပါတယ္။ ပါးျပင္မွာ

ေသြးေရာင္ေလးေတြလႊမ္းေနသလို ေသြးေၾကာေလးေတြပါ ျမင္ေနရပါတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးက မဆိုယုံေလး

ဟ ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕လက္တစ္ကမ္းမွာ ပုခုံးနဲ႔ လက္ေကာက္ဝတ္ကို ထိန္းသိမ္းခံလိုက္ရရွာလို႔

ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္မသိေသာ အေမႊးနံေလးက မမဆီကရလာပါတယ္။ မိတ္ကပ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

မိတ္ကပ္လိမ္းထားတာလည္း မျဖစ္နိုင္ပါဘူး။ ပါးျပင္ေပၚက ေသြးေၾကာေလးေတြေတာင္

ေရးေရးျမင္ေနရတာပဲေလ။ ကိုယ္သင္းရနံ့မ်ားလား။ ေႏြထေနာင္း ေဆာင္းမန္က်ီးဆိုတဲ့အတိုင္း ေႏြေနပူမွာ

ထေနာင္းရိပ္ေလးေတြက ေအးျမလို႔ေနသလို ထေနာက္ရြက္ၾကားက ေလေျပႏုႏုေလးေအာက္မွာ

ကၽြန္ေတာ္ဟာ မလႈပ္မရွက္ အိပ္ေမ့ခြ ်ခံထားရသလို မမမ်က္ႏွာေလးကို ေငးျခင္းမွအပ တစ္ျခားဘာမွ

မလုပ္နိုင္ခဲ့ပါ။

လၽွပ္တစ္ပ်က္ကာလေလးအတြင္းမွာ …

ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမႊးနံ့ေလးရဲ့ သယ္ေဆာင္ရာကို မ်က္စိလည္လမ္းမွားသြားခဲ့ပါတယ္။ မမရဲ့

ဘယ္ဘက္ပါးျပင္ကို ေမႊးေမႊးေပးမိလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝရဲ့ ပထမဆုံးေသာ လြန္ဆန္မရနိုင္တဲ့

ဆႏၵတစ္ခုကို က်ဴးလြန္လိုက္ျခင္းပါပဲ။ မမပါးျပင္ႏုႏုေလးထက္မွာ ေလာကအလွဆိုပါတဲ့ ဂီတသံေတြ

ရသေပါင္းစုံ အလကၤာမ်ားစြာ စုပ်ိဳးထပ္ေပါင္းထားဟန္ရွိပါတယ္။ ရင္ဘတ္ႀကီးတစ္ခုလုံး ၿပိဳက်သြားသလို

ကၽြန္ေတာ္ႏြမ္းဟိုက္သြားပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက အေရးႀကီးအရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား

မမႏႈတ္ယူသြားတယ္လို႔ ခံစားလိုက္ရတယ္။

မမေဝကေတာ့ မ်က္ႏွာကိုဇြတ္လႊဲလိုက္ၿပီး မ်က္သားျဖဴျဖဴေလးရဲလာၿပီး မ်က္ရည္မ်ားလိမ့္ဆင္းလာပါတယ္။

မမပါးျပင္က မ်က္ရည္ေတြလိမ့္ဆင္းလာပုံဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေနာင္တေတြ တစ္ရစ္ျခင္း

တစ္ရစ္ျခင္းထပ္ပိုး က်ခံေစလိုဟန္ရွိပါတယ္။ အရမ္းဝမ္းနည္းမိတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြကေန ႐ုန္းၿပီး

ကၽြန္ေတာ့္ပုခုံးကို ဆက္တိုက္ပုတ္ရင္း စကားတတြတ္တြတ္ေျပာေနပါေတာ့တယ္။

“ဘာလို႔ နမ္းတာလဲ၊ ငါက နင့္ရည္းစားမို႔လား၊ ဧည့္သည္ကို ဒီလိုလုပ္ရလား ျပန္မယ္၊ တိုင္မယ္၊

နင့္မိဘကိုတိုင္မယ္ ”

စတဲ့ စကားေတတြ တတြ ္တတြ ္ ရတြ ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိဘဲ ဒူးေလးေထာက္ၿပီး

လက္ဖ်ားေတြကိုေယာင္ယမ္းခ်ိဳးေနမိပါတယ္။ မမသာ လွည့္ၾကည့္မယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္လည္း ငိုေနတာ

မမျမင္ရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ တစ္ပါးသူမ်က္ရည္က်ဖူးတယ္ဆို အဲဒီတစ္ပါးသူဟာ မမပဲျဖစ္မွာပါ။

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ မ်က္ရည္ကို ရဲရဲၾကည့္ဝံ့တဲ့ သတၱိကၽြန္ေတာ့္မွာ ပါမလာဘူးမမရယ္။ ကၽြန္ေတာ္

အာေခါင္ေတြေအာင့္လာတယ္။ အရမ္းေမာလာသလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ထပ္တလဲလဲ ေျပာမိတဲ့စကားကေတာ့

… “ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ” ဆိုတာပါပဲခင္ဗ်။

တျဖည္းျဖည္းန႔ေဲ တြးေၾကာက္လာတယ္။ မမသာ အိမ္ကိုတိုင္ရင္ အေဖနဲ႔အေမက ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္မလဲ

လူဝႀကီးကေရာ ထိုးထည့္လိုက္ေလမလား၊ အေဒၚႀကီးကေရာ ပါးရိုက္လိုက္ေလမလား ေတြးေၾကာက္မိတယ္။

မမသာ ပါးရိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခံရဲပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ … “မမ မေၾကနပ္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ပါးကို ရိုက္ပါ၊

အိမ္ကို မတိုင္န႔ေဲ နာ္” လို႔ ေတာင္းပန္မိတယ္။ မမကၽြန္ေတာ့္ကို မရိုက္ဘူးဗ်။ မမစိတ္ကူး ေျပာင္းသြားတယ္

ထင္တယ္။ ပါးျပင္က မ်က္ရည္စက္ေလးလည္း လမ္းတစ္ဝက္မွာေျခာက္သြားပါတယ္။ မ်က္လုံးေလးကို

တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္ပုတ္လိုက္တယ္။ အိုး … အခုမွ ေသခ်ာျမင္မိတယ္ မမမ်က္ေတာင္ေလးေတြဟာ

ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ရွည္စင္းစင္းေလးပါလားလို႔။ မ်က္ေတာင္ေကာ့တဲ့မိန္းကေလးမ်ားကို မူယာမ်ားတယ္လို႔

ထင္မိပါတယ္။ မမမ်က္ေတာင္ေလးေတြကိုလည္း သေဘာက်မိသြားျပန္ ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ “သြား

ေရခ်ိဳးရမယ့္ေနရာ ျမန္ျမန္သြား” လို႔ေအာ္ေတာ့မွ စိတ္သက္သာရ ရသြားတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း မမက

လိမၼာသားလို႔ ေတြးမိတယ္။

မ်က္ရည္စေတြသုတ္ၿပီး လွည့္ဆင္းလိုက္တယ္။ မမကပ္ပါမလာတာသိေတာ့ လွည့္ၾကည့္မိတယ္။

မမတစ္ေယာက္ တဘက္ဝါေလးျခဳံၿပီး ေျခေထာက္နာၿပီးမထနိုင္ျဖစ္ေနရွာသကိုး။ ထူမယ္လို႔ သြားေပမယ့္

“ ငါ့ဖာသာ ထနိုင္တယ္ ” ေအာ္ေနျပန္ပါေတာ့တယ္။ ထနိုင္တာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔ကိုးေနာ္။ သနားရင္းကေန

ရယ္ခ်င္တ့စဲ ိတ္ကို ေျပာင္းသာြ းတယ္။ စခ်င္ေနာက္ခ်င္လည္းျဖစ္လာမိတယ္။ မမ ခန ေနဦးေနာ္ဆိုၿပီး

ေဘးဘီဝဲယာလွည့္ၿပီး တုတ္တိုေလးတစ္ေခ်ာင္းရွာမိတယ္။ အေရးထဲမွာ တုတ္ကလည္းမေတြ႕ဘူးဗ်။

ေလၽွာက္ရွာေနရာကေန မမကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးမွာ ေၾကာက္ဟန္ရွိတယ္။ တစ္ခါမွ

မေရာက္ဖူးတဲ့ အရပ္မွာ အားငယ္ရွာေပမေပါ့လို႔ သနားမိျပန္ေရာ။ မမမ်က္ဝန္းမွာ ယို႔ယို႔ေလးထိုင္ၿပီး

စိုးရြံ့ ေနဟန္ေလးကလည္း လွေနတာပါပလဲ ား မမရယ္။

ထေနာင္းခက္ေလးခ်ိဳးလိုက္တယ္။ ထေနာင္းဝါမို႔ ဆူးမပါပါ။ မမနားသြားၿပီး ထေနာင္းခက္ေလး

ကမ္းလိုက္တယ္။ ေရာ့ ဒါေလးဆြဲထေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာက ျပဳံးစိစိမို႔ထင္ပါရဲ့ မမခမ်ာ ငိုထားတာမွ

မၾကာေသးဘူး ခစ္ကနဲ ျပဳံးစိစိျဖစ္သြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္တို႔ ရြာသားေတြဟာ ျမန္မာ့ဓေလ့ေက်းလက္ဓေလ့ကို ထိန္းသိမ္းရမယ္ဆိုသမို႔လား။ အရြယ္တူ

မိန္းကေလး ႏွမလို ေစာင့္ေရွာက္သင့္ေလေတာ့ လက္ဖ်ားျခင္းမထိရေလေအာင္ တုတ္ကေလးနဲ႔

သြယ္ၿပီးထူတာေပါ့ေနာ္။ အညာသားေတြရိုးပါတယ္ဆိုတာ သူတို႔ၿမိဳ႕သူေတြ သိေစဖို႔ေပါ့ဗ်ာ။

မမက ျပဳံးရယ္ေနေပမယ့္ ထေနာင္းခက္ကို မဆြဲဘူးဗ်။ ႏႈတ္ခမ္းေလးပဲ စူေနေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း

ရယ္စစနဲ႔ “ဘုတ္စလိုက္ေတာ့ အရင္က ဘာမွမျဖစ္ဘူးထားလိုက္” ဆိုၿပီး တုတ္ကို လႊင့္ျပစ္ၿပီး မမလက္ကို

ဆြဲထူပါတယ္။ ထူကာမွ ပိုဆိုးေနပါ့။ မမကို မနိုင္ဘူးဗ်။ မမအထက္ကတက္ၿပီး ခ်ိဳင္းကကိုင္မလိုက္တယ္။ ကဲ

ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ။

ကဲဒီက်မွပဲ မေရႊေခ်ာလည္း ေက်ာင္းမွန္းကန္မွန္းသိသြားပုံရတယ္။ တန္းကို

ထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္သြားတာပဲ။ တစ္လမ္းလုံး လက္ကေလးဆြဲေခၚလာခဲ့ရပုံကေတာ့

ဒီေန႔တိုင္မ်က္စိထဲမထြက္ေတာ့ပါဘူး။ ခုလိုခ်ိန္မ်ား သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ျမင္စမ္းပါဟလို႔

ဆုေတာင္းလိုက္ရတာအေမာ။ မ႑ပ္တိုင္ႀကီးတက္ကာ တက္ကာ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေခၚတာ ျဖစ္မယ္ဗ်။

ေနမဝင္ေသးေတာ့ ဘယ္သူမွ ေရခ်ိဳးမဆင္းတာ ခက္တယ္ဗ်ာ။

ေျမျပန႔္ေခ်ာင္းစပ္စီေရာက္ေတာ့ မမလက္တြဲမခံေတာ့ပါ။ ေရတြင္းနားဆီက လူသံေတြ လူရိပ္လူေယာင္ေတြ

ေတ့ေြ နရတာကိုးဗ်။ တငြ ္းေလးတငြ ္းမွာ ႏွစ္တြင္းမွာ ေရခ်ိဳ းသူ တစ္ခ်ိဳ႕ရွိေနပါတယ္။ လူမရွိတဲ့

တြင္းဆီေရြးေခၚသြားလိုက္ပါတယ္။ မိန္းမပ်ိဳေလးဆိုေတာ့ လူေရွ႕ဘယ္ခ်ိဳးခ်င္ပါ့မလဲလို႔ေနာ့္။

ရြာဘုံပိုင္ စက္သီးန႔ ဲ မမကို ေရခ်ိဳးေစပါတယ္။ တြင္းႏႈတ္ခမ္းေရာက္ေပမယ့္ မမမခ်ိဳ းနိုင္ေသးပဲ

ရြံ့ တႏြ ့္တႏြ ့္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ၾသ ကၽြန္ေတာ့္ကိုရွက္လို႔ကိုးလို႔ တန္းသေဘာေပါက္လိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ

ေရတြင္းက ေရေတြ စုေဝးေနရာ အိုင္ငယ္ေလးဆီ ထြက္လာလိုက္ပါတယ္။ အိုင္ေဘးက

ထေနာင္းျမစ္ေပၚထိုင္ရင္း အိုးျခမ္းပ့ေဲ လးေတြနဲ႔ အိုင္ထဲကို ေပါက္ရင္း ခုနက

အျဖစ္အပ်က္ေတြျပန္ေတြးလိုက္၊ ၾကည္ႏူးလိုက္ မမဆီ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္း ကိုေတာသားတို႔

အေက်နပ္ႀကီးေက်နပ္ေနပါေတာ့တယ္။

ေရႏွစ္ပုံးခန႔္ခ်ိဳအၿပီးမွာေတာ့ အထိမခံေရႊပန္းကန္ေလးခမ်ာ ေရမငင္နိုင္ျဖစ္သြားရွာပါၿပီ။ လက္ဖဝါး

တစ္ပတြ ္ပတြ ္န႔ ဲ စုတ္တသက္သက္နဲ႔ မမျဖစ္ပုံကေတာ့ ရင္ထဲမွာ က်လိ က်လိပါပဲ။ ဟုတ္ေပတာပဲ

အုန္းဆံႀကိဳးဟာ လက္ရွမွာေပါ့။ အသားမေသေသးတဲ့ အုန္းဆံႀကိဳးဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာင္

လက္ရွတတ္တာပဲကိုးဗ်။ ေနရာက ထသြားလိုက္ၿပီး မမနားကပ္သြားပါတယ္။ ေရစိုေနတဲ့ မမအလွမွာ

သုံးေလးစကၠန႔္မၽွ အသက္ရႈရပ္သြားတယ္ထင္ပါတယ္။ လွလိုက္တာ မမရယ္။

ကၽြန္ေတာ္ရင္အဖိုေစဆုံးေနရာကေတာ့ ေရစိုလို႔တင္းေနတဲ့ တင္ပါးေအာက္စီက ခ်ိဳင့္လို႔

အသားန႔ကဲ ြာလတြ ္ေနတဲ့ အပိုင္းေလးပါ။ ေအာက္ခံအသားနဲ႔ ထိကပ္မေနလို႔ အထဲမွာ

ဘယ္ပုံရွိတယ္မျမင္ရပါဘူး။ အဲလို မျမင္ရတာကိုကပဲ ရင္ပိုဖိုေစတယ္ထင္ရပါတယ္ဗ်ာ။ မသတၱဝါရဲ့

ဖူးပြင့္စအရြယ္ကို အရွင္လတ္လတ္ႀကီး ျမင္လိုက္ရစဥ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ ေဗ်ာင္းဆန္သြားတယ္။

ထိုစဥ္က ကာမအရာေတြ ဆန႔္က်င္ဘက္သေဘာေတြ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္သိတာ

ကၽြန္ေတာ္န႔မဲ တူတာရယ္ တျခားမိန္းကေလးေတြထက္ မို႔ေမာက္ျပည့္လၽွမ္းတာရယ္ကိုပါ။

ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာရိုးဆီက မဆိုသေလာက္ေလး က်င္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ထိုကလြဲ၍ ဘာဆိုဘာမွ

မခံစားတတ္ခ့ပဲ ါ။

ကၽြန္ေတာ္မမကို ေရတစ္ပုံးငင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

“ အားနာလိုက္တာ ” တ့ ဲ … မမႏႈတ္ထကြ ္စကား။ အားနာရင္ နမ္းဖို႔က်န္ေသးတဲ့ ေနာက္ပါးတစ္ဖက္ကို

ထိုးေပးပါလားလို႔ စိတ္ထဲကေျပာေနမိတယ္။

“ ရပါတယ္ဗ်ာ။ အိမ္ကိုမတိုင္ရင္ၿပီးေရာ ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

“ တိုင္မလားဟဲ့ ရွက္စရာႀကီးကိုး ” လို႔ေျပာၿပီး ရွက္ေသြးေဝေနျပန္ပါေတာ့တယ္။ ေၾသာ္ မမရယ္

ရွက္ခ်င္လည္းသူ၊ ျပဳံးခ်င္လည္းသူ၊ ငိုခ်င္လည္းသူ၊ စိတ္ဆိုးေတာ့လည္းသူ။ ဖတ္ဖူးတဲ့ ႐ုပ္ျပထဲကလို

ခ်စ္သူထားရာအရပ္သည္သာ ဘဝ လို႔ ဆိုရေအာင္ မမအျပဳံးဟာလည္း၊ မမမ်က္ရည္စေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို

စိုးမိုးလြန္းလွပါေတာ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာေလ ျဖစ္နိုင္ရင္ ေရဘယ္ေလာက္ငင္ေပးရပါေစ ကၽြန္ေတာ္ငင္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။

မမလွေစခ်င္တယ္။ မမလွဖို႔ သန႔္ရွင္းစင္ၾကယ္ေစဖို႔ လိုလားသူကၽြန္ေတာ္ရယ္ပါ။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ဘယ္မွ မသြားပဲ

ဒီရြာျပင္က ေရတြင္းေလးေဘးမွာ မမလွဖို႔ ေရငင္ေပးမယ္။ စပယ္ပန္းေလးေတြခူးသီေပးမယ္။

ရြာဦးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းမွာ ခေရပင္ႀကီးေတြရွိတယ္မမ။ ခေရပန္းေတြေကာက္ေပးမယ္။

ေခ်ာင္းဟိုဘက္ကမ္းက သနပ္ခါးခုတ္ေပးမယ္။ သနပ္ခါးေသြးေပးမယ္။ ဟူး အရမ္းစိတ္ကူးယဥ္မိတယ္ဗ်ာ။

ေမြးခ်င္းမရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတကြ ္ မမသည္ ကၽြန္ေတာ့္အမဆိုကလည္း မမွားသလို၊ ေက်ာင္းစာသာ

စိတ္ဝင္စားခ့တဲ ့ဲ ကၽြန္ေတာ့္အတကြ ္လည္း အခ်စ္ကိုခ်ဥ္းကပ္မိေစတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းဟာလည္း မမသာ

ျဖစ္ခ့ပဲ ါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေပးဆပ္ခ်င္တာေတြ မ်ားေနတယ္။ အရိုးအရွင္းဆုံး ဆႏၵတစ္စုံကေတာ့ မမကို

လွေစလိုတာ တစ္ခုပါပဲ။ မလွလို႔ လွေစလိုတာမဟုတ္ဘဲ အလွေပၚ အယဥ္ဆင့္

တင့္ခ်င္တိုင္းတင့္ေစလိုတာပါ မမရယ္။ မမဆပ္ျပာတိုက္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း

ေရတစ္ပုံးေကာက္ေလာင္းခ်လိုက္ပါတယ္။ မမလန႔္သြားပုံရတယ္။

“ ဟ့ ဲ တျခားတငြ ္း သြားခ်ိဳးေလ ”

“ဟာဗ်ာ ဒီမွာဘာျဖစ္လို႔တုန္း” လို႔ ဘုေတာလိုက္ေတာ့မွ ..

“ ဒါဆိုလည္း ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ခ်ိဳး ” တ့။ဲ

မမေရတဝႀကီးခ်ိဳးအၿပီးမွာေတာ့ မမက ဟိုဘက္လွည့္ခိုင္းပါတယ္။ လွည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။

မမအဝတ္လဲတယ္။ အဝတ္လဲတယ္ဆိုေပမယ့္ ရင္ရွားေလးတင္ပါ။ ေခါင္းက ဆံပင္က ဂုတ္ဝဲေလးဆိုေပမယ့္

တန္းမေျခာက္တာရယ္ အတြင္းခံဘာညာလည္း ပါေသးဟန္မတူပါဘူး။ ေရတြင္းက အိမ္နဲ႔ မေဝးဘူးထင္လို႔

မယူခ့ဟဲ န္လည္း တူပါတယ္။ တဘက္ေလးျခဳံၿပီး အိမ္ဘက္ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အတက္လမ္းမို႔

သုံးေလးႀကိမ္ေလာက္ တြဲေပးယုံကလြဲရင္ မမတက္လာနိုင္ပါတယ္။

အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ အေမက ခ်က္ျပဳတ္ေနပါၿပီ။ မမက အဝတ္လဲဖို႔ အိမ္ေပၚတက္သြားပါတယ္။

“ အန္တီ သမီး ေက်ာက္ျပင္သနပ္ခါး သုံးလို႔ရမလားရွင့္ ” လို႔ အေပၚထပ္ကေန ေအာ္ေမးတယ္။

သမီးဆိုတာေလးကို ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ရင္ခုန္သြားပါေသးတယ္။ တကယ္ မမ

ေတာ္လိုက္ရရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိသလို ဒီလိုရြာေလးမွာ ၿမိဳ႕သူက ေနနိုင္ပါ့မလား တို႔စားသလို

စားနိုင္ပါ့မလားလို႔ စိုးရြံ့ ေနမိျပန္ေတာ့တယ္။

“ သားေရ ေက်ာက္ျပင္န႔သဲ နပ္ခါးယူ အေပၚတက္ ေသြးေပးလိုက္စမ္း မင္းမမ ကို ” လို႔ အေမက

ကၽြန္ေတာ့္ကို ခိုင္းပါတယ္။

အေပၚထပ္အခန္းက်ယ္မွာေတာ့ အန္တီန႔ ဲ သူ႔ညီမေလးအိပ္ေနပါတယ္။ မမကေတာ့ အေပၚထပ္က

အခန္ႀကီးရဲ့ေျခရင္း အခန္းငယ္ထဲက ကုတင္ေပၚမွာ ပုဆစ္တုပ္ေလးထိုင္လ်က္ပါပဲ။

“ ေနေန ေမာင္ေလး မမဘာသာ ေသြးမယ္ ”

ဘယ္ရမလဲ ကၽြန္ေတာ္ေသြးကို ေသြးမွရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဇြတ္ေသြးေပးပါတယ္။ မေသြးတတ္ေသြးတတ္မို႔

သနပ္ခါးေတြလိပ္ကုန္တယ္။ မမက အသာေလးဝိုက္ေသြးဖို႔ သင္ေပးပါတယ္။ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း မမက

ဆရာမေလးလို မ်က္ဆံေလးဝင့္ မ်က္ႏွာေလးခ်ီ မ်က္ဝန္းေလးပင့္ ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္ခ်င္စရာေလးဗ်ာ။

ေမာင္ေလးလို႔ ေခၚလိုက္တာေလးကို အရမ္းၾကည္ႏူးေနမိပါတယ္။ သနပ္ခါးေက်ာက္ျပင္ျပည့္ခါနီးေတာ့

မမက ဆင္းေတာ့လို႔ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေလ အခ်ိဳသာဆုံး မ်က္ႏွာထားနဲ႔ မမကို

တိုးတိုးေလးေျပာမိတယ္။

“ မမ သနပ္ခါးလိမ္းတာ ထိုင္ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ ” လို႔ ။ မမ တစ္ခ်က္ေတြၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလး တြန႔္ျပဳံးတယ္။

“ မ်က္ႏွာလိမ္းၿပီးရင္ ျပန္ ” တ့ ဲ ။

“ ဘာလို႔လဲဗ် ” ဆိုေတာ့ “ ဘာလို႔ျဖစ္ျဖစ္ ” တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ ေျခေတြလက္ေတြ ေပါင္ေတြပါ တစ္ကိုယ္လုံးလိမ္းမွာကိုး။

ပထမဆုံး မ်က္ႏွာ တစ္ခုလုံးကို ပါးပါးေလးပြတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ မ်က္ဝန္းတစ္ဝိုက္ကို ပိုၿပီး

ထူထူေလးပြတ္တယ္။ ႏွဖူးက ဆံစေလးေတြဆီမွာ သနပ္ခါးစေလးေတြကပ္တာကို ျမင္ရတာ ရင္ထဲမွာ

တစ္မ်ိဳးပဗဲ ်။ သနပ္ခါးနဲ႔ ဆံပင္ၾကားမွာ ၀ါဝင္းတဲ့ အသားေလးက လင္းလက္ေနတယ္။

ေအာက္ခံလိမ္းၿပီးမွာေတာ့ ႏွာတံေလးကို အရင္ဆြဲပါတယ္။ ပါးႏွစ္ဖက္ကိုေတာ့

ပါးကြက္ကြက္မယ္ထင္ထားတာ။ ၀ိုင္းလည္းမဝိုင္း ေထာင့္လည္းမက် ပဒါးလို႔ေခၚမလားပဲ။ ျဖစ္သလိုလည္း

ဆြဲလိမ္းလိုက္တယ္။ ေမးေစ့မွာ တုံးေလးတင္တာေလးကလည္း ခ်စ္စရာေလးပဲ။ ဒီလိုေတာ့လည္း

ကေလးေလးလိုလိုပါပဲ။

မ်က္ႏွာလိမ္းအၿပီးမွာလည္း ဆက္ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ သနပ္ခါးေသြးသံမၾကားလို႔

အေမေအာ္ေခၚလိုက္တယ္ထင္တယ္။ ထမင္းအိုးငွဲ႕ေပးဖို႔ ဆင္းသြားရတယ္။

ထမင္းဟင္းအက်က္မွာေတာ့ မမက အိမ္ေရွ ့ ကကၠိဳပင္ရင္းက ကြပ္ပ်စ္ေလးမွာ တင္ပလြဲေလးထိုင္ၿပီး

ေက်းလက္ရႈခင္းကို ေငးေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမ့အလစ္ေခ်ာင္းၿပီး မမရွိရာ ကြပ္ပ်စ္ေလးဆီ

ခိုးေျပးလာခ့ပဲ ါတယ္။

ညေန ႏြားရိုင္းသြင္းခ်ိန္မို႔ ေတာဆီက အလုပ္သိမ္းလာသူေတြကို ေငးရင္း မမတစ္ခုခုစဥ္းစားေနဟန္ရွိတယ္။

မမနားကို တိုးကပ္သြားၿပီး သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ မမကို ေငးေနတယ္။ မမလက္ထဲမွာ

ယပ္ေတာင္ေလးလည္း ကိုင္ထားတယ္။ မေျခာက္ေသးတဲ့ သနပ္ခါးေနရာေလးေတြကို

ယပ္ခတ္ရင္းအေျခာက္ခံေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ကို ငွားပါလို႔ ေတာင္းေတာ့ မမက ေရွာေရွာရႉရႉပဲ ေပးလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့

ယပ္ေတာင္ငွားတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ မမမ်က္ႏွာေလးကိုပဲ ခတ္ေပးေနမိတယ္။

မမသိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ထင္ရတယ္။ ျပဳံးျပဳံေလးျဖစ္ေနတယ္။

“ ေက်းဇူး ” တဲ့။

ထိုအခ်ိန္မွာ မမနာမည္ရင္းကို ကၽြန္ေတာ္မေမးမိသလို၊ မမကလည္း ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကိုလည္း မေမးခဲ့ပါ။

မမမ်က္ႏွာကလြဲလို႔ ဘယ္မွ မၾကည့္သလို၊ မမကလည္း လမ္းေပၚျမင္ကြင္းမွလြဲ၍ ဘယ္မွ မၾကည့္ခဲ့၊

ဘာမွလည္းမေျပာခ့ပဲ ါ။

“ သားေရ ဧည့္သည္ေတြဖို႔ ထမင္းပြဲျပင္ၾကေအာင္ေဟ့ ” လို႔ အေမ့ေအာ္သံၾကားလိုက္ရၿပီး အိမ္ထဲကို

စိတ္မပါလက္မပါ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျပးလိုက္ရပါတယ္။ မမကိုပါ အိမ္ထဲေခၚသြားလိုပါေသာ္လည္း

အားေစးထည့္ထားသလို ေျပာမထြက္ပါ။

(၃) ညအခါ လသာသာ

ညစာဟင္းကေတာ့ ဝက္သားဆီျပန္၊ ပဲေနာက္ဟင္းခ်ိဳ၊ ငါးဘုတ္သင္နဲ႔ သရက္ခ်ဥ္တို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ထဲက

စားပြဲမွာ ျပင္ဆင္ေကၽြးေမြးပါတယ္ခင္ဗ်။ ညစာစားပြဲက ပင္တိုင္မင္းသမီးေလးဟာလည္း

ကၽြန္ေတာ့္မမပဲျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ အိမ္ရွင္မို႔ ဟင္းလိုက္လိုက္ ထမင္းလိုက္လိုက္နဲ႔ မမထမင္းစားပုံကို

ေငးခြင့္အျပည့္ရေနပါေတာ့တယ္။

ထမင္းတစ္လုပ္ခ်င္း မဖိတ္မစင္ေအာင္ စားေနပုံကလည္း လုပ္လီလုပ္လဲနဲ႔ပါပဲ။ ထမင္းဟင္းေလး

ႏႈတ္ခမ္းေဘးစြန္းသြားရင္ လက္ကိုင္ပဝါေလးနဲ႔ တို႔တယ္ဆိုယုံေလးတို႔လိုက္တာကလည္း ကလူ၏သို႔

ျမဴ၏သို႔ဆိုသလိုပါပဲဗ်ာ။ ၿမိဳ႕သူမ်ား တယ္လည္း ကရိကထနိုင္ပါလားလို႔ ျပဳံးလိုက္မိတယ္။

ဧည့္သည္ထမင္းဝိုင္းကို သိမ္းလိုက္ၿပီးသကာလ မီးဖိုထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုသုံးေယာက္ရဲ့

ထမင္းဝိုင္းေလးစပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်။ ေရအင္တုံထဲ စြက္ကနဲ႔လက္ႏွိုက္ၿပီး တစ္ခ်ိဳးတည္းႀကိတ္လိုက္တာ။

ကၽြန္ေတာ္က အေဖအေဖတို႔ထက္ေစာၿပီးတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေန႔ ရင္ေမာရလို႔ထင္ပါရဲ့

စားလို႔ေသာက္လို႔ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ ထမင္းဝိုင္းအၿပီးမွာေတာ့ ေနမင္းလည္း ငုပ္လၽွိုးသြားခဲ့ပါတယ္။

ထိုစဥ္က ရြာေလးမွာ အစိုးရမီးမရေသးပါခင္ဗ်။ ရက္ကြက္ပိုင္မီးစက္ေလးကလည္း ပြဲေတာ္ညမွ

မီးေပးမယ္ဆိုပါတယ္။ ဒီေန႔မွာေတာ့ ပုံမွန္ရက္ေတြလို ဖေယာင္းတိုင္ေတြ ညႇိရပါတယ္။ ဖန္မီးအိမ္မ်ားက

က်ပ္ခိုးစြဲေစတာေၾကာင့္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားသာ တြင္က်ယ္ေအာင္ သုံးရပါတယ္။

အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပစ္မွာ ထန္းဖိုဦးထန္းလၽွက္တစ္ပန္းကန္ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္အိုးနဲ႔

လက္ဖက္တစ္ပန္းကန္တည္ခင္းဧည့္ခံထားပါတယ္။ အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ားကို အေမေဆးအၿပီးမွာေတာ့

လူႀကီးမ်ားအတြက္ ကြပ္ပစ္ဝိုင္းဆီ အေမေရာက္သြားပါတယ္။ ကေလးမ်ားအတြက္ အိမ္ထဲကေန

တန္းယားဆြဲထုတ္ရပါတယ္။ ကေလးမ်ားအတြက္ကေတာ့ ကေရကရာ တစ္ပန္းကန္ျဖစ္ပါတယ္။

လူႀကီးမ်ားသည္ ေထြရာေလးပါးေျပာေနၾကၿပီး အစားအေသာက္နည္းၾကပါတယ္။ ကေလးမ်ားမွာ

ငယ္ငယ္ကေတာ့ မုန႔္ေတြလက္ကမလြတ္ေအာင္ ဖဲ့ဖဲ့စားပါတယ္။ မမက မစားပါ။ ကၽြန္ေတာ္က

စားဖို႔ေျပာေတာ့ ထမင္းစားၿပီးမို႔ မုန႔္မစားတတ္ပါဆိုပဲ။ တတ္လည္းတတ္နိုင္ပါဘိ ၿမိဳ႕ႀကီးသူရယ္။

ပြဲေတာ္ကာလဟာ လျပည့္ကာလမို႔ လျပည့္လုျဖစ္ေနပါတယ္။ အေရွ႕ဆီမွ လဝန္းဟာ ေနဝင္ၿပီး

အတန္ၾကာမွ ေပၚလာပါတယ္။ လဝန္းေလးကို ေငးမိေနစဥ္မွာပဲ ရြာလယ္ဗြီဒီယို႐ုံက မီးစက္သံၾကားရၿပီး

အသံခ်ဲ႕စက္သံပါၾကားရကာ ယေန႔ညျပမယ့္ဇာတ္ကားကို ေၾကညာပါတယ္။ ေဝဠဳေက်ာ္ ရဲ့ လမ္းရိုင္းဆိုတဲ့

ဇာတ္ကားလို႔ ထင္ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ရြာလယ္က လွေဌးတို႔လူစု ဗြီဒီယိုၾကည့္ဖို႔လာေခၚပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကိုးတန္းေျဖၿပီးတည္းက ဗီဒြ ီယိုမၾကည့္ေတာ့တာ သတူ ို႔သိၿပီးသားပါ။

ၿမိဳ႕သူေရာက္ေနတယ္ၾကားလို႔ လာငန္းတာကို မသိဘဲေနမလားလို႔။

ကၽြန္ေတာ္ဗီဒြ ီယိုမၾကည့္ခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ မမနဲ႔ေတာ့ လေရာက္ေအာင္မွာ လမ္းအတူေလၽွာက္ေနခ်င္ပါတယ္။

သြားၾကည့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ အေမ့စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ေပ်ာ္သြားပါတယ္။

“ ဖိုးေက်ာ္ အေမသန္းတို႔ အိမ္မွာ ပဲမႈန႔္ေတြအပ္ထားတာပါ သြားယူေခ်။ မနက္ေစာေစာ ေၾကာ္ရေအာင္ ”

“ ေဝေဝ ေမာင္းေထာင္တာလိုက္ၾကည့္ခ်င္ရင္ လိုက္သြားေလ။ ဖိုးေက်ာ္မင့္မမကို ေခၚသြားေလ။

ေခြးေတာ့မကိုက္ေစန႔ေဲ နာ္” လို႔ အန္တီကလည္း ဆိုပါတယ္။ ဗြီဒီယိုၾကည့္ဖို႔ စိတ္မပါသလို

လူႀကီးေတကြ လည္း ဗီဒြ ီယိုၾကည့္ဖို႔ မေျပာပါ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဗိုက္ျပည့္လို႔ထင္ပါရဲ့ ေဘးမွာတင္ငိုက္ေနၿပီ။

ဒီလိုန႔ပဲ ဲ လွေဌးတို႔နဲ႔အတူ အေမသန္းတို႔အိမ္ရွိရာ ရြာေျမာက္ပိုင္းကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ မမေဝကို လွေဌးတို႔

အုပ္စုန႔အဲ တူ မသာြ းေစခ်င္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ေသးသိမ္မႈလို႔ ဝန္ခံပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ႏွေျမာမယ္ဆိုရင္ ႏွေျမာရေလာက္ေအာင္ မမေဝက လွေနတာကိုးလို႔။

လွေဌးတို႔အေပၚ ကၽြန္ေတာ္လူလည္က်လိုက္ပါေသးတယ္။ လွေဌးတို႔က ဗြီဒီယိုၾကည့္မွာလားေမးတာကို

အင္းအဲမေျဖဘဲ ရြာလယ္ထိ အတူလိုက္သြားပါတယ္။ မမေဝကလည္း လေရာင္ေအာက္မွာ

တိတ္တိတ္ေလးလိုက္လာပါတယ္။ ရြာလယ္က ဗြီဒီယို႐ုံထဲ လွေဌးတို႔ဝင္ကာမွပဲ ကၽြန္ေတာ္က မမေဝကို

တိတ္တိတ္ေလး ရြာေျမာက္ပိုင္းကို ေခၚသြားခဲ့ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ လွေဌးတို႔ လူသိုက္ကေတာ့

ေက်နပ္က်မယ္မထင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေက်နပ္ႀကီးေက်နပ္ေနပါတယ္။

အေမသန္းတို႔အိမ္က ရြာေျမာက္အစြန္မွာမို႔ မီးစက္သံမၾကားရေတာ့ပါ။ လေရာင္ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရယ္

မမေဝရယ္ ယွဥ္မိရက္သားေလၽွာက္ေနမိရာက မမေဝစကားစေျပာလာပါတယ္။

“ မင့္နာမည္ ဖိုးေက်ာ္ေနာ္ ”

“ ဟုတ္က့ ဲ ”

“ ဘယ္ႏွတန္းလဲ ”

“ ကိုးတန္းေျဖထားပါတယ္ ”

“ ၁၀ တန္းစာ စ မၾကည့္ဘူးလား ”

“ ဟုတ္ၾကဲ့ကည့္ပါတယ္ ”

ေနာက္ေတာ့ စကားထဲကေန မမေဝဟာ ၁၀ တန္းေျဖထားေၾကာင္းနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းပါ

မွန္းထားေၾကာင္းေျပာလာပါတယ္။ စာနားမလည္ရင္လည္း ေမးဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘိုင္အိုနဲ႔

အီကိုမွာ က်က္ရခက္ေၾကာင္းန႔ ဲ က်န္တာေတြ ႀကိဳဖတ္ရတာ အဆင္ေျပေၾကာင္း ေျပာမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္

ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္သိခ်င္ေနတာ ဒါေတြမဟုတ္ပါ။

“ မမ အခုလို လသာတုန္းမွာ လမ္းေလၽွာက္ဖူးလားဟင္ ”

“ ဟင့္အင္း ”

“ အခုလို ေလၽွာက္ရတာေရာ ေပ်ာ္လားဟင္ ”

“ ဟ ဟ ဘာလို႔လဲ ”

မမရဲ့ ေနာက္ရယ္သံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းရွက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မမလဲ ကၽြန္ေတာ့္လို

ေပ်ာ္ေနမယ္ထင္တာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ ေျပာမထြက္ပါ။

“ ေပ်ာ္ပါတယ္ ဖိုးေက်ာ္ရဲ့ ” ဆိုမွပဲ နည္းနည္းအရွက္ေျပတယ္။ ဒါေတာ့ မမ အနိုင္က်င့္တာပါလို႔

ထင္မိခ့တဲ ယ္။

အေမသန္းတို႔ ၀ိုင္းထဲ ဝင္တယ္ဆိုရင္ပဲ အေမသန္းသမီးညီအစ္မတစ္ေတြရဲ့စကားသံကၽြက္ကၽြက္နဲ႔

ေမာင္းသံတဒိုင္းဒိုင္းၾကားရပါေတာ့တယ္။

“ ဟ့ ဲ ဟိုေရွ႕ကဘယ္သူေတတြ ုန္း ”

“ အေနာ္ ဖိုးေက်ာ္ပါ။ အေမက ပဲမႈန႔္ယူခိုင္းလိုက္တာ။ ၿမိဳ႕က အစ္မနဲ႔ လာယူတာပါ။ ”

“ ေၾသာ္ ဧည့္သည္န႔ကဲ ိုး၊ လာေလ .. အေမ .. မေအးျမင့္တို႔ဟာ ၿပီးၿပီးလား ” ဘာညာနဲ႔

ဆက္တိုက္စကားသံေတြန႔အဲ တူ ခုမွ ေထာင္ရမွာ ဆိုတာပါ သိလိုက္ရပါတယ္။ မေဝကိုေတာင္

အားနာသြားပါတယ္။ ခုေတာ့ အေမသန္းတို႔ အိမ္ထဲဝင္ထိုင္ ေစာင့္ရေတာ့မွာေပါ့။

အေမသန္းတို႔သားအမိမွာလည္း အပ္သူမ်ားတယ္ထင္ပါ့ အိုးခြက္စေလာင္း အိတ္ႀကီးအိတ္ငယ္နဲ႔

မေထာင္ရေသးတဲ့ ဆန္ၾကမ္းေတေြ ရာ ဆန္မႈန႔္ေတြေရာ စုံေနတာပါပဲ။

“ ဖိုးေက်ာ္ ဟိုဘက္ဆုံမွာ ကူနင္းအုံးဟဲ့ ” ဆိုတာေၾကာင့္လန႔္သြားပါတယ္။ အေမသန္းတည္ခင္းတဲ့

ဇီးယိုေလးမွ မႏွိုက္ရေသးဘူး ကိုယ့္ဆန္ကိုယ္ျပန္ေထာင္းတဲ့။ မလြယ္ပါလားေနာ္။

အေမက မနက္ဖန္မနက္ေစာ မုန႔္ေၾကာ္ခ်င္တာေၾကာင့္ ဒီမွာထိုင္ေနဖို႔ မမေဝကို မွာၿပီး ဟိုဘက္ဆုံမွာ

သြားနင္းရပါေတာ့တယ္။ ေမာင္းနင္းရတာ အေတာ္မလြယ္တာပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေသးေသးေလးနဲ႔

ေမာင္းအေပၚတက္ဖို႔ တစ္ကိုယ္လုံးဖိတက္ရပါတယ္။ ေလးငါးခ်က္နင္းၿပီးေလာက္မွာ ပြၾကဲသြားတဲ့

ဆန္စေတြကို အေမသန္းသမီးအႀကီးမက ေမာင္းထဲ လာလာစုထည့္ေပးပါတယ္။

ေမာင္းေထာင္းရပ္စရာမလိုဘဲ လက္ကိုမထိမရွသိမ္းေပးနိုင္တဲ့ အလုပ္ႀကိဳးစားတဲ့

ေက်းလက္လုံမပ်ိဳေတြေပါ့ဗ်ာ။

ကြမ္းတစ္ညက္ခန႔္ေတာင္မၾကာပါဘူး။ မမေဝ ကၽြန္ေတာ္ေထာင္းေနရာဆီလိုက္လာတယ္ေလ။

သူတစ္ေယာက္တည္း အိမ္ထဲမွာ ပ်င္းတယ္ထင္ပါရဲ့။ သူကူေထာင္းမယ္ေျပာပါတယ္။ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲဗ်ာ။

႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ခြက်က် ခြနင္းေနရတာႀကီးကို။ ေျပာလည္းမရ ဆိုလည္းမရ ေဘးက

အတူလာနင္းတယ္ဗ်။ အစကေတာ့ မမေဝေၾကာက္ၿပီး ခုန္ခုန္ဆင္းေျပးတယ္။ ဟန္ခ်က္လြဲရင္

ဒူးေတြဘာေတြကို ရိုက္မိမွာကိုးဗ်။ ေနာက္ေတာ့က်င့္သားရသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ညာေခ်တင္၊

မမေဝက ဘယ္ေျခတင္ၿပီး ဟန္ခ်က္ညီညီ ေမာင္းေထာင္းၾကပါေတာ့တယ္။ အစကေတာ့ ဟန္ခ်က္ညီဖို႔

ႏွစ္ေယာက္သား ေသခ်ာႀကိဳးစားေနၾကတာကိုး။ ဟန္ခ်က္ေလးမ်ားညီသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္….

ေမာင္းေထာင္သံ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္နဲ႔ မမေဝေပါင္နဲ႔ ထိထိသြားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အသားအေရေတြဟာ ေသးက်စ္သေလာက္ မမေဝအသားေတြက

အိစက္ေနတာသတိထားမိတယ္။ တကယ္ဆို အသားခ်င္းထိေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မမေဝဟာလည္း

ထမီဝတ္သလို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ပုဆိုးဝတ္ထားတာပါဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ဆန႔္က်င္ဘက္ အေသြးအသား

သဘာဝေတြရဲ့ စိမ့္ဝင္ကူးစက္မႈကို အဝတ္ႏွစ္ထည္က မတားဆီးနိုင္ပါ။

ရင္ဖိုလွိုက္ေမာလာတယ္။ မမေဝဟာလည္း အသက္ရႈသံျပင္းလာၿပီး လိုတာထက္ပိုေမာလာတယ္လို႔

ထင္မိပါတယ္။ လက္ေမာင္းေလးခ်င္းထိၿပီး မမေဝရဲ့ ေခၽြးစေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ခံစားသိရခ်ိန္မွာေတာ့

မမေဝကို နားဖို႔ေျပာပါတယ္။ မမေဝ မနားခ့ပဲ ါ။ ရပါတယ္ ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ ရင္အေမာခံၿပီး

ထိကပ္ေနၾကတယ္။

လေရာင္ေလးကလည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ျမင္တယ္ဆိုယုံေလးထိုးျပေနတယ္။

ညကိုျဖစ္ေစတဲ့ စႏၵာလမင္းဟာ ခ်စ္ျခင္းကိုပါ လက္ေဆာင္ေပးတတ္တယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုညမ်ိဳးေလး

အခါတစ္ရာမက ၾကဳံခ်င္လိုက္တာဗ်ာ။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လိုကုန္သြားတယ္မသိပါ။

“ ဟဲ့ ဖိုးေက်ာ္တို႔ ညက္ၿပီေလ ရပ္ေတာ့ ” ဆိုေတာ့မွ ေမာင္းေပၚက ဆင္းပါတယ္။

ဆန႔္မႈန႔္ေထာင္းခ ေပးစရာမလိုပါ။ အဖိုးအခအတြက္ က်သင့္သေလာက္ ႏႈတ္ၿပီးသားျဖစ္တာေၾကာင့္

ပမဲ ႈန႔္ထုပ္ေလးလက္မွာဆြလဲ ို႔ ဖိုးေက်ာ္နဲ႔ မမေဝ လာလမ္းကို ျပန္လွည့္ခဲ့ပါတယ္။

ရြာေျမာက္ပိုင္း မန္က်ီးပင္ေအာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြ အလိုလိုရပ္သြားပါတယ္။

တိတ္ဆိတ္မႈကို ကၽြန္ေတာ္ေဖါက္ခြဲပစ္လိုက္ပါတယ္။

“ မမေဝမွာ ရည္းစားရွိလားဟင္ ”

“ မေန႔တေန႔ကမွ ၁၀ တန္းေျဖထားတာ ရည္းစားရွိမလားလို႔ ” တဲ့ ဒါေတာ့ မမေဝညာတာပါ။

ကိုတန္းမွာလည္း ထားခ်င္သူက ထားတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ စာၾကမ္းပိုးမို႔ မထားတာေလ။

“ ကၽြန္ေတာ္ မမေဝကို ခ်စ္တယ္ဗ်ာ” စကားသံ မဆုံးခင္မွာပဲ ပဲမႈန႔္ထုပ္က လႊတ္ခ်မိလ်က္သားျဖစ္သြားၿပီး

မေဝကို ေရွ႕တည့္တည့္က ဖက္ထားမိလ်က္သားျဖစ္ေနပါတယ္။

“ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္လားဗ် ” ဆိုတာကိုပဲ တတြတ္တြတ္ေမးတယ္။ မမေဝက မ်က္ႏွာကို ေဘးကို

လွည့္လိုက္ၿပီး သက္ျပင္းသံရွည္ရွည္ပါၾကားလိုက္ရတယ္။

“ ၁၀ တန္းေတာင္ မေျဖရေသးဘနဲ ့ ဲ ဖိုးေက်ာ္ရယ္ ” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာရမယ္မသိပါ။

ဘာဆက္လုပ္ရမယ္မသိပါ။ အျပင္းျပဆုံး ဆႏၵတစ္စုံက မမေဝရဲ့ ပါးျပင္ေလးကို

ဒုတိယအႀကိမ္နမ္းခ်င္ေနတာပါ။

ထိုဆႏၵသည္ သိပ္မရွည္ၾကာခ့ပဲ ါ။ ရိုးတငြ ္းျခင္ဆီမ်ားဆီမွာ ဆူးနင့္ဆြဲဆန႔္လိုက္သလို က်င္ထုံသြားၿပီး

ကၽြန္ေတာ့္ ခ်က္ေအာက္မွာ ေအာင့္တက္လာပါတယ္။ ဆီးသြားခ်င္သလိုျဖစ္လာပါတယ္။ မမေဝကို

ဖက္ထားတ့လဲ က္မ်ားကေတာ့ မမေဝန႔ ဲ ပူးကပ္ထားေစလ်က္ပါပဲ။

မမေဝကေတာ့ ေတာင့္ေတာင့္ေလးရက္ေနပါတယ္။ သတိဆြဲထားသလို ထုံေပေပေလးရပ္ေနတာပါ။

မမေဝရဲ့ ရင္သြားႏွစ္မႊာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္မွာ တစ္တစ္ရစ္ရစ္ကေလး ထိုးႏွက္ထားၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့

ခါးေတကြ ေတာ့ မမေဝဆီကို တံခါးမဲ့ ဓားမဲ့ က်ဴးလြန္ေနပါတယ္။ အလိုလို ကၽြန္ေတာ္

ရွက္စိတ္ေတြမႊန္ထူလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေဖါက္ျပန္လာပါတယ္။

အတငြ ္းခံေဘာင္းဘီ ဝတ္စရာမလိုေသးတဲ့ မဝတ္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္

ဖုံးကြယ္ျခင္းငွာမတတ္နိုင္ေတာ့ပါ။ မနက္တိုင္းျဖစ္ျမဲ ဆႏၵတစ္စုံတစ္ရာက မမေဝရဲ့

အလၽွို႔ဝွက္ဆုံးေနရာတစ္ခုကို တြန္းပို႔ေနပါတယ္။

မမေဝအရမ္း အသက္ျပင္းျပင္းရႈလာသလို ကၽြန္ေတာ္လည္း နားေတြပူလာပါတယ္။

“ ေဖေဖန႔ေဲ မေမစိတ္ပူလိမ့္မယ္၊ ျပန္ရေအာင္ေနာ္ ေမာင္ေလး ” ေမာင္ေလးဆိုတဲ့ စကားသံကိုေတာ့

ကၽြန္ေတာ္ မနာခံဘဲ မေနနိုင္ေအာင္ျဖစ္မိပါတယ္။

“ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခငြ ့္လႊတ္ပါ ” ဆိုတ့ ဲ စကားေလးနဲ႔ မမေဝထံက ခြာလိုက္ပါတယ္။ ဆနထ္ ုပ္ေလးေကာက္ၿပီး

မမေဝေဘးမွာ စကားသံေတာင္ မဟနိုင္ဘဲ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ လူႀကီးေတြက ၾကာေၾကာင္းေျပာေတာ့

ေမာင္းကူေထာင္းရလို႔ဆိုၿပီး ညာလိုက္ရပါတယ္။

မမေဝကေတာ့ အန္တီန႔အဲ တူမၾကာခင္ အိပ္ယာဝင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္အေမွာင္ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကပ္ေစးေစးျဖစ္ေနတာ ခံစားသိရပါတယ္။

ထိုအရာတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝရဲ့ ပထမဆုံးေသာ လူပ်ိဳရည္ျဖစ္သလို၊ မၾကာခင္မွာပဲ အသံေတြၾသလာမွာ

အထူးဆန္းဆုံးခံစားမႈေတြ ၾကည္ႏူးမႈေတြ ဘဝစိတ္ေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြ အလြမ္းေတြရဲ့ အေၾကာင္းအစ

ပမာဏ ဆိုတာ ထိုစဥ္က မသိခ့ပဲ ါ။

ထိုညက ေတြးခ်ိန္မ်ားမ်ားစားစား ကၽြန္ေတာ္မရခဲ့ပါ။ ေမာင္းေထာင္းရဆာ ပင္ပန္းလို႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါတယ္။

(၄) ေရႊေစတီထံေတာ္ပါးမွာ သက္ထားပ်ိဳနဲ႔

လင္းၾကက္ေလးေတြ တြန္သံေၾကာင့္နိုးလာတယ္။ ဒီေန႔မွာေတာ့ ခါတိုင္းေန႔မ်ားလိုမဟုတ္ဘူး က်ီက်ီက်ာက်ာ

စာသံေလးေတြက ပိုလို႔ပဲ ဆူေနသလိုပါပဲ။ အဲ အခုမွ သတိရတယ္ဗ်ာ မေန႔က မနက္က အိမ္ေရွ႕ကို႔ကိုပင္မွာ

က်ီးတစ္ေကာင္ လာအာပါတယ္မွတ္တာ အၿပီးသတ္ေတာ့ ဘႀကီးစိုးေျပာသလို ဖိုးေက်ာ္တို႔အိမ္ေတာ့

ဧည့္သာဦးမယ္ ဆိုတာမွန္သြားတာကိုးဗ်။

ေရွးလူႀကီးမွာ အေျမာ္အျမင္ အေတ့အြ ၾကဳံႀကီးပါဘိဗ်ာ။ က်ီးသာတာကိုပဲ ဘႀကီးစိုးခြဲျပသြားေသးတယ္ဗ်။

က်ီးတစ္ေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ေလာက္ တစ္လ့ဆွဲ ီ တစ္ခ်က္ခ်င္း အာတာက ဧည့္လာတာတဲ့။ အကယ္၍

က်ီးကန္းမ်ား အုပ္စုလိုက္အာၾကရင္ေတာ့ အသံကလည္း ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ျဖစ္သလို သူ႔ကိုလည္း

က်ီးၿပိဳတယ္လို႔ ေခၚသတဲ့။ မ်ားမၾကာမီ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေဘးဒုကၡေရာက္တတ္သတဲ့။ မေန႔က က်ီးကေတာ့

တစ္ေကာင္တည္းပါ။ သာပါလိမ့္မယ္ ေရႊက်ီးညိဳ ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို သြားသတိရတယ္ဗ်ာ။

♫ မနက္လာမွာလားဆို ♫ ေန႔လယ္ေရာက္မွာလားဆို ♫ ညေနခ်ိန္လာမွာလားလို႔ ♫ ဗ်ာမ်ားေနစရာမ လို

♫ သူနားခိုရာကို ေမာင္သာြ းကာအစာေၾကးြလို႔ ♫ ေမးလိုရာေမး ေျဖၾကားလိမ့္မယ္ကြဲ႕ ပ်ိဳ ♫

ေမာင္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ကို ေမာင္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ကို ♫ အခါခါခြန္းခ်ိဳ သာပါလိမ့္မယ္ေရႊက်ီးညိဳ ♫

မ်က္ႏွာေလး ကသုတ္ကရက္သစ္ၿပီး ဆိုင္းတန္းတံပိုးကို ျပင္ရတယ္။ မမတို႔ မနိုးၾကေသးခင္

တြင္းေရၾကည္ေလး ေျပးဆင္းခပ္မွ သင့္မယ္မဟုတ္လား။ မေန႔က ေရေဟာင္းဆို ျခင္က်ရတာနဲ႔

ပ်ားပိတုန္းနားရတာနဲ႔ မမမ်က္ႏွာေလး အလွပ်က္ရန္ေကာလို႔ ေတြးမိတယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း

ပိုျပန္ပါေရာေမာင္ဖိုးေက်ာ္ရယ္လို႔ ေတြးေလွာင္မိလို႔ ရွက္ရေသးတယ္။

သုံးေရကေတာ့ ရြာေနာက္ပိုင္းက ေရတြင္းဆီ ေျပးခပ္လိုက္တာပါပဲ။ ခပ္ေနက်မို႔သာပါ။ ကုန္းတက္နဲ႔မို႔

တစ္ေန႔ကို ႏွစ္ေခါက္ဆိုတာ အမ်ားဆုံးခပ္နိုင္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ပထမတစ္ေခါက္ျပန္တက္လာစဥ္မွာပဲ

မမေဝတစ္ေယာက္ အိပ္ယာနိုးေနပါၿပီ။ သြားပြတ္တံေလးကိုင္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ အဆင္သင့္ပါပဲ။

မမေႏြေရွ႕က ဇလုံထဲကေရေတြ လွယ္ေပးလိုက္တယ္။ မမေဝကေတာ့ လွည့္မၾကည့္ဘူး။

အိပ္ယာထမို႔ရွက္ေနတယ္ထင္ပါတယ္။

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အိပ္ယာထအလွကို ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။ မေန႔ကလို

အျခယ္အသေတြမရွိေတာ့ပဲ မ်က္ႏွာေလးက အတိုင္းသားနဲ႔ထင္းေနပါတယ္။ သနပ္ခါးဆိုလို႔

ပါးအို႔ေနရာေလာက္ပဲ က်န္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာဝိုင္းသူမို႔ ပါးအို႔ေတာင္မေပၚပါဘူးဗ်ာ။ ထင္းကနဲ

လွပေနတာကေတာ့ မေန႔ကထက္ ပိုဖူးေနတဲ့ ႏွင္းဆီဖူးလို ႏႈတ္ခမ္းေလးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ႏႈတ္ခမ္းစူသူကို

မႀကိဳက္ပါဘူး။ အျမဲစိတ္ဆိုးေနရင္လည္း ေခ်ာ့ရခက္မယ္မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ မမေဝလို

အိပ္ခ်င္မူးတူးဆူတာေလးက ကေလးတစ္ေယာက္ တစ္ခုခုကို အလိုမက်ေနတာေလးနဲ႔တူတယ္။

ျဖစ္နိုင္ရင္ မမေဝကို မ်က္ႏွာသစ္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ဒူးေပၚလာေမွာက္ဆိုၿပီးသာ

မ်က္ႏွာသစ္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။ ေရေနာက္တစ္ေခါက္ခပ္ၿပီး တက္အလာမွာေတာ့ မမေဝဟာ

သနပ္ခါးပါးပါးေလး လိမ္းထားၿပီးပါၿပီ။ သနပ္ခါးေတာ့ ေရခပ္ေနလို႔ ေသြးမေပးနိုင္ဘူး မမေဝရယ္။

မမေဝအဝတ္အစားကို ျမင္လိုက္ရတာ အရမ္းေအးခ်မ္းတယ္ဗ်ာ။ ဘာဝတ္ထားတယ္မွတ္လဲဗ်။

ၿမိဳ႕သူတာဆိုတယ္ အက်ီနၤ ို႔ႏွစ္ေရာင္ ရင္ဖုံးေလးနဲ႔ နက္ျပာေရာင္လုံျခည္ေလးဝတ္ထားတယ္။

ဘုရားသြားဖို႔ဝတ္တယ္ဆိုတာကို ေနာက္မွ သိရတယ္ဗ်။ တစ္ခုခုလိုေနတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။

မမေဝဆံပင္ဂုတ္ဝဲေလးထက္မွာ ပန္းမွ မရွိတာကိုး။ ေနာက္ေန႔မနက္က်ရင္ စံပယ္ေတြ ေစာေစာလုခူးထားမွ။

စပယ္႐ုံက ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္မွာရွိတယ္ေလ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အဖူးေတြပါ ႀကိဳခူးထားတတ္တယ္။

ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ပြင့္ေတာ့ အသင့္ပန္ဖို႔ရတာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခူးၿပီးသား အမေတြဆီ

ေတာင္းေပးရမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ထားလိုက္တယ္။

မၾကာခင္မွာပဲ အေဖန႔ ဲ မမေဝအေဖတို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆိုၿပီးထြက္သြားၾကတယ္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကလည္း အျမဲဖြင့္ထားတဲ့ ဆိုင္မဟုတ္ပါဘူး။ ပြဲကာလမို႔

ဖငြ ့္တ့သဲ ေဘာျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ကအိမ္ေထာင္ရွင္ေတြအတြက္ သတင္းစုစည္းရာ

စနည္းနာရာေနရာဟာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖအတြက္ေတာ့ ပြဲေတာ္ရက္မ်ားသာ

ဒီနည္းန႔စဲ နည္းနာနိုင္မယ္လို႔ ထင္စရာပါပ။ဲ ပြဲေတာ္ရက္မွ ထိုင္တာကိုး။

တကယ္ေတာ့ ေတာတငြ ္းမွာ က်ယ္ေျပာတ့ ဲ သတင္းကြန္ယက္ရွိတာကို သတိမထားမိၾကလို႔ပါ။

ထန္းသမားခ်င္း ထန္းပင္ေပၚက ဗ်ိဳးဟစ္ၿပီး သတင္းဖလွယ္ၾကတာေလာက္ က်ယ္ေျပာပြင့္လင္းတဲ့

သတင္းဖလွယ္မႈ ဘယ္မွာရွိမလဗဲ ်ာ။ က်န္ခ့တဲ ့ ဲ မမေဝတို႔ မိသားစုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ အေမ့အိမ္ထြက္

ကုလားပဲေၾကာ္ရယ္ ထမင္းၾကမ္းေၾကာ္ရယ္ ေရေႏြးၾကမ္းရယ္ မေန႔ကအက်န္ ငါးပုတ္သင္ေလးရယ္

၀ိုင္းစားၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ငါးပုတ္သင္နဲ႔ ထမင္းၾကမ္းခဲပဲ ႀကိတ္ထည့္လိုက္ပါတယ္။

ေရႏွစ္ထမ္းအတြက္ ထမင္းႏွစ္ပန္းကန္ပါပဲ။ မမေဝကေတာ့ တို႔ကဆိတ္ တို႔ကနန္းနဲ႔၊ တကယ္ပါပဲ

ခြင့္သာေကၽြးလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္ဗ်ာ။

ထမင္းစားၿပီးမွာေတာ့ ဧည့္သည္ေတြကို ဘုရားပို႔ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္တာဝန္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ရြာ အေရွ႕ပိုင္းက

ရြာဦးေစတီဆီ ခ်ီတက္ျခဲ့ကပါေတာ့တယ္။ ဉာဏ္ေတာ္အားျဖင့္ မျမင့္လွေသာ္လည္း ေရွးေစတီျဖစ္တာရယ္

ဆုေတာင္းျပည့္တယ္ေျပာၾကတာရယ္ေၾကာင့္ တန္ခိုးႀကီးဘုရားတစ္ဆူလို႔ ေျပာလို႔ရမယ္ထင္ပါတယ္ခင္ဗ်။

အေဒၚဟာ ရွည္လ်ားစြာ ဘုရားရွိခိုးေနေသာ္လည္း မမေဝနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့

ၾသကာသကန္ေတာ့ခ်ိဳးေလာက္န႔ ဲ ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီးပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ မေအ့နားမွာကပ္ၿပီး

ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ပါပဲ။

မမေဝကို ေခၚၿပီး ေခါင္းေလာင္းေတြဆီေခၚသြားတယ္။ မမေဝအမၽွေဝေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သာဓုေခၚတယ္။

ကၽြန္ေတာ္အမၽွေဝေတာ့ မမေဝသာဓုေခၚတယ္။ အမၽွေဝေဝခ်င္း သာဓုေခၚလိုက္သံက ၾကည္ႏူးစရာပါဗ်ာ။

မိန္းကေလးအသံဟာ ႏူးညံ့တ့သဲ ေဘာနဂိုတည္းက ရွိတာေၾကာင့္ ဒီလို သာယာတဲ့စကားလုံးေၾကာင့္

ပိုနားေထာင္ေကာင္းတာျဖစ္မယ္လို႔ ထစ္ထစ္ခ်ယုံလိုက္တယ္။

“ မမေဝ ဘာဆုေတာင္းလဲဟင္ ”

“ ေမေမတို႔ ျဖစ္ေစခ်င္တ့ ဲ ဆရာဝန္မႀကီးျဖစ္ခ်င္တယ္၊ ဂုဏ္ထူးေတြပါခ်င္တယ္၊ ပါပရေစလို႔ေပါ့ ”

လို႔ေျပာတယ္။

“ ဖိုးေက်ာ္ကေရာဘာဆုေတာင္းလဲ ”

“ ေဖေဖသင္ေပးသလို နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္ကို ရက္တိုတိုနဲ႔ ေရာက္ပါေစလို႔ပါ။ ”

မမက ျပဳံးစိစိလုပ္တယ္။ အင္းေပါ့ေလ လူႀကီးလူက်ယ္လုပ္သလိုျဖစ္သြားတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း

တကယ္ကို တျခားဆုေတြမေတာင္းခ်င္တာပါ။ ဆရာဝန္ႀကီးျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းၿပီး ေဆးမကုတတ္တဲ့

ဆရာဝန္ႀကီးျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးျဖစ္ၿပီး တိုက္မေဆာက္တတ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ

ႀကံဖန္ေတြးတယ္ေလ။ ကိုယ္တိုင္တတ္မွဆိုရင္ ဘယ္ဆုေတာင္းေတာ့မလဲလို႔လည္း ကိုးလို႔ကန႔္လန႔္

ေတြးထားတာကိုး။

မမေဝလည္း စကားမဆက္ပဲ အေရွ႕ေလာကဓာတ္ ဆီ ေငးတယ္။ အို ဟုတ္ပါ့။ ထန္းေတာေတြဆီက

ျမဴဆိုင္းပုံေလးက လြမ္းစရာေလးပါလား။ မမေဝ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လြမ္းေနတယ္လို႔ ထင္သြားတယ္။

အရမ္းသိခ်င္တာန႔ေဲ မးလိုက္တယ္။

“ မမေဝမွာ လြမ္းရမယ့္သူ ရွိလားဟင္ ” မမေဝ တစ္ခ်က္ျပဳံးၿပီး ေခါင္းရမ္းျပတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ။

“ ဘာလို႔လဲ ”

“ ေနာက္မွာေတာ့ ရွိလာမွာေပါ့ေနာ္ ”

“ ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတာပဲ ေမာင္ေလးရဲ့ ”

ေၾသာ္ ဟုတ္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုးတန္းေျဖထားၿပီး မမေဝက ဆယ္တန္းေျဖထားတာ

ငယ္ငယ္ေလးေတြကိုး။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း အရမ္းရွက္ပါတယ္။ ေတြးမိေတြးရာေတြးရင္း

အန္တီဘုရားဖူးၿပီးသြားၿပီး ငယ္ငယ္ကိုလက္ဆြဲရင္း ေခါင္းေလာင္းေတြဆီ ေလၽွာက္လာပါတယ္။

ထိုစဥ္က ပစၥယံေပၚမွာ ေမာင္ႏွံသစၥာေတြမႏွံျဖစ္ခဲ့ပါ။

(၅) လူဆိုးေတႏြ ့ဲ ေမာင္တိုင္ပင္

ညပိုင္းမွာေတာ့ တရားပကြဲ ို မမေဝန႔အဲ ေဒၚတို႔ကို အေမ့နဲ႔ အတူလိုက္ပို႔ရပါတယ္။ တရားပြဲတစ္ေနရာမွာ

ေနရာေပးျခဲ့ပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ကာလသား လတူ စ္သိုက္ဆီ ထြက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ျမင္ေရာ ေမးလိုက္ၾကတာစုံေနတာပါပဲ။ ထင္ထားတဲ့ အတိုင္းမမေဝ အေၾကာင္းေပါ့။

အစကေတာ့ စိတ္မဝင္စားဟန္ ျပပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မေျပာလို႔ မျဖစ္တဲ့အေျခအေနေတြ

ေပၚလာတယ္ဗ်ာ။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ သူတို႔ေျပာၾကပုံက

“ ဖိုးေက်ာ္ မနက္ဖန္ပြဲည မင္းတို႔ကြပ္ပ်စ္ကို ငါလာၾကည့္မယ္ကြာ ”

“ ဘာလို႔လဲဗ် ”

“ ဟို ၿမိဳ႕သူေလးေၾကာင့္ေပါ့ကြာ ”

ကာလသားမ်ား ၀ါးခနဲ ကိုသံေခ်ာင္းကို ေကာင္းခ်ီးေပးၾကတယ္။ သူက ကာလသားေခါင္း

႐ုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေပးကိုး။ စကားကသြက္သြက္။ မျဖစ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္အရမ္း ေၾကာက္သြားတယ္။

မမေဝတစ္ေယာက္ သူ႔ကိုခ်စ္သြားမွ။ ကိုသံေခ်ာင္းက ကၽြန္ေတာ့္ထက္အသက္ႀကီးသလို အရပ္အေမာင္း

ကာယဗလကစ တင့္တယ္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က လူ႔ဖလံေလးပဲကိုး။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခုေျပာကိုေျပာမွ

ရေတာ့မယ္။ အခ်ိန္က အေရးႀကီးေနၿပီေလ။

“ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအစ္မကို ပိုးေနတာဗ် ”

ကာလသားမ်ား ထပ္မံရယ္ေမာလိုက္ၾကတယ္။ ဒီရယ္သံကေတာ့ ေလွာင္သံေတြပါလို႔ ရွက္သြားတယ္။

“ မင္းက လူပ်ိဳေရာျဖစ္ေသးလို႔လား ”

ကၽြန္ေတာ္ဘာျပန္ေျပာရမလဲ။ ဟိုဒင္းဟိုဟာထြက္မွ လူပ်ိဳျဖစ္တယ္ဆိုတာေလာက္ေတာ့ သိထားလို႔

ဝန္ခံရမယ္ဆိုရင္လည္း မေန႔ညက မန္က်ီးပင္ေအာက္က မဆိုသေလာက္ေလးကို ရိုးမယ္ဖြဲ႕ရေတာ့မယ္။

မတတ္နိုင္ဘူးေလ။

“ မေန႔ညက စျဖစ္တာဗ် ”

အာေမဋိတ္သံေတြ ညံစီသြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးမ်က္ႏွာပူေနပါၿပီ။ ေယာက္်ားေလးခ်င္းဆိုေပမယ့္

ဒီလိုစကားမ်ိဳး တစ္ခါမွ မေျပာခဲ့ဖူးသူပါ။ သူတို႔တေတကြ ေတာ့ ဒါကို ၿပိဳင္ျငင္းဖို႔ မႀကိဳးစားၾကတာကိုပဲ

ေက်းဇူးတင္ရပါမယ္ဗ်ာ။

“ ေအး ဒါဆိုလည္း မင့္ ပီပီျပင္ျပင္လုပ္ ”

ဒီလိုက်ေတာ့လည္း အစ္ကိုေတြက ေဝစားမၽွစားစိတ္ရွိၾကပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့လည္း

တသီးတသန႔္ေနတတ္တဲ့ အေဖနဲ႔အေမေၾကာင့္ အိမ္လာမေရာရဲၾကလို႔ လက္ေရွာင္ၾကတာလည္း

ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ အေဖက ဘြဲ႕ရတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး သီးသန႔္ေနခဲ့တာေၾကာင့္လည္း

ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

“ ကိုသံေခ်ာင္း ပြဲခင္းထဲမွာ ဘယ္လို ႀကံရမလဲဗ်။ ”

ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္တ့ ဲ စကားသံပါ။ ကၽြန္ေတာ္မရွက္နိုင္ေတာ့ပါ။ ၾကားဖူးနားဝ ပြဲခင္းဇာတ္လမ္းေတြလို

မမေဝကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္။ ဆုံးရႈံးမွာေၾကာက္တာနဲ႔ ပိုင္ဆိုင္လိုတာ နည္းနည္းေတာ့ကြဲမယ္ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ မမေဝကို သူမ်ားလက္ပါမသြားေစခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အပိုင္ရဖို႔ ႀကိဳးစားေစတာနဲ႔

တူသြားပါတယ္။ ဆုံးရႈံးမွာေၾကာက္လို႔ ပိုင္ခ်င္တာပါ။ ပိုင္လို႔ ဆုံးရႈံးမွာ ေၾကာက္တာ မဟုတ္ရပါဘူး။

စိတ္ထဲကလည္း ေတာင္းပန္ေနမိတယ္။ မမေဝရယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဆုံးရႈံးမွာေၾကာက္လြန္းလို႔ပါလို႔ေပါ။

မမေဝကေတာ့ တရားေတြနာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တရားရွင္ေလးကို ဖ်က္စီးဖို႔ မေကာင္းတာေတြ

သင္ေနတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါမမရယ္။

“ အနားကပ္ေလကြာ၊ လူပ်ိဳလက္ ဝက္အၿမီးတဲ့၊ ဟိုႏွိုက္ဒီႏွိုက္ေပါ့။ အေၾကာ္စားမယ္ ဘာညာနဲ႔

ပြဲခင္းထဲကထုတ္ ယာခင္းဖက္ေခၚသြား ဒါပဲေပါ့ ဖိုးေက်ာ္ရ ”

ေအာင္မေလးဗ်ာ၊ သူတို႔ေျပာေတာ့ လြယ္လိုက္တာ။ ဝက္အၿမီးလိုေတာင္ ရမ္းရမတဲ့။

ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲမွာ မမေဝရဲ့ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္မ်ားက ႏြယ္တစ္ပင္လိုရစ္ပတ္ထားတယ္။

မမကလည္း အလိုက္သင့္ေလး ယိမ္းႏြ႕လဲ ို႔။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ျပဳံးျပေနတယ္။ ျပဇာတ္ပိုင္းမွာေတာ့

ကၽြန္ေတာ္န႔ ဲ မမေဝ ယာခင္းဘက္ထကြ ္ခ့တဲ ယ္။ အယ္ အခုလို ေတြးေနစဥ္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္

တဆစ္ဆစ္ျဖစ္လာတယ္။ ရႈးရႈးပါတာလား။ ဟင္ ဟုတ္ဘူး။ အာ …. သြားၿပီး ရႈးရႈးသြားေပါက္ရေတာ့မယ္။

ထိုေန႔ညက ေမွာင္ရိပ္တစ္ခုခိုၿပီး ဆက္ေဆာ့ ကျမင္းလိုက္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝရဲ့ ပထမဆုံး

တုန္လႈပ္မႈ၊ အထူးျခားဆုံးခံစားမႈ၊ “မင္းက လူပ်ိဳေရာ ျဖစ္ေသးလို႔လား” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းရဲ့ အေျဖ၊

တစ္ကိုယ္တည္းေျဖေလ်ာ့ရာညမ်ားရဲ့ အစ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ာ။ မနက္ဖန္ပြဲညမွာေတာ့

ဘာေတြဘယ္လို ျဖစ္လာမလဲလို႔ ေတြးလို႔ ရင္ခုန္ရင္း တရားပြဲဆီေလၽွာက္လာခဲ့ပါတယ္။

တရားသံေတြၾကားေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယူက်ဳံးမရျဖစ္မိတယ္။ စိတ္နဲ႔ျပစ္မွားမိျခင္းဆိုတဲ့ စကားစုတစ္စုနဲ႔တင္

ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကို ငရဲမီးေတြ လာဟပ္တယ္လို႔ ထင္ေနမိတယ္။

တရားနာေနတဲ့ မမေဝမ်က္ႏွာေလး လွမ္းအျမင္မွာေတာ့ အဝီဇိဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္သြားရဲေနပါေတာ့တယ္။

ခုေနမ်ား ငရဲသားေတြ လာေခၚရင္ေတာ့ ခဏေလး ရွိခိုးေတာင္းပန္ ဆိုင္းငံ့ထားမိမွာပါ။ မမေဝဆီက

ခ်စ္တယ္ဆိုတာေလးမွ ကၽြန္ေတာ္မၾကားရေသးပဲဗ်ာ။

(၆) အျဖဴေရာင္ျခယ္ပန္းေလးရယ္ လွမ္း ခူးခြင့္ေပးပါ

အိပ္ယာနိုးလိုက္လို႔ ေလာကႀကီးနဲ႔ အခ်ိန္အဆက္ယူလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲေနတဲ့

နားသယ္ဆီကို သတိျပဳမိတယ္။ ကုတင္ေပၚက အဆင္းမွာလည္း ေျခက်င္းဝတ္ေတြ ဂ်ိဳးခနဲ

ဂၽြတ္ခနဲျဖစ္ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ စဥ္းစားမရဘူး။ ခါတိုင္းေန႔မတူပဲ နာက်င္စိုစြတ္ေနတာကိုလဲ

သတိျပဳမိတယ္။

ဆားေလးလက္တစ္ဆုပ္ထည့္ သြားတိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ လူကေငါင္စင္းစင္း ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ခုခုကို

အလိုမက်သလို ထပ္ပဲအိပ္ခ်င္သလို၊ ေနရာတင္ပဲ ေခြခ်လိုက္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနတယ္။ ေရလည္း

မထမ္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ဘာ့ေၾကာင့္ပင္ပမ္းမွန္းမသိ ႏြမ္းလ်ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း မမေဝမ်က္ႏွာေလးကို

ျမင္ေယာင္ရင္းက မမေဝေခါင္းေပၚမွာ စံပယ္ကုံးေလးတင္ေပးလိုက္ရင္ အရမ္းလွမွာပဲဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔

သြားျမန္ျမန္တိုက္ၿပီး ရြာထဲကို ခပ္သြက္သြက္သြားလိုက္ရတယ္။

မိဇင္တို႔ညီအစ္မမနိုးခင္ စံပယ္႐ုံကေန စံပယ္ေတြလုၿပီး ဆြတ္ခူးရမဟုတ္လား။

တကယ္တမ္းစံပယ္႐ုံေရွ႕ေရာက္ေတာ့ စံပယ္ဆိုလို႔ အဖူးေသးေသးေလးေတြပဲ က်န္တာေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ထိုင္သာငိုလိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။ မျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စံပယ္တစ္ကုံးရမွျဖစ္မယ္။ အရီးတင္ျမတို႔

အိမ္ထဲဝင္ေမးလိုက္ရတယ္။

“အရီးတင္ၿမ မိဇင္တို႔ ညီအစ္မေတြေရာ”

“ေပြဲ စ်းတန္း သင္ပ်ဴးဝယ္တဲ့ေတာ္ေရ့၊ တကတည္း လျပည့္ေန႔ ေစ်းေပါင္က်ိဳ းမွ ဝယ္ပါဆိုတာကိုေအ၊

မင္းအစ္မမ်ား ေပြလီပုံက ပုံမက်ပန္းမက် မရမွာစိုးလို႔တဲ့၊ သြားေရြးၾကတယ္ဆိုပဲ၊ ေစ်းႀကီးမိလို႔ကေတာ့

ကေလာ္တုတ္လိုက္ဦးမယ္၊ ေနႏွင့္ဦး”

အမ္ .. ဒါဆို စံပယ္ေတြပန္သြားၾကေရာေပါ့။ အဲ က်န္ဦးမယ္ထင္တယ္။ အေျပးကေလး ေရအိုးစဥ္နားကပ္

ေရႏွစ္အိုးၾကားၾကည့္ေတာ့မွ အက်ီေ ၤလးန႔ထဲ ုပ္ထားတဲ့ စံပယ္ပန္းလက္က်န္ေလး ရေတာ့တယ္။

အပြင့္လွလွေတြကေတာ့ မိဇင္တို႔ ပန္သြားၾကေရာေပါ့။ တတ္နိုင္ဘူး ဒါေလးပဲ သီရေတာ့မယ္။ အရီးဆီက

အပ္ခ်ည္ေတာင္းၿပီး အျမန္သီလိုက္ရတယ္။ ဘယ္သူ႔ဖို႔တုန္းေမးတာကို မေျဖနိုင္အားပါ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မွာ

စံပယ္တစ္ကုံး မမအတြက္သီဖို႔က ကမၻာ့အေရးအႀကီးဆုံးမဟုတ္ပါလား။

ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အရံသင့္ဆိုသလို မမေဝလည္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေနပါၿပီ။ မေန႔ကလို အေဖနဲ႔

မမေဝအေဖတို႔ လမ္းမဖက္ထြက္သြားဟန္ရွိပါတယ္။ အေမက မီးဖိုထဲမွာ၊ အန္တီကေတာ့

ေနာက္ေဖးသြားလားမသိ၊ ငယ္ငယ္ကေတာ့ နိုးဟန္မတူ၊ အရာရာဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မမေဝအတြက္

တိမ္းေရွာင္ေပးေနၾကသလိုပါပဲ။ အိမ္ေရွ႕က ကြပ္ပ်စ္မွာပဲ မမေဝသနပ္ခါးလိမ္းၿပီးေအာင္ ေစာင့္လိုက္တယ္။

သနပ္ခါးလိမ္းၿပီး ဆင္းအလာမွာေတာ့ ေလွကားရင္းမွာတင္ မမေဝကို ပန္းေပးလိုက္ပါတယ္။

ပန္းေပးတယ္ ဆတို ့ဲ ေဝါဟာရေလးကို အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိတယ္။ ေခါင္းပန္းလွန္လို႔ ကိုယ္အေျဖမရရင္၊

စကားထာဝွက္လို႔ အေျဖမစဥ္းစားနိုင္ေတာ့ရင္ ပန္းေပးတယ္ဆိုၾကတယ္။ အရႈံးေပးတယ္၊

လက္ေျမႇာက္တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မမေဝကို ပန္းေပးတာ

စံပယ္တစ္ကုံးေပးလိုက္သလို၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝရဲ့ အခ်စ္ကိုလည္းေပးလိုက္ရာက်သလို၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့

ကေလးဘဝကို ေပးလိုက္ရာလည္းက်ပါတယ္၊ ေနာက္ေနာင္ေတြလည္း ဘာေတြေပးဆပ္ရဦးမယ္ေတာ့

မသိဘူး မမေဝရယ္ေပါ့။

စံပယ္ေလးကို ျမင္လိုက္လို႔ ျပဳံးသြားတဲ့ မမေဝကို အရမ္းသေဘာက်သြားတယ္။

မမေဝပန္းခ်စ္တတ္တာရယ္လို႔ သေဘာေခ့သြ ြားတယ္။ မပန္ဆင္တတ္ေပမယ့္

မိန္းကေလးတိုင္းပန္းခ်စ္တတ္ပါလား ဆိုတာေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ေတြၾကာမွ သိရတာပါ။ အစကေတာ့

အားငယ္စိတ္နဲ႔ ၿမိဳ႕သူေတမြ ်ား ပန္းမခ်စ္တတ္ဘူးလားရယ္ေပါ့။ မမေဝကေတာ့ အလိုက္သိတယ္။

ပန္းခ်စ္ယုံန႔မဲ ကပါဘူး။ မမေဝရဲ့ ဆံပင္ထက္မွာ ဆံရစ္ဝိုင္းေလးလို ရစ္ဝိုင္းပန္ဆင္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့

ပထမဆုံးခ်ီးမႊမ္းခန္းပါ။

“ အရမ္းလွတာပဲ မမေဝရယ္ ” မမေဝျပဳံးသြားတယ္။

“ ပန္းပန္လိုက္မွ လွတာေပါ့ေလ ဟုတ္လား ” အဲ .. မမေဝေျပာမွ ေတြးမိတယ္။ တကယ္ဆို စေတြ႕တည္းက

လွတယ္ေျပာရမွာ၊ နည္းနည္းမႊန္သြားတယ္။

“ မပန္လည္း လွတာပါပဲဗ်ာ ” မမေဝ တစ္ခစ္ခစ္ရယ္တယ္။

“ စတာပါ ဖိုးေက်ာ္ရယ္၊ ေစ်းသြားဝယ္လာတာလား ”

“ ကိုယ္တိုင္ခူး ကိုယ္တိုင္သီလာတာပါဗ် ”

“ အယ္ဟုတ္လား ေနာက္ေန႔ မမေဝပါလိုက္ခူးမယ္ ”

အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္ဗ်ာ။ မိဇင္တို႔ညီအစ္မကို မနက္ဖန္ မခူးႏွင့္ဖို႔ေျပာထားရမယ္။

စံပယ္ျဖဴျဖဴေလးေတႏြ ့ ဲ သနပ္ခါးၾဘဲကားေလးက သိပ္လကို ္တာပဲဗ်ာ။ အထူးသျဖင့္ ေရႊရင္ဖုံးတုံ႔ မဖုံးတုံ႔

ဒီအရယြ ္ေလးေတႏြ ့ဆဲ ို ပိုလွမွာေပါ့ေနာ္။

“ မမေဝ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္လားဟင္ ”

မမေဝ မ်က္ႏွာေလးတည္သြားတယ္။ တစ္ခုခုစိတ္ထင့္သြားသလိုနဲ႔ ေနာက္ေဖးဆီလွမ္းၾကည့္တယ္။

ဘယ္သူမ်ားၾကားသြားသလဲ လန႔္လို႔ျဖစ္မယ္။ တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္တိုးတိုးေလးေျပာတာပါ။

“ ငယ္ငယ္ေလးပဲ ရွိေသးတာ၊ ဒါေတြစိတ္မဝင္စားရဘူး ” ေလသံေလးနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။

“ မမေဝနဲ႔ တစ္ႏွစ္ပကဲ ြာတာပကဲ ိုး ”

“ အင္းေလ အဲဒါေၾကာင့္ မမလည္း စိတ္မဝင္စားဘူး ေမာင္ေလးလည္း စိတ္မဝင္စားနဲ႔ ”

ဒါဆိုဘာလို႔ တျမန္မေန႔ညက မမေဝအရမ္းရွက္တာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဖက္ထားတာ ဘာလို႔ မ႐ုန္းတာလဲ။

ကၽြန္ေတာ္နမ္းေတာ့ ဘာလို႔ ပါးမခ်တာလဲ။ ရင္ထဲမွာ ျပန္ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေပမယ့္

ဒီတစ္ခြန္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပာဝံ့ပါတယ္။

“ ဟုတ္က့မဲ မ ”

ျငင္းဆန္နိုင္ဖို႔ ခြန္အားေတြ သတၱိေတြ ကၽြန္ေတာ့္မွာမရွိပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ေပးတဲ့ပန္းေလးကို

ခပ္ရြရြေလး ပန္ဆင္ေပးတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္လွပါၿပီမမေဝရယ္။

(၇) ပါးျပင္မွာ သနပ္ခါးေလးနဲ႔

ေန႔လည္စာ စားအၿပီးမွာေတာ့ အန္တီလည္း တေရးေမွးလို႔ အေဖနဲ႔မမေဝအေဖတို႔လည္း

ေနာက္ေဖးပဲေမွာ္တိုက္ေအာက္ လက္ဖက္ရည္ ၀ိုင္းေရႊ႕ၾကပါတယ္။ မမေဝကေတာ့ ၿမိဳ႕ကပါလာတဲ့

စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ေနပါတယ္။ အိမ္ေအာက္ ကုတင္ေပၚမွာ ေစာင္ပါးေလး ေအာက္ပိုင္းလႊမ္းၿပီး

ပက္လက္ေလးဖတ္ေနတာပါ။ အိမ္ေအာက္က အိမ္ေပၚထက္ ေအးလို႔ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ မမေဝရွိတ့ကဲ ုတင္ေပၚကို တက္ဖို႔ေနေနသာသာ အနားေတာင္မသီရဲပါ။

မမေဝအေမႀကီးက မမေဝနားမွာ အိပ္ေနတာကိုး။ ဟိုအငယ္မ ပဲဒလက္စိကေတာ့ ထလိုက္ထလိုက္

အိပ္ေနတ့သဲ ူ႔အေမကို စလ်က္ပါပဲ။ မမေဝကို ကုတင္နားက ဆြဲထုတ္သြားဖို႔

ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ေတြထုတ္ရပါတယ္။ စဥ္းစားစမ္း စဥ္းစားစမ္းေပါ့။

ဒီေန႔လည္ႀကီး ဘယ္သြားသြား ပူေနေတာ့ ဘယ္ဆီခ်ီတက္ရပါလိမ့္။ ပြဲခင္းကလည္း ပူေပမယ့္

လူသြားလူလာကမ်ား။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လိုအပ္တာက မမေဝနဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာရမယ့္ေနရာ။

ဘုရားမွာလည္း မျဖစ္ဘူး။ ဇရပ္လည္းမေကာင္း။ ဦးေငြေဆာင္တို႔ သနပ္ခါးေတာ !!!!!!! ဟာဟုတ္ၿပီ။

ဒီေနရာကို ေတြး မိတဲ့ ဦးေႏွာက္ကို ခ်ီးမႊမ္းမဆုံးျဖစ္ရတယ္။

ေလာေလာဆယ္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေျပာသြားမွသင့္မယ္။ အေမကလည္း အရီးတင္ျမတို႔အိမ္

အလည္သြားတယ္ထင္တယ္။ အေဖ့လည္းမေျပာရဲ။ မမေဝမိဘေတြဆိုပိုးဆိုးေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း

သားအလိုကိုလိုက္ရမယ့္ သားသည္အေမကိုသာ ပူစာသင့္တယ္မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။ ထင္တဲ့အတိုင္း

အရီးတင္ျမတို႔အိမ္မွာ အေမက သန္းရွာခံေနတယ္။

အေမ့ကို ကပ္ခၽြဲရပါေတာ့တယ္။

“ အေမ သား ၿမိဳ႕ကဧည့္သည္ေတြအတြက္ ဘေဒြးေဆာင္ၿခံက သနပ္ခါးပင္တစ္ပင္ ေတာင္းခုတ္မလို႔ ”

“ ေအးေအး ”

“ အေမ့ သားတစ္ေယာက္တည္း မသြားခ်င္ဘူးဗ် ”

“ ဘာလို႔ ”

“ ပူလို႔ ”

“ ေအး ထီးယူသာြ း၊ ဒါန႔ေဲ နပါဦး တစ္ေယာက္တည္းမသြားခ်င္တာက ဘာတုန္း ”

ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ စကားမွားသြားတာ တကယ္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းမသြားခ်င္တာနဲ႔ ပူတာက

ဘာမွမဆိုင္ဘူးေနာ္။ မထူးပါဘူးဗ်ာ အေမ့ကို ဖြင့္ေျပာမွ။

“ သား မမေဝကို ေခၚသြားခ်င္တယ္ ”

“ အလိုေတာ္ သူ႔အေမက ဒီေလာက္အပူႀကီးထည့္ပါ့မလား၊ မင့္က ေဝေဝ့ကိုႀကိဳက္ေနတာလား ”

“ ဟာဗ်ာ ” ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ရွက္သြားတယ္။ အေမက ေလွာင္သလို ျပဳံးျပန္ေတာ့ ပိုရွက္ရတယ္။

“ သူ႔အေမသြားေျပာေလ ”

“ သူ႔အေမက အိပ္ေနတယ္ဗ်။ အဲဒါ အေမ မေဝကိုေျပာလိုက္ ေဝေဝလိုက္သြား သာယာတယ္ဘာရယ္ေပါ့။

လူႀကီးကထည့္လိုက္တာဆိုေတာ့ သူ႔အေမလည္း ဘာမွမေျပာေလာက္ပါဘူး ေနာက္မွ ”

“ေၾသာ္ ကိုယ္ေတာ္က က်ဳပ္ကို ေသေဖၚလာညႇိသကိုး၊ ဒီေလာက္ပူတာေတာ့

သာယာတယ္မေျပာနိုင္ပါေတာင္၊ ေျပာေတာ့ေျပာၾကည့္မယ္ ေဝေဝသေဘာေပါ့ ”

ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေမေမကိုခ်စ္ရတာပါ။ အေမဟာ မမေဝနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ထိုစဥ္ကေနစၿပီး ဒီေန႔တိုင္း

ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ ကၽြန္ေတာ့္သီခ်င္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဇတ္လမ္းေတြကို မၿငီးမညဴနားေထာင္ေနက်

ကူညီေနက်ပါ။

မမေဝလည္း အေမ့စကားနားေထာင္တာလား အိမ္မွာေနရတာ ပ်င္းလို႔လား ဒါမွမဟုတ္

ကၽြန္ေတာ္န႔လဲ ိုက္ခ်င္လို႔လားေတာ့ မသိပါဘူး၊ တန္းထလိုက္လာတယ္ဗ်။ အေမက နံရံက ထီးေလး

မမေဝကိုျဖဳတ္ေပးလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားသြားတယ္။ ရင္ထဲမွာ ဘာမွမဆိုင္ေသးတဲ့

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေအးျမေစဖို႔ ထီးေလးတစ္လက္ပဲ ခုတည္းက လက္ဖြဲ႕လိုက္သလို

ဆတ္ေဆာ့ေတြးေနမိတယ္။ ႀကိမ္ကြပ္ထားတဲ့ ေရသန႔္ဗူးခြံထဲေရထည့္ဆြဲလိုက္ၿပီး ဓားမတိုပါခါးဆြဲခ်ိတ္ကာ

ဘေဒြးေဆာင္ အိမ္ဖက္ထကြ ္ခ့တဲ ယ္။ မမေဝကေတာ့ ထီးနက္ေလးနဲ႔အတူေပါ့။

ဘေဒြးေဆာင္ဆီမွာ ေတာင္းခုတ္ရတာ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဘေဒြးမွာက အပင္ ၃၀၀ ခန႔္ ေတာႀကီးရွိတာကိုး၊

အလိုက္တသိနဲ႔ အပင္ေသးခုတ္လို႔ကေတာ့ ဘေဒြးက သဒၵါၿပီးသားပါ။ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံလည္း

မရွိေတာ့ ဝန္တိုမယ့္သားငယ္သမီးငယ္မရွိတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ကလည္း

အမ်ိဳးလည္းမကင္းေတာ့ ေရွာေရွာရႈရႈပါပဲ။ ခက္တာက ေခြးစာဆိုၿပီး ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္နဲ႔ ထမင္းက်န္ေတြ

ထုပ္ေပး လိုက္တာကိုးဗ်။ ဘယ္ေလာက္မ်ားဂြက်လိုက္သလဲဗ်ာ။ ေကာင္မေလးနဲ႔သြားမယ့္ဟာကို

ခုေတာ့ေကာင္းၾကေသးရဲ့လား။ ေရဗူးတစ္ဖက္ ေခြးစာတစ္ဖက္၊ ဓားမတိုကခါးမွာ။ အဲေလာက္

ဂြက်က်အျဖစ္မ်ိဳး မၾကဳံဖူးေပါင္ဗ်ာ။ သနပ္ခါးကလည္းေပးထားေတာ့ ျငင္းကမျငင္းရဲဘူး။

လုပ္ရက္ပါ့ဘေဒြးရယ္လို႔သာ ေအာ္လိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္

စူပုပ္ေနသလဲဆိုတာေတာ့ မမေဝကေတာင္ ဖြင့္ေျပာရသည္အထိပါ။

“ ေပးေပး ကိုလူပ်ိဳ၊ ရွက္မေနန႔ ဲ ေရဗူးေပး ”

ဟာဟ ေခၚပုံကကိုလူပ်ိဳတ့။ဲ စိတ္ထကဲ ႀကိတ္ေတြးလိုက္တယ္။ ဘယ္ခ်ိန္က ျမင္သြားပါလိမ့္ေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ရွက္တာလည္း သိေနသေပါ့ေလ။ မိန္းကေလးနဲ႔ ေယာက္်ားေလး အဲဒါကြာမယ္ထင္ပါတယ္။

မိန္းကေလးက ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အကုန္ထည့္မွတ္သကိုးဗ်။ သနပ္ခါးၿခံက ရြာအေနာက္ ေခ်ာင္းအလြန္မွာပါ။

ရြာထဲမွာေတာ့ တလံအကြာက ေလၽွာက္လာၾကေပမယ့္ ေခ်ာင္းစပ္ေရာက္ေတာ့ မ်က္စိလည္းက်ိန္း

တံလၽွပ္လည္းဟပ္လွပါၿပီ။

“ ဖိုးေက်ာ္ ထီးေအာက္လာေလ ”

“ ရပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္က ေတာသားပါ ”

“ အို ေတာသားလဲ လူပဲ ဒီေလာက္ပူတာကို၊ ရွက္မေနနဲ႔ ကိုလူပ်ိဳ ေအာက္ကိုလာ ”

မမေဝဟာ အဲဒီလိုပဲ ကိုလူပ်ိဳ ကိုလူပ်ိဳလို႔ သုံးႏႈံးေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကားရတိုင္း မခံခ်ိမခံသာပါပဲ။

ေသြးတိုးစမ္းေနသလိုလို လိုရာဆြဲေတြးေတာ့ အရြဲ႕တိုက္ခ်င္တယ္။ မမေဝမ်က္ႏွာေလးမွာေတာ့

ရိုးရိုးသားသား စတ့ဟဲ န္ေလးသာရွိပါတယ္။ ဒီလိုရိုးရိုးသားသားနဲ႔ မထိတထိေတြက ေအာင္းထားရင္

စုစည္းစည္းၿပီး ထုတ္ျပမိရင္ မလြယ္ဘူးဆိုတာ မမေဝသေဘာေပါက္လာမွာပါ။ ဒီေန႔လား မနက္ဖန္လားေပါ့။

မဆီမဆိုင္ လူပ်ိဳလက္ ဝက္အၿမီး ဆိုတ့စဲ ကားပါသတိရလာတယ္။

“ ကဲဗ်ာ လာတယ္ ”

ဆိုၿပီး ထီးေအာက္ဝင္လိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေႏြလည္ေနပူမွာ ခ်စ္ရသူနဲ႔ ထီးအတူေဆာင္းဖူးၾကပါသလားခင္ဗ်။

အပူခ်ိန္ ၁၀၀ ေက်ာ္လို႔ အသားေတြပူေလာင္ပြက္ထေစဦး၊ ေျမျပင္ကဟပ္လို႔ မ်က္လုံးေတြ ေပါက္ထြက္

သြားေစဦး မမႈပါခင္ဗ်။ ေကာင္းကင္းမွာ လဆယ္စင္းသာ၊ ေျမျပင္မွာ ေရခဲေနသလို

လန္းဆန္းလြန္းလွပါခ်ည့္ဗ်ာ။

ဒူးေခါင္းျမဳပ္ယုံေခ်ာင္းေရကို အပူရွပ္မွာစိုးလို႔ မဆင္းရဲပါ။ တံတားထိုးထားရာ ေခ်ာင္းက်ဥ္းကေန

ျဖတ္ျခဲ့ကပါတယ္။ ကမ္းဘားေပၚတက္ တစ္ေခၚေလာက္ေလၽွာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဘေဒြးေဆာင္ရဲ့ သနပ္ခါးၿခံကို

ေရာက္ပါတယ္။ ထေနာင္းစည္းေလးမွ ခြာမယ္မႀကံဘူး။ ၿခံေစာင့္ ေအာင္နက္ရယ္က တဲေျခရင္းက

ေဟာင္ပါေတာ့တယ္။ မမေဝခင္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္အက်ၤီေလးဆြဲၿပီး ကြယ္ေနေလရဲ့။ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း

သနားမိျပန္ေရာ။ ေအာင္နက္ႀကီးကေတာ့ ငယ္ငယ္တည္းက အတူကစားေနက်ပါ။

သူစိမ္းပါတာသိလို႔မ်ားေဟာင္ေနလားမသိ။ မမေဝကို အဲမွာရပ္ခိုင္းၿပီး ၿခံထဲဝင္ အစာေကၽြးလိုက္ရင္

ေအာင္နက္ၿငိမ္သြားမွာပါ။ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ဘေဒြးေပးလိုက္တဲ့ အစာကအသုံးဝင္သားေပါ့။ စည္းရိုးပြင့္လို႔

ၿခံထဲဝင္မယ္လုပ္ေတာ့ မမေဝက မလိုက္ရဲ။ ေခြးလိုက္ေလမလားလို႔ ကၽြန္ေတာ့္နားကေလး မေျပးရဲ။

က်ေနာ့္အက်ီကိုလည္း မလႊတ္။ အက်ီက ရိေနပါတယ္ဆိုမွေနာ္။ တကယ္က ေအာင္နက္ကို တဲေျခရင္းမွာ

ႀကိဳးအရွည္ႀကီးန႔ ဲ ခ်ည္ထားတာပါ။ ဒီထိမမွီပါဘူး။ မခ်ည္ရင္ အိမ္ျပန္ျပန္လာတာကိုး။ ပြဲေတာ္ညမို႔

ဧည့္သည္ေတြလာလို႔ ဘေဒြးရြာျပန္အိပ္တုန္းမို႔ခ်ည္ထားတာပါ။

မနည္းရွင္းျပကာမွ မေရႊေခ်ာက တြန႔္ဆုတ္တြန႔္ဆုတ္လိုက္သဗ်။ ဒါေတာင္ အကၤ်ီကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္

ဆုပ္ထားတုန္း။ ေအာင္နက္လို႔ မာမာေခၚတာေတာင္ ဒီေကာင္က ေတာစိတ္ဝင္ၿပီး ဆက္ေဟာင္တုန္း။

မမေဝလက္က ထမင္းထုပ္ေထာင္ျပလိုက္မွ ရပ္သြားေတာ့တယ္။ လူဆိုး အဲေလ ေခြးဆိုး။ အစာရေတာ့

မမေဝကိုပါ အၿမီးႏွံ့ျပေနေသးတယ္။ မမေဝကို ၿခံတြင္းက ေခ်ာင္းေျခာက္ေလးဆီေခၚသြားလိုက္ပါတယ္။

လူ႔တစ္ရပ္ေလာက္ အခ်ိဳင့္ရွိတ့ ဲ ေရမရွိတဲ့ ေခ်ာင္းေျခာက္ေလးပါ။ ေခ်ာင္းေျခာက္ေလးဟာ

ရြာေနာက္ေခ်ာင္းမႀကီးန႔ ဲ ကာြ ခ်င္တိုင္းကြာေနပါတယ္။

ေရာက္ဖူးသူမွ သိမယ္ေျပာရေလာက္ေအာင္ သာယာပါတယ္။ သာယာတယ္ဆိုေပမယ့္ အနီးနားမွာ

ပန္းပင္မရွိ ျမက္ပင္မရွိပါ။ ဘာေတြရွိလို႔သာယာပါသလဲ။ ေခ်ာင္းတျပင္လုံးအက်ယ္က လက္တစ္ျပန္သာရွိလို႔

လူသုံးေလးေယာက္ထိုင္ယုံသာေနရာရပါတယ္။ ေခ်ာင္းနံရံမွာေတာ့ သနပ္ခါးပင္ေတြ

အစီအရီေပါက္ေနပါတယ္ခင္ဗ်။ ေနေပ်ာက္မထိုးနိုင္ေအာင္ အရြက္မေပါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔

ေခ်ာင္းကမ္းပါယံေနကြယ္ရာ အရိပ္ကို ေရြးထိုင္မိပါတယ္။ ေခ်ာင္းရိုးတစ္ေလၽွာက္ တိုးဝင္လာတဲ့

ေလညႇင္းေလးရယ္၊ ေအးျမတ့ ဲ ေခ်ာင္းၾသဲဖူျဖဴရယ္၊ သင္းပ်ံ႕တဲ့ သနပ္ခါးရနံရယ္၊ ေခ်ာင္းေကာက္မို႔

ေဘးဘီက မျမင္ရတ့ ဲ ကႏြ ္းခိုဖယြ ္ ေနရာေလးရယ္ ၿပီးေတာ့ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာ

ၿမိဳ႕သူမငယ္ငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရယ္ အရာအားလုံးဟာ အညာေျမရဲ့ ရင္ႏွင့္သည္းျခာ

ခ်စ္ဗိဗၼာန္ေလးတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ ဖန္ဆင္းေပးလၽွက္ ရွိေနပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ာ။

ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္သင့္ဆုံးအရာက …

(၈) ခ်စ္ေလး ကိုယ္ဟာလူၾကမ္းႀကီးပါ

ကၽြန္ေတာ္က ေနရိပ္ရရာ ကမ္းပါးငယ္ေအာက္ဝင္လိုက္ေပမယ့္ မမေဝကေတာ့ လိုက္မဝင္နိုင္ျဖစ္ေနပါတယ္။

ဆရာမႀကီးလိုလို၊ အေတ့အြ ၾကဳံရွိသူႀကီးလိုလို ေျပာခဲ့တဲ့သူ႔ဟန္ေလးေတြကို ျပန္ေတြးၾကည့္ေတြ႕

ျပဳံးေတာင္ျပဳံးမိတယ္။ မနက္ကပဲ မမေဝေျပာခဲ့တယ္ေလ။ ဘာတဲ့ “ ငယ္ငယ္ေလးပဲ ရွိေသးတာ၊

ဒါေတြစိတ္မဝင္စားရဘူး ” ဆိုပဲ။ စိတ္မဝင္စားပါဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္တဲ့ ေနရာမွာ ရဲရဲတင္းတင္း

လာထိုင္လိုက္ပါလား … စိတ္ခ်လက္ခ်ထိုင္ပါလားဗ်။

အခုမွာေတာ့ဗ်ာ အတိတ္ေမ့သလို ေရႊေပ်ာက္သလိုလို ေၾကာင္ေပေပျဖစ္ေနတယ္။ ပါးေလးေတြရဲၿပီး

နားရြက္ေလးေတြရဲေနတယ္။ အသားျဖဴသူဆိုေတာ့ မမေဝရွက္ေနတဲ့ အမူအယာကို ဖုန္းကြယ္မထား

နိုင္ရွာပါဘူး။ ကမ္းပါးေပၚက သနပ္ခါးပင္ေတြဆီေငးၾကည့္လိုက္ ေခ်ာင္းၾကမ္းျပင္သဲေတြဆီငုံ႔လိုက္နဲ႔

ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာရေကာင္းနိုး မလာရေကာင္းနိုး ေဝခြဲရခက္ေနဟန္တူတယ္။ ရွက္စိတ္ကလည္း

ပူသလားေတာ့မသိပါဘူး။ ေနေပ်ာက္ေတြေၾကာင့္ေတာ့ ေခၽြးပိုထြက္စရာမရွိပါဘူးေလ။

ရွက္စိတ္ေတြေၾကာင့္မို႔ ေခၽြးပိုထြက္ေနတယ္ထင္ပါ့။

“ ဖိုးေက်ာ္ … သနပ္ခါးခုတ္ေလ ” မမေဝအသံေတြတုန္ေနပါတယ္။

“ အခုမွ အပူထဲကလာတာကို နားခ်ိန္ေတာင္မေပးေတာ့ဘူးလားဗ် ” ဒါကေတာ့ သက္သက္မဲ့

ကၽြန္ေတာ္လူလည္က်တာပါ။ သူအနားမွာ လာမထိုင္ခ်င္လို႔ ေျပာေနမွန္းသိတာေပါ့။

“ ကဲပါ ဒါဆိုလည္းနား၊ မမေဝေခ်ာင္းရိုး တစ္ေလၽွာက္ လမ္းေလၽွာက္လိုက္ဦးမယ္ ”

“ ဒီၿခံကသာ ေခြးကိုႀကိဳးခ်ည္ထားတာဗ်၊ တျခားၿခံေတြက ေခြးလႊတ္ထားတာေနာ္ ”

ေခြးန႔ေဲ ျခာက္ေတာ့လည္း ေၾကာက္သား မသိမသာေလး ကၽြန္ေတာ္ရွိတဲ့ဘက္တိုးလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္

မရိုးမရြျဖစ္လာတယ္ဗ်ာ။ ေနရာကေနထၿပီး မမေဝလက္ကို ဆြဲေခၚလာခဲ့တယ္။ အရိပ္ဆီေရာက္ေတာ့

မထိုင္ခ်င္ထိုင္ခ်င္ျဖစ္ေနရမလား စိတ္တိုတိုနဲ႔ လက္ေစာင့္ဆြဲထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။

“ အား ”

မမေဝ လက္ေကာက္ဝတ္နာသြားပုံရတယ္။ အိုဗ်ာ ဟုတ္ပါရဲ့ လက္ေကာက္ဝတ္ေလးနီရဲသြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း လန႔္သြားပုံရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ညင္သာရမွာပါ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့

မဆိုသေလာက္ထိခိုက္သြားတယ္။ စိတ္ထိခိုက္ခ်ိန္ဟာ တကယ့္ခဏေလးဆိုသလိုပါပဲ၊

ေဘးနားေရာက္လာတဲ့ မမေဝေၾကာင့္ အမ်ိဳးအမည္ေဖၚမရတဲ့ ေတာင့္တစိတ္ေတြျဖစ္လာတယ္။

ေခၽြးေတြထြက္ေန တာေၾကာင့္ မမေဝမ်က္ႏွာက သနပ္ခါးဟာ ပဒါးေလာက္သာ က်န္ေတာ့ပါတယ္။

မမေဝအက်ီေ ၤလးဟာ ေခၽြ းေတြစိုကုန္တာမို႔ပါးလြန္းလွပါတယ္။ အတြင္းခံမ်ားဟာ ေခၽြးစိုနဲ႔အတူထင္းခနဲ

ေပၚေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ေငးမိတယ္မသိပါ။

“ ဖိုးေက်ာ္ မမတို႔ျပန္ၾကေအာင္ ”

ကၽြန္ေတာ္ အင္းအဲ မလုပ္နိုင္ပါ။ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ မမေဝကို သနားရမလို၊

ပိုင္စိုးပိုင္နင္းစိတ္ကိုပဲ မထိမ္းပဲ ထားရမလို လြန္ဆြဲေနမိတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း မမေဝအလွကပဲ

အားလုံးကို အနိုင္ယူသြားတာပဲဗ်ာ။ တစ္ေတာင္ေလာက္အကြာက ေငးရတာ ကၽြန္ေတာ္ အားမရေတာ့ပါ။

သိပ္ေဝးလြန္းတယ္လို႔ ထင္မိလာပါတယ္။ မမေဝ ေခၽြးေတြဘယ္ေလာက္ထြက္လည္းဆို မမေဝရဲ့

ေျခက်င္းဝတ္နဲ႔ ေျခေခ်ာင္းဖူးဖူးေလးေႂတြကားမွာကိုပဲ ေခၽြးေလးေတြစိမ့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကၾကည့္ေလ

ရွက္ေလေလ ျဖစ္ေနဟန္တူပါတယ္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လၽွက္ကေန ထရနိုးနိုးထိုင္ရနိုးနိုးျဖစ္ေနပါတယ္။

မမေဝရဲ့ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဖိခ်ၿပီး ထိုင္ခိုင္းလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့မွ သဲထဲက ဖင္ထိုင္ရက္က်သြားေတာ့တယ္။

ေခၽြ းေတထြ ကြ ္ေနတဲ့ မမေဝကို သနားလာပါတယ္။ မမေဝမွာ လက္ကိုင္ပုဝါေလးလည္း ပါမလာရွာပဲကိုး။

“ မမေဝ ”

“ ဘာလဲ ” ေလသံေလးက ေပ်ာ့ေျပာင္းလိုက္တာဗ်ာ။

“ မ်က္လုံးမွိတ္ ”

“ ဘာလို႔လဲ ”

“ မွိတ္ပါဆို ” မမေဝမ်က္လုံးေလမွိတ္ေပးတယ္။

“ ေခါင္းေမာ ့”

ေခါင္းေလးေမာ့ေပးတယ္။ မမေဝကလည္း ေၾကာက္သာေၾကာက္ေန၊ ရွက္သာရွက္ေပမယ့္

ကၽြန္ေတာ့္အလိုကိုေတာ့ လိုက္ခ်င္ေနဟန္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အလိုက ဘာလဲဆိုတာေတာ့ မမေဝ

အလိုလိုသိေနမွာပါ။

မမေဝမ်က္စိမွိတ္သြားၿပီဆိုေတာ့ မမေဝရဲ့ ေရွ႕တည့္တည့္ကိုသြားလိုက္တယ္။ ပုဆိုးခၽြတ္လိုက္တယ္။

မမေဝမ်က္ႏွာက ေခၽြးသီးေလးေတြ သုတ္ေပးမယ္၊ အအိုက္ေျပေအာင္ ယပ္ခပ္ေပးမယ္၊

အဲဒီေလာက္ေလးပါ။ ယပ္ေတာင္က မပါေတာ့ ပုဆိုးနဲ႔ယပ္ခပ္မွ ရမယ္မဟုတ္လား။ ပုဆိုးဖ်ားေလးနဲ႔

ယပ္ခတ္ေပးတယ္။ မ်က္စိမွိတ္ထား ေခါင္းေမာ့ထားတဲ့ မိန္းမလွေလးမ်က္ႏွာကို ဘယ္ေယာက်္ားသားက

ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနနိုင္မွာလဲဗ်ာ။ အခ်က္ ၂၀ ေလာက္ ခပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေခၽြးလည္းတိတ္သြားပါၿပီ။

သဲေသာင္ျပင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ပုဆိုးေလးခင္းလိုက္ပါတယ္။

“ ဘာလို႔ရပ္လိုက္တာလဲ ”

မ်က္လုံးမွိတ္ရက္ကေန မမေဝေမးေနတယ္။ သိပ္လည္းသကၤာကင္းပုံမရဘူးကိုး။ မမေဝးေဘးမွာ ပုဆိုးေလး

ခင္းၿပီးတ့အဲ ခါမွာေတာ့။ မမေဝ ပုခုံးေလးကို သိုင္းဖက္လိုက္ပါတယ္။

ရင္ဘတ္ေတြေပါက္ထြက္မတြက္ ဗေလာင္ဆူသြားသလို၊ မမေဝႏႈတ္ကလည္း

“ ဖိုးေက်ာ္ မမေဝေၾကာက္တယ္ ”

မမေဝမ်က္လုံးေတြ ပိုလို႔မွိတ္သြားသလိုထင္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စကားမျပန္နိုင္ပါ။ မမေဝရဲ့

ပါးျပင္းႏွစ္ဖက္လုံးကို လွိမ့္နမ္းေနမိပါေတာ့တယ္။ ပါးႏွစ္ဖက္ကေန လည္ပင္းကို နမ္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့

မမေဝလက္ဖ်ားမွာ ၾကက္သီးေလးေတြစု ေထာင္လာတယ္။ အားရပါးရနမ္းၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့

ကိုသံေခ်ာင္းရဲ့ လူပ်ိဳလက္ ဝက္အၿမီး သင္ခန္းစာ စလာပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ာ။ ဇိတပ္ထားတဲ့ အက်ၤီေလးကို

ဇြတ္လက္ထိုးထည့္မိတယ္။

“ ဖိုးေက်ာ္ အက်ျီပၤလဲ ိမ့္မယ္ မလုပ္ပါန႔ ဲ ”

ဟုတ္ပါရဲ့ အက်ီျပၤရဲ င္အိမ္ကို ဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပရပါ့မလဲ၊ အက်ီၾကၤယ္သီးေလးကို ခါးနားကစလို႔ တစ္ခုခ်င္း

ျဖဳတ္ေနမိတယ္။ မမေဝဘာမွ မေျပာပါ။ မ်က္လုံးသာမွိတ္ထားပါတယ္။

အထကဲ ပန္းေရာင္အတငြ ္းခံ အက်ီေ ၤလးေပၚလာတယ္။ အတြင္းခံရဲ့အေပၚပိုင္းမွာေတာ့ ဖုံးဖိျခင္းငွာ

မတတ္နိုင္တဲ့ ရင္သားမို႔မို႔ေမာက္ေမာက္ရဲ့ ေအာက္ေျခရင္းေတြကို ျမင္ေနရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြကို

မမေဝရဲ့ ႏွစ္မႊာေသာရင္အစုံကို ေထြးပိုက္ယုယေအာင္လို႔ မသိစိတ္က တြန္းပို႔ေနပါေတာ့တယ္။ အတြင္းခံကို

ေအာက္ကိုႏွိုက္တ့အဲ ခါက်မွ အေတာ္ကို ဂကြ ်ေနပါေတာ့တယ္။ အေတာ္က်ပ္ထုပ္ေနတာကိုးဗ်။

လက္ႏွစ္ဆစ္ေလာက္ ေအာက္ကိုဝင္ဖို႔ကို မတတ္နိုင္သလို၊ မမေဝကလည္း

“ အား အစ္တယ္။ ဖိုးေက်ာ္ လိမၼာတယ္၊ ေမာင္ေလး မလုပ္ပါနဲ႔၊ ေနာ္”

“ မမေဝ အဲဒါႀကီးခၽြတ္မယ္ေနာ္ ” ဒီခ်ိန္မွာေတာ့ သိၾကားမင္းဆင္းတား ရပ္လို႔မရေတာ့ပါဘူး မမေဝရယ္။

ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြရဲ့ ဦးတည္ရာကို ကၽြန္ေတာ္သိေနတယ္။

“ မမေဝရယ္ ကိုင္ယုံေလးပါ ”

မမေဝေခါင္းေတြခါေနတယ္။ မ်က္လုံးလည္းပြင့္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ပါးႏွစ္ဖက္ကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔

ဖြဖြေလးဖိထားရင္း ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးေတြကို ၾကည့္ရင္း တိုးလၽွိုးေတာင္းပန္ေနဟန္ရွိပါတယ္။

“ မမေဝရွက္လို႔ပါ၊ ဒီတိုင္းေလးထားေနာ္ ”

ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းအတြင္တြင္ယမ္းတယ္။ မမေဝကေန ကၽြန္ေတာ္ရမ္းေလ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို

လိုက္ထိန္းေလပါပဲ။ ေတာင္းပန္ေနတဲ့ မမေဝမ်က္ဝန္းေလးေတြကို သနားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္

ပန္းေရာင္အေက်ီ ၤလးန႔ ဲ မမရဲ့ သည္းမႊာႏွစ္စုံကို ကၽြန္ေတာ္လက္မလႊတ္လိုက္ခ်င္ပါ။

“ ခဏေလးပါ မမေဝရယ္ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူးခ်င္လို႔ပါ ”

“ ခက္တာပဲေနာ္၊ မမေဝရွက္လို႔ ေသလိမ့္မယ္ ”

“ ရွက္လို႔ေသတယ္ေတာ့ မၾကာဖူးပါဘူးဗ်ာ၊ မခၽြတ္တတ္လို႔ ခၽြတ္ေပးပါ ”

တကယ္ပါဗ်ာ ထိုစဥ္က အတြင္းခံကို ဘယ္လိုခၽြတ္ရမယ္ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ အက်ၤီကလည္း

ဇိျဖဳတ္တယ္ဆိုယုံ ျဖဳတ္ထားေတာ့ အတြင္းခံကိုင္းေတြကိုလည္း လက္ေမာင္းဆီေဘးဆြဲခ်လို႔မရပါ။

“ မမေဝ ေတာ္ၾကာေနေစာင္းေတာ့မယ္၊ မမေဝမျပရင္ အိမ္မျပန္ဘူးေနာ္၊ မမေဝလည္း မျပန္ရဘူး၊ ဒီမွာပဲ

တစ္သက္လုံးေနမွာ ”

မမေဝသက္ျပင္းခ်တယ္။ မထူးေတာ့ဘူးလို႔လည္း စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ပုံရတယ္။

“ ဒုကၡပါပဲေနာ္ ခဏေလးပဲရမယ္ ”

မမေဝကိုယ္တိုင္ သူ႔ေနာက္ေက်ာဆီကို လွမ္းျဖဳတ္ပါတယ္။ အတြင္းခံေလးေလ်ာ့ရဲလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က

ဇြတ္ျဖဲၾကည့္မယ္လုပ္တယ္။ မမေဝကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းဖက္ၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္နဲ႔ထိကပ္ထားတယ္။

“ မၾကည့္န႔ ဲ ရွက္တယ္။ ဒီတိုင္းေလးကိုင္ ”

ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္မေႏွးပါ။ မမေဝထိကပ္ထားတဲ့ ၾကားက ကပ္သီးကပ္သပ္ လွမ္းႏွိုက္ရပါတယ္။

ထိပ္ေလးေတြမွာ ဇီးသီးခန႔္ အခဲေလးေတြက်ိတ္ေနၿပီး ရင္ဘတ္ထိေအာင္ လက္သီးဆုပ္ခန႔္ ခဲခဲပုံပုံေလး

တစ္ခုစီပါ၊ အခနဲ ွစ္ထပ္ပါတာေတ့ရြ ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ရမၼက္ေဇာေတႏြ ့ ဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကိုင္မိတယ္။ မမေဝက ကၽြန္ေတာ့္နားကို

တိုးတိုးေလးကပ္ေျပာတယ္။ နာတယ္ တ့။ဲ ဖြဖြေလး ကိုင္လိုက္တယ္။

မမေဝအရမ္းမ်က္ႏွာေတြနီေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ငုံ႔မၾကည့္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေယာက်္ားသားေတြမွာ

ဘယ္ေနရာမွ မရွိတဲ့ ႏူးညံ့လႏြ ္းတဲ့ အေတြ႕အထိရွိေနပါတယ္။ ပြတ္သတ္လို႔မွ မဆုံးခင္မွာပဲ၊

“ အ မမေဝ … ကၽြန္ေတာ္ ”

ကၽြန္ေတာ္က်င္ထုံတက္သြားပါတယ္။ သူ႔ကို မထိခိုက္ပါဘဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ႀကိမ္

ေယာက်္ားပီသသြားျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါ ပီသတာကေတာ့ ေအာက္က ေဘာင္းဘီတို တစ္ခုလုံးလိုလို

ေစးကပ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ ေဘာင္းဘီကေန ေပါက္စိမ့္ၿပီး မမေဝကို ေပသြားမွာ ေၾကာက္သြားလို႔

မသိစိတ္ကေန မမေဝကို ေယာင္ယမ္းတမိသြားတာပါ။ မမေဝကလည္း ႐ုန္းေနတာလား တိုးေနတာလား

မသိနိုင္ေအာင္ပဲ ေကာ့တက္ ေနပါတယ္။ မမေဝရဲ့လက္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာကိုပဲ

ဖိကပ္တင္းက်ပ္ထားပါတယ္။

“ မမေဝ ဒါကၽြန္ေတာ့္ပထမဆုံးအေတြ႕အၾကဳံပါ ”

“ မမေဝလည္း ဖိုးေက်ာ္လိုပါပဲ ” မမေဝေျဖသံေလးက ေျဖတယ္ဆိုယုံေလးပါ။

“ မမေဝကို ခ်စ္တယ္၊ မမေဝေရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္လားဟင္ ”

“ ေမးေနဖို႔လိုေသးလား ”

အင္းေပါ့ေနာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီေလာက္ထိလိုက္ေလ်ာေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေၾကနပ္သြားတယ္။

ဆက္လည္းမေမးမိပါဘူး။ ပြတ္သပ္ေနမိေပမယ့္ ခါးေအာက္ပိုင္းကေတာ့ ခြာေနရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္

အညစ္အေၾကးေတြ မမေဝကို စြန္းထင္းသြားမွာစိုးမိပါတယ္။ အမွတ္မထင္ပဲ ေအာင္နက္ရဲ့ ေဟာင္သံသဲ့သဲ့

ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဘေဒြးေဆာင္မ်ား ၿခံလာသလားမသိ။ မမေဝလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘက္ကို

အသာတြင္းထုတ္တယ္။ အတြင္းခံကို ျပန္တပ္ၿပီး အက်ၤီၾကယ္သီးေလးေတြပါျပန္တပ္တယ္။

မမေဝထိုင္ရာကထၿပီး ပုဆိုးကိုကၽြန္ေတာ့္ဆီလွမ္းေပးတယ္။

“ ဝတ္ေလ ”

မမေဝ ပုဆိုးထိုးေပးေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ရာကမထရဲပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရႊဲေနၿပီေလ။

ဒါေပမယ့္လူကလည္း လာေနၿပီ။ မတတ္နိုင္ဘူးထလိုက္ရတယ္။ ညႇီစို႔စို႔နံတယ္ထင္ပါတယ္။ မမေဝကေတာ့

ကၽြန္ေတာ့္ေဘာင္းဘီစိုကို ျမင္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလဲ ရွက္ရွက္နဲ႔

ပုဆိုးယူဝတ္ရတယ္။

မမေဝသဲေတြ ထမီေပတာကို မခါပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနတယ္။

“ အေပၚတက္ေလ ”

ေခ်ာင္းေပၚဆီကို ေမးေငါ့ျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခ်ာင္းကမ္းေပၚခုန္တက္လိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ

မမေဝကို ျပန္ငုံ႔ၾကည့္မိတယ္။ အလို မမေဝ ထမီျဖန႔္ဝတ္ရာမွာ က်ပ္ျပားေစ့ခန႔္ အစိုကြက္ေလးကို

ျမင္ျဖစ္ေအာင္လွမ္းျမင္လိုက္တယ္။ မမေဝကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေနတာကိုမျမင္ပဲ အဲဒီအကြက္ေလးကို

လုံေအာင္ဖုန္းဝတ္လိုက္တယ္။ ေၾသာ္ မမေဝလဲ ကၽြန္ေတာ့္လို ျဖစ္တာလား အံ့ၾသမိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္

ကိုသံေခ်ာင္းကိုေတာ့ ေမးရဦးမယ္။

ႏွစ္ေယာက္လုံးအေပၚေရာက္ေတာ့ ဘယ္ျဖတ္သြားျဖတ္လာမွ မရွိတာေတြ႕ရတယ္။ ေအာင္နက္ကိုလည္း

စိတ္တိုမိတယ္။ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အခ်ိန္ေလးတိုသြားတာ ဒင္းေၾကာင့္။ စိတ္တိုတိုနဲ႔ပဲ ဓားမနဲ႔နိုင္မယ့္ အတုတ္ဆုံး

သနပ္ခါးပင္ကို ခုတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ နည္းနည္းဖ်ဥ္ရေသးတယ္။ ဘာလို႔ၾကာလဲေမးရင္

သနပ္ခါးကိုင္းေသးေတြ ဖ်ဥ္ေနလို႔လို႔ ေျဖရဦးမယ္မဟုတ္ပါေလာ။

ေကာင္းကင္တိမ္ျဖဴေလးမ်ားဟာလည္း မမေဝမ်က္ႏွာနဲ႔ဆင္သလို ေတာအုပ္မည္းမည္းကလည္း

မမေဝမ်က္ႏွာရိပ္လိုလို၊ မန္းက်ည္းပင္တစ္ပင္ကလည္း မမေဝခႏၶာကိုယ္ေကာက္ေၾကာင္းေလးနဲ႔

ဆင္ေနသလိုလို၊ အရာရာဟာ မမေဝနဲ႔ မကင္းပါလားေနာ္။

အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ဒီေန႔အေတ့အြ ၾကဳံကို တစက္ ြက္ခ်င္းေတြးရင္း ေက်နပ္ေနမိသလို၊ မမေဝကေတာ့

ကၽြန္ေတာ္န႔ ဲ အၾကည့္ခ်င္းဆုံတိုင္း မ်က္ႏွာေလႊဲ နေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ ဒီည ပြဲပထမည။ မမေဝနဲ႔ ပြဲအတူၾကည့္ဖို႔

ဘယ္လိုမ်ားႀကံဖန္ရလဲလို႔ အႀကံထုတ္ေနမိတယ္။ အခ်စ္နတ္ဘုရားဆိုတာရွိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို

ကူရင္ေကာင္းမယ္။ အရီေလးတို႔အိမ္မွာ ေမြးဘက္ေပးထားတဲ့ ဆိတ္ကေလးေတြပဲ ယစ္ပူေဇာ္ရပါေစေတာ့၊

ဖိုးေက်ာ္ဆိုတ့ ဲ ေတာသားေလးကို မစေစခ်င္တယ္ဗ်ာ။

(၉) ခဲေလသမၽွ သဲေရက်

သနပ္ခါးခုတ္ရာက ျပန္အလာမွာေတာ့ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲ မသာမယာတဲ့ အန္တီ့မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔

ရင္ဆိုင္တိုးရပါေတာ့တယ္။

“ ေဝေဝ ဒီနားကို ”

မမေဝကို ေခၚလိုက္ၿပီး တိုးတိုးေျပာပါတယ္။ အိမ္ေပၚထပ္ကိုပါ တစ္ခ်ိဳးတည္း ေခၚသြားပါေတာ့တယ္။

မမေဝလည္း မ်က္ႏွာကပြ ္ခနဲ႔ ပ်က္သာြ းပါတယ္။ ေလွကားေပၚကေန ရႈံ႔မဲမဲ့ေလး ကၽြန္ေတာ့္ကို

ျပန္ျငဲ့ကည့္သာြ းတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္လိုက္ပါၿပီ။ အပ်ိဳေပါကသ္ မီးငယ္ေလးအတြက္ စိတ္ပူတာ၊

မျဖစ္သင့္တာမျဖစ္ေအာင္ တားဆီးရမွာ၊ မေတာ္တေရာ္နဲ႔ မေတြ႕ေအာင္ ထိန္းကြပ္ရမွာ မိဘေတြရဲ့တာဝန္

မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။

စိတ္ပူတာကသဘာဝပါေလ၊ မိဘဆိုတာသားသမီးကို ခ်စ္တာကိုး။ မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ေအာင္ဆိုတာလည္း

ခုလိုငယ္ငယ္ေလးအတြက္ တားဖို႔သင့္ေတာ္ပါတယ္။ တားသင့္တယ္ေပါ့။ မေတာ္တေရာ္ဆိုတာကေတာ့

သိပ္ဘဝင္မက်ပါဘူး။ အလႊာကြာျခားလို႔လား၊ အနိမ့္အျမင့္ေတြ မညီမၽွတာလား။ ေတာသားကိုယူတိုင္း

ယာထြန္ ထန္းတက္ မလုပ္စားရပါဘူးဗ်ာ။ ရြာကေနၿမိဳ႕တက္ႀကီးပြားေနတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြဆိုတာ

ရွိေနတာပဲမဟုတ္လား။

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကၽြန္ေတာ္ ျမင့္သထက္ျမင့္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္လို႔ေတာ့

ေတးထားလိုက္တယ္။ ခုေနမ်ားမွာေတာ့ ဒီညပြဲကို ဘယ္ကဘယ္လို မမေဝပါလာေအာင္

ေသြးေဆာင္ဖ်ားေယာင္းရပါမလဲလို႔ ႀကံေနရပါေတာ့တယ္။

အင္း ဟုတ္ၿပီ၊ မိဇင္တို႔ သူငယ္ခ်င္းမေတြ ရွိေနတာပဲ။ သူတို႔ကို အကူအညီေတာင္းရမယ္။ စည္းဝါးႀကိဳတိုက္ဖို႔

မိဇင္တို႔အိမ္ဆီကို ထကြ ္ခ့ရဲ ပါေတာ့တယ္။

မိဇင္တို႔အိမ္က ရြာလယ္မွာရွိၿပီး၊ မိဇင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတန္းတူႏွစ္တူ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆိုတာမို႔

ေျပာမနာဆိုမနာရယ္ပါ။ သေဘာလည္းေကာင္း သြက္ကလည္းသြက္၊ အေပါင္းအသင္းလည္းမ်ားတာမို႔

ထစ္ကနဲဆို သူ႔ပဲေျမႇာက္ပင့္ အကူအညီေတာင္းခဲ့ရတာခ်ည္းပါပဲ။ မိဇင္တို႔အိမ္ေရာက္ေတာ့

တနယ္တေက်းကဧည့္သည္ေတႏြ ့ ဲ ရႈပ္ယွက္ခက္ေနကာ၊ မိဇင္ခမ်ာလည္း မီးဖိုတည္းက

မထြက္နိုင္ျဖစ္ေနရွာ။ မီးဖိုထဲဝင္ေျပာရတာပါ့ေလ။ မီးဖိုထဲဝင္ မီးကူထိုးေပးၿပီး စကားစဖို႔ျပင္ေနတုန္း မမိဇင္က

ေအာ္ပါေတာ့တယ္။

“ အလိုေတာ္ ထူးထူးဆန္းဆန္းႀကီးပါလား၊ ဘာခိုင္းဦးမလို႔တုန္း၊ ၿမိဳ႕သူနဲ႔ ေန႔လည္က စုံတြဲခုတ္ေနဆို

ၾကားပါ့ၾကားပါ့ ”

အလိုဗ်ာ ဘယ္ကဘယ္လို သိသြားတာပါလိမ့္၊ သတင္းကလည္းျမန္ပါ့။

“ တိုးတိုးလုပ္ပါဟာ၊ အခုလာတာ အဲဒီကိစၥဟ။ ဒီလိုဟာ ငါနဲ႔မမေဝ အဲေလ အဲဒီၿမိဳ႕သူနဲ႔

တြဲသြားတြဲလာလုပ္တာကို သူ႔အေမက မႀကိဳက္လို႔ မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ ညပြဲလည္း ထည့္မယ္မထင္ဘူး။

အဲဒါဟာ ညပြဲေလး သူ႔ကိုထည့္ဖို႔ ညည္းတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ သူ႔အေမကို လာေျပာစမ္းပါ။ ကၽြန္မတို႔မွာ

မိန္းကေလးေတြခ်ည္းပါ။ ေမာင္ေတြလိုက္ပို႔မွာ ဘာညာေပါ့ ”

“ ေအး သေဘာေပါက္ၿပီ။ ဒါန႔ေဲ နပါဦး နင္တို႔က ႏူရႊဲေနလို႔ သူ႔အေမက သေဘာမတူတာလား။

ေျပာမေျပာခ်င္ဘူး။ အထာကလည္းကိုင္ပါ့။ ကဲပါဟာ ညက် ငါတို႔လာေခၚမယ္။ ၿမိဳ႕သူမပါရင္ ဒီညမိဇင္တို႔

ပြဲမၾကည့္ဘူးေအ၊ ဟုတ္ၿပီလား ”

“ ေက်းဇူးပါဟာ ”

“ ေက်းဇူးမ်ား ေၾကာ္စားမရ ခ်က္စားမရ ”

“ ညက် အေၾကာ္ေကၽြးမယ္ေလဟာ ”

“ဟုတ္ရင္ဟုတ္ေပါ့ေအ ဟြန္း”

ကဗဲ ်ာ ဘယ္ေလာက္မ်ား အားကိုးရတ့ ဲ သူငယ္ခ်င္းလဲလို႔။ အေၾကာ္ဖိုးေတာ့ အေမ့ဆီက ေတာင္းရမည္။

ဒီကိစၥမွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမ့ကိုလည္း ကူခိုင္းမွရမယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အေမ့အလွည့္ေပါ့။ အိမ္ျပန္ကာ

အေမ့ရွာေတာ့ အေမလည္း မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ခ်က္လို႔ ျပဳတ္လို႔။

“ အေမ သားတို႔ ေတာထဲသြားတာ မမေဝအေမက သိပ္မၾကည္ဘူး။ ညပြဲမထည့္ေလာက္ဘူး။ အဲဒါ

မိဇင္တို႔လာေခၚၾကလိမ့္မယ္။ ေခၚခ သားက ညက်အေၾကာ္ေကၽြးရမွာ။ သူ႔အေမကို ကူေျပာေပးဦးေနာ္။

အေၾကာ္ဖိုးလည္း ေပးဦး။ ေနာ္ အေမ ”

“ ဉာဏ္နီ ဉာဏ္နက္ကလည္း မ်ားလွပါ့။ မင့္အေဖအတိုင္းပဲ။ ေရာ့ေရာ့ ”

အေမ့ခါးၾကားမွ ငါးရာတန္တစ္ရြက္ထုတ္ေပးပါတယ္။ အေၾကာ္တစ္ခု တစ္ဆယ္ပဲထား အခုငါးဆယ္ မိဇင္တို႔

ဗိုက္ရိုက္စားေပေတာ့။

ကဲ အစစအရာရာ ႀကိဳတင္အကြက္ခ်ၿပီးၿပီမို႔ ကိုလူပ်ိဳ ပီသ ဖို႔လိုေတာ့တာပဲ။

ေခ်ာင္းထဲဆင္းေရးခ်ိဳးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ အစဥ္စဥ္ေန႔ေတြထက္ လွခ်င္ပခ်င္ေနမိတယ္။

သန႔္တန႔္ပ်ံ႕တန္းေလးျဖစ္ေအာင္ ေခ်းတြန္းခဲတစ္ခဲကုန္ေအာင္ တိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ အသားေတြေတာင္

ပြန္းသြားလားမသိ။ ေရတြင္းမွာပင္ ဒီညေန ဇာတ္ကားေရာက္လာေၾကာင္း၊ မင္းသမီးေလးမ်ားေခ်ာေၾကာင္း၊

စိုးမိုးေအာင္လည္းပါတယ္၊ ဦးတက္တိုးေရာ၊ ဦးေက်ာ္ၾကားလည္း ပါသတဲ့ စသည္ျဖင့္ ဇာတ္ပြဲအေၾကာင္းေတြ

ပလုံစီေအာင္ ၾကားခ့ပဲ ါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ျပန္အေရာက္မွာေတာ့ မမေဝတို႔ မိသားစုနဲ႔ အေဖအေမတို႔လည္း ေရခ်ိဳးဆင္းၾကေတာ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခ်ိန္နည္းနည္းရေနတာမို႔ မိဇင္တို႔ဝိုင္းဆီ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။

မမိဇင္လည္း ေရခ်ိဳးသြားလို႔ ေစာင့္ေနရေသး။ မိဇင္ကိုေသခ်ာေအာင္ တထပ္ထပ္မွာရေသးတယ္။

စကားကိုယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေျပာဖို႔၊ ၿမိဳ႕ကမမ မပ်င္းေစခ်င္လို႔ ပြဲလိုက္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္ရွင္၊ ပြဲခင္းထဲမွာ

ကြပ္ပစ္ႀကီးကလည္း အႀကီးႀကီးခင္းထားပါတယ္ ဘာညာစသျဖင့္ ဆရာလုပ္ရပါေသးတယ္။ မိဇင္ကေတာ့

ပိုရန္ေကာရယ္ေပါ့။ လြဲေခ်ာ္သြားမွာေတာ့ ေသမတတ္ေၾကာက္ေနပါတယ္။

ဗိုက္ဆာဆာန႔ ဲ အိမ္ျပန္အလာ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္သာ

ထမင္းစားဖို႔က်န္ေနတာေၾကာင့္ အဝအျပဲဆြဲလိုက္ပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ာ။

(၁၀) ဆိုင္းသံေတြၾကားေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာေဟ့

မၾကာခင္မွာေတာ့ ေမွာင္ရိပ္ေလးပ်ိဳးလာပါတယ္။ အေရွ႕ေလာကဓာတ္မွလည္း ၀ါဝင္းတဲ့

လမင္းႀကီးေပၚထြက္လာၿပီး၊ တိတ္ဆိတ္ေနက် ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာေလးဟာ ပြဲသြားဖို႔လႈပ္ရွားၾက ျပင္ဆင္ၾကတဲ့

အသံေတႏြ ့ ဲ ကၽြက္ကၽြက္ညံလာပါတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာတစ္ႀကိမ္သာ က်င္းပတဲ့ ပြဲေတာ္ကို အားေပးၾကဖို႔

ေစာင့္ေနၾကရတာ တစ္ႏွစ္လုံးဆိုပါေတာ့။ ဒီလိုည ဒီလိုအခါမွပဲ ေပ်ာ္ၾကပါးၾကရေပမယ္ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။

ရြာေလးကေသးငယ္တာေၾကာင့္ ပြဲခင္းဆီမွာ သံဆန္းေတးသြားမ်ားကလည္း အတိုင္းသားၾကားေနရပါတယ္။

ရြာမွာက အသံခ်ဲ႕စက္ ေအာ္လံသံစူးစူးသာ ၾကားေနက်မို႔၊ ပြဲခင္းက ေဘာက္စ္ေတြလို

တဒုန္းဒုန္းျမည္ေပးတာႀကီးက ရင္ေတာင္တုန္ပါတယ္။ အေနာက္တိုင္း ေခတ္ေပၚဂီတနဲ႔ ျမန္မာ့ဆိုင္းဝိုင္းတို႔

တလွည့္ဆီတီးမႈတ္လိုက္ ၿပိဳင္တူတီးမႈတ္လိုက္နဲ႔ ၿငိမ္းေညာင္းတယ္ဆိုတာထက္ ၾကားရရင္ပဲ

ပြဲခင္းဆီထေျပးလာခ်င္ရေလာက္ေအာင္ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔ ဆြဲေဆာင္ေနပါတယ္။

ကိုယ္စီကိုယ္စီ လူတိုင္းလိုလို သြားလိုခ်င္ၾကေပမယ့္၊ ဖိုးေက်ာ္မွာေတာ့ မသြားနိုင္ပါ။ ၿမိဳ႕ႀကီးသူမမေဝဆိုတဲ့

ေႏွာင့္ႀကိဳးေလးတြယ္မိေနတာကိုး။ မမေဝမပါလို႔ကေတာ့ မသြားေရးခ်မသြား။ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ထိုင္ေနၾကတဲ့

လူႀကီးေတြကေတာ့ သြားခ်င္ၾကမယ္မဟုတ္ပါဘူး။ စကားေလး တစ္ေတာက္ေတာက္

ပဲေလွာ္ေလးတေဖ်ာက္ေဖ်ာက္။ အေမကေတာ့ မနက္လင္းခါနီးမွ ေနာက္ပိုင္းဇတ္ထုပ္ သြားၾကည့္မယ္

ထင္တယ္။ အန္တီကလည္းစိတ္ဝင္စားဟန္မရွိ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အန္တီ့ေပါင္ေပၚေမွးေနတယ္။

အိပ္ေပ်ာ္ေနလားမသိ။

ညကလည္း တျဖည္းျဖည္းနက္၊ လမင္းကလည္း တျဖည္းျဖည္းတက္လာတယ္။ ပြဲခင္းဆီမွ

နတ္ပင့္သံမ်ားေတာင္ၾကားေနရၿပီ။ မၾကာခင္ပြဲထြက္ေတာ့မယ္။ မိဇင္တို႔တစ္ေတြလာၾကၿပီးလားလို႔

ေမၽွာ္ရတာ အေမာ။ သူတို႔တေတြ လူစုေနလို႔ထင္ပါ့ ေပၚမလာ။ ငါ့ကိုမ်ားေမ့သြားၾကတာလားရယ္လို႔

ဝမ္းနည္းလာတယ္။ သူတို႔မလာရင္ေတာ့ မမေဝကို ကၽြန္ေတာ္ပဲလက္ဆြဲေခၚထုတ္သြားရမလိုလို။

မမေဝကေတာ့ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနဟန္တူပါတယ္။ သူလည္း ကာလရဲ့

သမီးပ်ိဳမဟုတ္လား။ ပြဲၾကည့္ခ်င္ေနမွာမလြဲပါဘူး။ အန္တီကလည္း ဒါကို စကားမစ၊ အေမကလည္း

အေျပာရခက္ေနမယ္ထင္ရဲ့ ။ အေဖန႔ဥဲ ီးေလးကလည္း ေယာက္်ားသားေတြမို႔ ပြဲနဲ႔မဆိုင္။ ရင္ေမာရပါတယ္

မိဇင္တို႔ေရ။ ျမန္ျမန္လာၾကပါေတာ့ဟ။

အိမ္ေရွ႕ဆီက ကၽြက္စီစီအသံနဲ႔ မိဇင္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြ အိမ္ထဲဝင္လာၾကပါေတာ့တယ္။ မိဇင္ကပဲ …

“ ေဒြးေလးေရ ေဒြးေလးတို႔အိမ္ ဧည့္သည္ေတြေရာက္လို႔ဆို ”

“ ေအးဟဲ့ မိဇင္တို႔ လာလာ ေပဲ လွာ္လာစား၊ ပြဲသြားမလို႔လား ”

“ ဟုတ္တယ္ ေဒြး ေရ၊ ေန႔လည္က ၿမိဳ႕သူတစ္ေယာက္ေတြ႕လိုက္လို႔ ပြဲလိုက္မလား လာေခၚတာပါ ေဒြး ”

“ ေအးဟဲ့ မိေဝကလိုက္ခ်င္ပါ့မလားမသိ ” မမေဝကမလႈပ္၊ လိုက္ခ်င္တယ္ေျပာလိုက္ပါ့လား မမေဝရယ္။

ၾကည့္ရတာ အန္တီ့ခြင့္ျပဳခ်က္ကို ေစာင့္ေနတယ္ထင္တယ္။ အန္တီလည္း မေနသာေတာ့

့

“ မိေဝကို ၁၀ တန္းေျဖၿပီး ပြဲလိုက္ျပမယ္လို႔ ကတိေပးထားတာ၊ ဒီအိမ္မွာကလည္း

မိန္းကေလးေဖၚကမရွိေတာ့ ” အန္တီက အင္တင္တင္။

“ အို အန္တီကလည္း ကၽြန္မတို႔ ရြယ္တူေတြပါပါတယ္။ ဖိုးေက်ာ္လိုက္ပို႔လိမ့္မေပါ့။ သူအိပ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔

ျပန္လိုက္ပို႔ပါမယ္။ ကြပ္ပ်စ္လည္းထိုးထားတယ္။ ထည့္လိုက္ပါ။ ညႀကီး ဒီမွာ ပ်င္းစရာႀကီး ”

“ မိဇင္က ကၽြန္မတူမေလးပါ။ စိတ္ခ်ရပါတယ္ ”

အေမကပါဝင္ေျပာတယ္။ ေၾသာ္အေမရယ္ အေမ့သားနဲ႔ေတာင္ စိတ္မခ်တာပါဆိုမွ တူမကို

ဝကြက္အပ္ပါမလားလို႔။

တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကလည္း ဧည့္သည္လာလို႔ ပြဲၾကည့္ခ်င္ရင္ လိုလိုမယ္မယ္ျဖစ္ေအာင္

ကြပ္ပစ္ထိုးၿပီးသားပါ။

“ မိေဝ လိုက္ခ်င္လိုက္သြားေလ ” အန္တီ့ေလသံက အားမပါလွ။

“ သမီးလည္း လိုက္မယ္၊ သမီးလည္းလိုက္မယ္ ”

ဗုေဒၶါ အငယ္မ ငယ္ငယ္က ဘယ္က ဘယ္လို နိုးသြားတယ္မသိ။ သူလည္းလိုက္မယ္ ေအာ္ေနပါေရာ။ အဲဒါမွ

ပ်ားတုပ္တာပဲဗ်ိဳ႕။ အန္တီကေတာ့ အႀကိဳက္ေပါ့။ ဝမ္းသာသံႀကီးနဲ႔

“ ေအးဟဲ့ ငယ္ငယ့္ပါေခၚသြား၊ သူကေတာ့ ေစာေစာအိပ္မွာ အျပန္ခါေတာ့ ကုန္းပိုးေခၚခဲ့ၾကေပါ့။ ညလည္း

မနက္ေစနဲ႔ သန္းေခါင္ေလာက္က်ျပန္ခ့ ဲ ”

မမေဝမ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ မျမင္ရ၍ ေပ်ာ္မေပ်ာ္ေတာ့မသိပါ။ အိမ္ေပၚကို ဖေယာင္းတိုင္ေလး

မီးေကာက္ညႇိယူၿပီး တက္သြားပါတယ္။ ခဏေလးအတြင္းမွာပဲ တီရွပ္နက္ေလးနဲ႔ ထမီနက္ေလးဝတ္ၿပီး

ဆင္းလာတယ္။ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးေတြဖ်က္ၿပီး အမႈန႔္(သို႔)မိတ္ကပ္တစ္ခုခုလိမ္းထားတယ္ထင္ပါတယ္။

ေဖြးဥေနပါေတာ့တယ္။ ငယ္ငယ့္လက္ကိုဆြဲလို႔ မိဇင္အုပ္စုနဲ႔ မမေဝလိုက္သြားေတာ့ တန္းယားေပၚမွ

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေနမရထိုင္မရ၊ လိုက္သြားရမလို၊ ေနခဲ့ရမလို

“ သား မိေဝတို႔နဲ႔ လိုက္သာြ းေလ ”

“ သူငယ္ မင္းမမကို ဂ႐ုစိုက္လိုက္ပါဦး ”

အေမ့မွာသံနဲ႔ အန္တီ့မွာသံ မေရွးမေႏွာင္းထြက္လာတယ္။ အသံမဆုံးေသးဘူး ထိုင္ရာက ထေနပါၿပီ။

မင္းမမဆိုပါလား။ အင္းေလ ကၽြန္ေတာ့္ မမေဝပါပဲ အန္တီရယ္ ေစာင္မၾကည့္ရႈရေပးမွာေပါ့ဗ်ာ။

(၁၁) ပခြဲ င္းေထဲ လၽွာက္လို႔ေလ ေမာင္ႀကီးန႔ ဲ ဆုံသေလေတာ့

မမေဝတို႔ အုပ္စုေနာက္ကို အေျပးကေလး လိုက္သြားမိပါတယ္။ ပြဲခင္းႀကီးဆီ မေရာက္ခင္လမ္းမွာ

ပြဲခင္းအတြက္ မီးစက္ေက်းဇူးေၾကာင့္ လမ္းေဘး ႀကံရည္ဆိုင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ား

လင္းထိန္လၽွက္ရွိပါတယ္။ မီးျပာေရာင္ အစိမ္းေရာင္ေတြဟာ ေတြ႕ေနက် အညာညမ်ားနဲ႔မတူ

တမူထူးျခားစြာန႔ပဲ ဲ ကမၻာသစ္တစ္ခုဆီ တႏြ ္းပို႔ေနသလိုပါပဲ။ အလွပဆုံးကေတာ့ ေရာင္စုံမီးမ်ားနဲ႔

ခ်ာလပတ္လည္ေနတဲ့ ရဟတ္ႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ မစီးစဖူးစီးရလို႔ ေပ်ာ္ေနသူေတြ၊ စီးရင္းက ရင္ေအးလို႔

ေဟးခနဲ ေအာ္ၾကသူေတြ၊ စီးရင္းေၾကာက္လို႔ ငိုတဲ့ကေလးသံေတြနဲ႔ ညံစီေနေတာ့တာပါပဲခင္ဗ်ာ။

ပြဲသြားပြဲလာေတြၾကားမွာ အနက္ေရာင္ဝမ္းဆက္ထက္မွာ ေဖြးေဖြးဥအသားအေရေလးနဲ႔ ျပည့္တင္းတင္း

ခႏၶာကိုယ္အလွ ပိုင္ရွင္ေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မမေဝျဖစ္ပါတယ္။ ပြဲသြားပြဲလာမ်ားကလည္း

ေငးသြားၾကသလို ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ၾကည့္မဝပါ။ အၾကည့္သရမ္းတဲ့ ကိုကိုကာလသားေတြၾကားမွာ

ဝန္တိုလိုက္ရတာဗ်ာ။ ျဖစ္နိုင္ရင္ေလ ကၽြန္ေတာ့္ပုဆိုး ခါးပုံစၾကားမွာ မမေဝကို ဝွက္ၿပီးသာ

ေခၚခ့လဲ ိုက္ခ်င္တယ္။ ဘယ္သူမွ မၾကည့္ရေအာင္လို႔ေပါ့ေနာ။

ျဖဴလႊတဲ့ အသားအေရထက္မွာမွ အနက္ေရာင္တီရွက္ေလးကလည္း အပ်ိဳစင္တစ္ေယာက္ရဲ့

သဘာဝေတြကို အတိုင္းသားေဖၚျပေနသလို၊ လမ္းေဘးမီးေရာင္စုံေတြကလည္း အပ်ိဳစင္တစ္ေယာက္ရဲ့

ခႏၶာကိုယ္ေကာက္ေၾကာင္းကို တေစ့တေစာင္း ေဖၚျပေနၾကပါတယ္။ ဘယ္ညာဟန္ခ်က္

လႊဲတက္အခိုက္အတန႔္ေလးဟာ တင္းျပည့္တဲ့ ေပါင္တံႏွစ္သြယ္ကို ထင္းခနဲေပၚျပသလို၊ မႀကီးမေသး

တင္ပါးတစ္စုံကလည္း နိမ့္တုံျမင့္တုံ ၿငိမ့္ေညာင္းလႈပ္ရွားေနပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ခပ္ဆိုးဆိုးကာလသားေတြက

မမေဝအနားကပ္ခ်င္လာဟန္ရွိတာေၾကာင့္ မမေဝနားကို ကၽြန္ေတာ္တိုးကပ္ေလၽွာက္မိပါေတာ့တယ္။

ပိုင္ရွင္ႀကီးန႔လဲ ို႔ ဆလို ိုခ်င္တာမ်ိဳးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခဖ်ားေတြ ေျမႀကီးက လြတ္ေနၿပီထင္ပါရဲ့။ ဒီလိုသာ

အျမဲအတူေလၽွာက္ရမယ္ဆိုရင္ ကမၻာပဲပတ္ရပတ္ရေပါ့ေလ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မမေဝကို

ေစာင္းျငဲ့ကည့္လိုက္တိုင္း မ်က္ခုံးထူထူေအာက္က မမေဝမ်က္လုံးေလးေတြက ပိုရန္ေကာရယ္လို႔

မ်က္ေစာင္းထိုးေနတာ ျမင္ရပါတယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ေန႔လည္ကလည္း ေတာထဲမွာ

အခြင့္အေရးယူတယ္။ အခုလည္း လူေတြၾကားမွာ ေဘးကပြတ္ကပ္ အသားယူတယ္။

ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ေတြကလည္း ပါေသး။ အေပါင္းအေဖၚေတြနဲ႔ကလည္း ေပါင္းႀကံေသး။ အေတာ္ဆိုးတဲ့

ကၽြန္ေတာ္ပါလားဗ်။ ခ်စ္လို႔ဆိုးတာပါဗ်ာ။ မုန္းရင္ ဓားနဲ႔ထိုးမွာေပါ့လို႔။

မိဇင္တို႔တေတြကလည္း အလိုက္သိတယ္။ မမေဝလက္က ငယ္ငယ္ကို မသိသာ သူ႔တို႔ဘက္ေခၚသြားတယ္။

ငယ္ငယ္ကေတာ့ လမ္းေဘးေငးရင္း သူ႔အစ္မကို သူေမ့ေနေလရဲ့။ ငယ္ငယ္မရွိေလေတာ့ မမေဝလက္ေလး

လြတ္သြားေတာ့ မမေဝတစ္ေယာက္ မေနတတ္ျဖစ္ရွာေတာ့မယ္ဟဲ့လို႔ ေတြးၿပီး မမေဝလက္ကို

ဆြဲလိုက္ပါတယ္။ မမေဝေတာ့ နည္းနည္းရွက္နိုးနိုးပုံ ျဖစ္သြားတယ္။

လူအုပ္ထမဲ ွာ ေရာက္ရင္ေတာ့ (လူမျမင္လယြ ္တ့ေဲ နရာမွာေတာ့) ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို မမေဝ

တင္းတင္းျပန္ဆုပ္တယ္ဗ်။ အဲလိုအခ်ိန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ႀကီး ေပါက္ထြက္မတတ္ ေပ်ာ္ျမဴးရတဲ့

အခ်ိန္ပါပဲ။ မိန္းကေလးေတြရဲ့ အခ်စ္ဟာ လူကြယ္ရာက်မွ အစြမ္းျပတတ္သလားဗ်ာ။

ေယာက်္ားေလးေတြအခ်စ္ကေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ ရဲတင္းမယ္ထင္ပါတယ္။ ပြဲခင္းထဲကို တိုးဝင္ရင္း

တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အရမ္းလူၾကပ္တယ္ခင္ဗ်။

တစ္ေနရာမွာေတာ့ ကာလသားလူပ်ိဳတစ္သိုက္နဲ႔ ထပ္တိုက္ဆုံၾကေတာ့တယ္။ လူပ်ိဳေတြဆိုတာကလည္း

လက္သရမ္းတတ္တယ္မဟုတ္လား။ မမေဝကို ကၽြန္ေတာ္ကာကြယ္မွရမယ္။ သရမ္းခ်င္းသရမ္း ကၽြန္ေတာ္ပဲ

သရမ္းမွ သင့္မယ္ မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။ သူတို႔လူသိုက္ကို မိဇင္တို႔အုပ္စု ဘယ္လို

ျဖတ္သာြ းလိုက္တယ္မသိပါ။ မိဇင္ ဆသဲ ံသ့သဲ ့ဲေတာ့ ၾကားလိုက္ရတယ္ဗ်။ အေတာ္ဆိုးပါလား

ကိုအညာသားတို႔ေရ။

ကၽြန္ေတာ္န႔ ဲ မမေဝအလ့မွဲ ွာေတာ့ သူတို႔လူသိုက္နဲ႔ လက္တစ္ကမ္းေရာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ

မမေဝကိုယ္လုံးေလး ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ဆြဲလွည့္ၿပီး ဖက္ထားလိုက္ပါတယ္။ ရင္ခ်င္းအပ္ထားလိုက္ေတာ့

မမေဝအေပၚပိုင္းကို ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ႀကီးနဲ႔ လုံျခဳံသြားေစပါတယ္။ သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး လက္ေတြကို

မမေဝတင္ပါးေနာက္ ကာဖက္ ဖက္ထားလိုက္ျပန္ေတာ့ မိန္းမငယ္ေလးေနာက္ပိုင္းပါ

လုံျခဳံသြားေစတယ္မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။ ပိုမိုလုံျခဳံေစတာကေတာ့ ခါးခ်င္းအပ္ထားတာပါပဲ။ လုံျခဳံေစခ်င္လို႔

ထပ္ကပ္ထားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အငယ္ေကာင္ေၾကာင့္ မလုံမျခဳံျဖစ္သြားေစပါတယ္။ သူနဲ႔လိုက္ဖက္ရာ

ဆန႔္က်င္ဖက္တစ္ခုဆီ ဇြတ္တိုးဝင္ေနပါတယ္။ မသိဆိုးရြား မိုက္လုံးထြားပါလား ငါ့ေကာင္။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ က်ိန္ဆဲမိတယ္။ ေလာေလာ ေလာေလာနဲ႔ ေရခ်ိဳးအၿပီး ေအာက္ခံေဘာင္းဘီတို ဝတ္ဖို႔

ေမ့လာခ့တဲ ာကိုးဗ်။ ခုေတာ့ မမေဝခင္ဗ်ာ ႏႈတ္ခမ္းေတြေတာင္ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသလိုပဲ။ အ ကာလ

ညအခါဟာ အေမွာင္ထု အမိုက္ေမွာင္ႀကီးစိုးသလို ဆန႔္က်င္ဖက္သဘာဝေတြ လၽွို႔ဝွက္ေပါင္းစည္းဖို႔လည္း

ကူညီတတ္တယ္ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အျပဳအမူကိုျမင္ၾကေတာ့ ကိုကိုကာလသားမ်ား ရွဲသြားၾကတယ္။

“ မိုက္တယ္ေဟ့ ” “ ရွယ္ပဲ ” “ အားက်သကြာ ” “ အဲလူႀကီးကို မယုံပါနဲ႔ ” “ ညီမေလး မွားမယ္ မွားမယ္ ”

စသျဖင့္ အသံေတြညံေအာင္ အားေပးၾကပါေတာ့တယ္။ ရွက္ရွက္နဲ႔ပဲ ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ေနာက္ထပ္

လူပ်ိဳအုပ္ေတြ ေတြ႕လိုက္ပါဦးဟလို႔ စိန္ေခၚေနမိတယ္။

“ လူအုပ္ကျဖင့္ မရွိေတာ့ဘူး၊ လႊတ္ေတာ့ ကိုလူပ်ိဳ ”

မမေဝေျပာမွပဲ လႊတ္လိုက္ရတယ္။ မိဇင္တို႔ အုပ္စုေတာင္ ေတာ္ေတာ္လိုက္ရွာလိုက္ရတယ္ဗ်ာ။ မိဇင္တို႔

သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ လူစုခြဲၾကပါတယ္။ ေနာက္မွ အကုန္လုံးကို မုန႔္ဝယ္ေကၽြးရမယ္။ မိဇင္က

ငယ္ငယ္လက္ဆြဲၿပီး သူတို႔ကြပ္ပ်စ္ေပၚတက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ပါ တက္လိုက္ေတာ့

မိဇင္တို႔ ဧည့္သည္ေတႏြ ့ပဲ ါ လူက်ပ္ေနပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္က ကြပ္ပစ္ေလးကို သြားသတိရတယ္။ မမေဝနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္

ႏွစ္ေယာက္တည္းသြားခ်င္တယ္။ ငယ္ငယ့္ကို မေခၚခ်င္ဘူး။ မိဇင္သာ ငယ္ငယ့္ကို ေခၚထားရင္ ေကာင္းမယ္။

မိဇင္နားကို တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာလိုက္တယ္။

“ မိဇင္ အဒဲ ီကေလးမ နင္န႔ထဲ ားခ့မဲ ယ္။ ငါ မမေဝကို ငါတ့ ို႔ကြပ္ပစ္ေခၚသြားမလို႔ ”

“ ဘယ္ျဖစ္မလဲ ဖိုးေသာင္းလာမွာေလ။ ဒီကေလးႀကီးနဲ႔ ”

ေၾသာ္ … ခုမွသိတယ္ ဟိုဘက္ရြာက ဖိုးေသာင္းနဲ႔ မိဇင္က ဇာတ္လမ္းကိုး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ရြာနီးတယ္။

ဘယ္ေပဲြ တ့ေြ တ့ရြ သမို႔လား။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ရေတာင့္ရခဲ။

“ နင္တို႔က ဘယ္ခ်ိန္ေတ့ေြ တ့ပြ ါဟာ။ ငါက အခုလိုတုန္းမွ ။ ေနာင္ဆို မေသခ်ာဘူး ”

“ ကေလးက သူ႔အမ မရွိရင္ ငိုမွာေပါ့။ သူအိပ္မွသြားေလ ”

“ ေအးေအး ” ကေလးအိပ္ေအာင္ေစာင့္ဖို႔ သေဘာတူလိုက္တယ္။ မမေဝဘက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့

မ်က္ႏွာတည္တည္ႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ဘာလို႔လဲစဥ္းစားမရဘူး။

“ မမေဝ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေနမေကာင္းဘူးလား ”

“ အခုမွ လာမေမးန႔ ဲ ဟိုဘက္ကေကာင္မေလးပဲသြားေမး ” ေတာ္ပါေသးရဲ့ မိဇင္မၾကားလို႔။ သိၿပီ

မိဇင္န႔ကဲ ၽြန္ေတာ့္ကို သဝန္တိုေနတာကိုး။ ႀကိတ္ၿပီးရယ္မိတယ္။

“ သူပဲ မမေဝကို ကူေခၚထုတ္တာေလ။ သူ႔မွာရည္းစားရွိတယ္ဗ်။ ရည္းစားက ဒီညလာမွာ။ ခုနက မမေဝကို

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကြပ္ပစ္ေခၚဖို႔တိုင္ပင္တာ။ ငယ္ငယ္အိပ္မွ သြားၾကေလတဲ့ ”

အစ္မေတာ္က ဒီလိုရွင္းျပမွ ဘဝင္က်တယ္။

မၾကာမီ ဇာတ္ပြဲက ေအာ္ပရာေခၚဇတ္လမ္းတိုေလး စပါတယ္။ ေစတုတၱရတိုင္းေတြ မူးမတ္ေတြနဲ႔

ငိုခ်င္းေတြပါ ပါတာေၾကာင့္ ငယ္ငယ္လည္း ေမွးစင္းစင္းျဖစ္လာဟန္ရွိပါတယ္။ ငယ္ငယ္အိပ္ပါေစ

ဆုေတာင္းရတာလည္း အေမာ။ မမေဝကေတာ့ ေအာ္ပရာကိုပဲ စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေနပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ခမ်ာ ငယ္ငယ့္ကို ခိုးၾကည့္ေနရတာနဲ႔ ေအာ္ပရာလည္း ဘယ္ေရာက္မွန္းမသိေတာ့ပါဘူး။

ေအာ္ပရာၿပီးေတာ့ ဒုန္းဒုန္းဂြမ္းဂြမ္း စတိတ္ရွိုးစလိုက္ေတာ့ ငယ္ငယ္ေခါင္းေထာင္လာပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်လို႔ သက္ျပင္းနဲ႔ခ်ရင္း ေခါင္းငုံ႔မိပါတယ္။ မမေဝက ဒါကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္

ၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားသြားတယ္။ မမေဝက ေမးလာပါတယ္။

“ ဘာလို႔လဲ ”

“ ငယ္ငယ္မ်က္လုံးျပဴးလာလို႔ ” မမေဝက အသံမထြက္ဘဲ ရယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေလးကို ဆုပ္ၿပီး

တိုးတိုးေျပာတယ္။

“ ပြဲေကာင္းေကာင္းၾကည့္ပါ ဖိုးေက်ာ္ရယ္ ”

စိတ္ထဲမွာေတာ့ ပြဲပဲ ဘယ္ခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ရတယ္လို႔ ေစဒကတက္ခ်င္ေနမိတယ္။ စိတ္ညစ္တာပဲ

သိတယ္ဗ်ာ။ မမေဝကေတာ့ မၾကည့္ဖူးလို႔လားမသိ၊ ဇာတ္ပြဲဆီလည္းေငးလိုက္၊ ကၽြန႔္ေတာ့ဖက္ကိုလည္း

လွည့္ၾကည့္လိုက္။ ၿမိဳ႕သူေလးခမ်ာ ပြဲမၾကည့္စဖူးၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အကလိခံရပုံကေတာ့ ခ်စ္အာ႐ုံဆိုတဲ့

သီခ်င္းေလးလိုေပါ့ေနာ္။

♫ ကၽြန္မရဲ့ ျဖစ္ပုံ ♫ ျဖစ္ပုံ အဆန္းစုံ ♫ ေပြဲ စ်းတန္းေလၽွာက္မိေတာ့ ♫ ေမာင္ႀကီးနဲ႔ ဆုံသေလေတာ့ ♫

ျမင္ျမင္ခ်င္းအသိ ♫ ေမာင္ႀကီးအၾကည့္ ကလိေနပုံ ♫ ပ်ိဳေလးမိေရႊဘဝင္ ♫ တသိမ့္သိမ့္ ရွိုက္လို႔တုန္ ♫

ျမန္လွခ်ည္ရဲ့ ခ်စ္မိတ့ ဲ ခ်စ္အာ႐ုံ ♫

♫ ခ်စ္အာ႐ုံ MP-3 ♫

(၁၂)ခ်စ္ဗ်ဴဟာခင္းတဲ့ တူေမာင္မယ္

ငယ္ငယ္တစ္ေယာက္ မိဇင္တို႔နားတြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ ဖိုးေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေပ်ာ္လြန္းလို႔

လက္ခေမာင္းေတာင္ ထခတ္လိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ပိုေပ်ာ္ရသူက မိဇင္ျဖစ္မည္။

ဘယ္ခ်ိန္က ေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ ဖိုးေသာင္းရင္ခြင္ထဲ ယို႔ယို႔ေလးပုံက်ေနၿပီ။ ေဘးကလူေတြကလည္း

ပြဲကိုပဲအာ႐ုံေရာက္ေနၾကတယ္ေလ။ ဖိုးေသာင္းရဲ့ လက္ေတြလည္း လူပ်ိဳလက္ဝက္အၿမီးျဖစ္ေနဟန္ရွိတယ္။

ေဘးလူပင္ မျမင္နိုင္ေလေသာ ကိုယ္ေပ်ာက္လက္စၾကာ္ျဖစ္ဟန္ရွိ၏။

ဘာျပဲဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္န႔မဲ မေဝသည္လည္း ခ်စ္ဗိဗၼာန္ေလးတစ္ခု တည္ေဆာက္ဖို႔တယ္တယ္လို႔

လိုရာေတြးလိုက္တယ္။ မမေဝကိုဆြဲေခၚၿပီး ပြဲခင္းေရွ႕ပိုင္း ညာယြန္းယြန္းကို သြားဖို႔ျပင္ရပါတယ္။ ကြပ္ပ်စ္ကို

သူ႔ထက္ငါလုထိုင္စဥ္က အေရွ႕ဖက္ကိုရခ့ေဲ သာ္လည္း အလယ္ပိုင္းမွာမရခဲ့ပါ။ ဒီလိုျဖစ္ခဲ့တာက

ပိုေကာင္းသလိုလိုပင္။ အခုလိုလူၾကပ္ပုံန႔သဲ ာ ပြဲခင္းလယ္ကိုျဖတ္ရရင္ လူေတြၾကား

တေရြ႕ေရြ႕ျဖတ္ေလၽွာက္ရမွာ ရွက္စရာႀကီးပါ။ ထိုင္ေနသူေတြၾကား မားမားေလၽွာက္ရမွာႀကီးက

ေက်ာမလုံလွ။

မမေဝကို ေခၚၿပီး ပြခဲ င္းျပင္ထကြ ္လာခ့ပဲ ါတယ္။ အလာလမ္းတုန္းကလို ကာလသားလူပ်ိဳစုမ်ားမရွိေတာ့ပါ။

အခုခ်ိန္ေလာက္ဆို ပြဲခင္းထဲမွာ ေနရာအသီးယူၿပီး မိမိႏွစ္သာရာ လုံမပ်ိဳေတြဆီမွာ ခ်စ္ေရးဆိုတာ၊

အခြင့္အေရးယူတာေတႏြ ့ဲ ေပ်ာ္ျမဴးသူက ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကမယ္။ အဆင္မေျပလို႔ ႏွင္ခံရသူေတြ၊

ႏွင္တုန္းမသာြ းမိလို႔ အပ္ခ်ိတ္န႔လဲ က္ေဖာက္ခံရသူေတလြ ည္းရွိမယ္။ အဆင္မသင့္ရင္ ထေအာ္ဆဲၿပီး

ပါးဘယ္ျပန္ညာျပန္ အရိုက္ခံရတတ္ပါေသးတယ္။ အရွက္လည္းကြဲ ပါးလည္းကြဲမယ့္ကိန္းမို႔ ဇရွိတဲ့

မိန္းကေလးမ်ားကိုေတာ့ ကိုလူပ်ိဳတို႔ ေရွာင္ရေလသည္။

ပြဲခင္းကိုေဖါက္ဝင္ၿပီး ကြပ္ပ်စ္ဆီအေရာက္မွာေတာ့ ထင္ထားတဲ့အတိုင္း

ေဘးကဝင္ထိုင္သူမ်ားျနဲ႔ပည့္ေနပါတယ္။ ကြပ္ပစ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ရွာလိုက္ရတယ္။ မမေဝလည္း

ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွ လူၾကားထဲရပ္ရလို႔ စိတ္ညစ္ေနဟန္တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကြပ္ပ်စ္ပါလို႔ ေျပာေတာ့

တက္ထိုင္ေနသူမ်ား ဖယ္ေပးၾကတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္မ်က္လုံးေတြကေတာ့ စူးစူးရဲရဲ သိလိုစိတ္ေတြနဲ႔။

ကြပ္ပစ္တစ္လုံးစာဖယ္ေပးတာမဟုတ္။ ေရာက္လာေသာ ႏွစ္ေယာက္စာ ႏွစ္ေနရာသာျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္မသိေသာ တျခားရြာသူမ်ားျဖစ္ဟန္ရွိတာမို႔ နားလည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ တျခားရြာကမို႔

ပြဲခင္းအစြန္သာ ေနရာရတာျဖစ္ပါမယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေရာ မမေဝပါ ၿပိဳင္တူဆိုသလို ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မမေဝ

ဘယ္ဘယ္မွာထိုင္လိုက္မိတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြလည္း ဇာတ္ပြဲစီအာ႐ုံေရာက္သြားၾကဟန္ရွိပါတယ္။

ထိုင္လို႔မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ညာလက္က မမေဝကို သိမ္းဖက္လိုက္ပါတယ္။ ေဘးဘီဝဲယာကို

မလုံလို႔ၾကည့္မိေတာ့ ရြယ္တူကေလးမတစ္ေယာက္က ပြဲကိုမၾကည့္ဘဲ မမေဝကို ေငးေနတယ္။

နည္းနည္းေတာ့ အေနၾကပ္သြားခ့ပဲ ါတယ္။ ညာဘက္လက္ျပန္ သိမ္းရေလာက္ေအာင္ထိေတာ့

မတုန္လႈပ္ေပ။

တကယ္ေတာ့ မမေဝရဲ့ အလွဟာ ဟိုေကာင္မေလးေငးမယ္ဆိုရင္လည္း ေငးစရာပါ။ ဇာတ္စင္ေပၚက

မင္းသမီးေလးမ်ားဟာ ေခတ္မီဆလိုက္မီးေရာင္ မာက်ဴရီေအာက္မွာသာ ေဖြးျဖဴလွပနိုင္ၾကသူမ်ားျဖစ္တယ္။

မမေဝကေတာ့ ပင္ကိုယ္အသားအေရေၾကာင့္ ဇတ္စင္မွထြက္လာေသာ မႈန္ပ်ပ်အလင္းေရာက္ေအာက္မွာပင္

ေဖြးႏုေနပါေတာ့တယ္။ ေငးေနတ့ကဲ ေလးမလည္း ကၽြန္ေတာ့္အျပဳအမူေၾကာင့္ မမေဝကို

ၾကာၾကာမေငးဝံ့ရွာေတာ့။ မမေဝနဲ႔ ပါးခ်င္းပူးကပ္ထားလိုက္တယ္ေလ။

ဖက္ထားရင္းကေန မမေဝဗိုက္သားေလးကို လၽွိုႏွိုက္ပြတ္ႏွယ္ေနမိတယ္။ ၀ါဂြမ္းေလးေတြကို ထိေတြ႕ဖူးတယ္။

ပိုးဖဲကတၱီပါေလးေတြ ကိုင္ၾကည့္ဖူးတယ္။ ထိုထိုေသာအရာမ်ားရဲ့ ႏူးညံ့မႈႏွင့္ မမေဝရဲ့ အသားစိုင္ေလးမ်ား

ႏူးညံ့မႈတို႔သည္ လားလားမွမဆိုင္။ မမေဝရဲ့ အသားအေရေလးမ်ားဟာ ထိေတြ႕မိေသာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို

ျပန္မ႐ုတ္သိမ္းနိုင္ေအာင္ ဆြဲငင္ထားသလိုမ်ိဳး ထင္ရပါတယ္။

ဇာတ္ပြဲမွလည္း ျမန္မာပိုင္းေတးဂီတအစီအစဥ္ တင္ဆက္ေနၿပီး မာမာေအးရဲ့ ဘယ္သူေတြ႐ူးေနလဲ

ဆိုတ့သဲ ီခ်င္းပါ။

♫ လွိုက္လကွို ္ကယ္ ဖိုအသည္းနဲ႔ ♫ ရွိုက္ရွိုက္သာ ငိုလိုက္ခ်င္ရဲ့ ♫ မိန္းမသားမို႔ဆင္ျခင္ရာသည္ ♫

အခ်စ္ဦးသခင္ရဲ့ မျပစ္ဘူးအထင္နဲ႔ ♫ ၾကင္ခဲ့ မင္ခဲ့ ခ်စ္ခဲ့ပါသည္ ♫ ယုံခဲ့ ပုံခဲ့ အျပဳံးနဲ႔ကမၻာတည္ ♫

အမုံးဆိုတာေဝလာေဝး ♫ ဒို႔ႏွစ္ကိုၾကင္သည့္အေရး ♫ ၾကားေလေသြးမွာစိုးမိသည္ ♫ ခ်စ္ပင္ ခ်စ ္မိုး

ခ်စ္စပ်ိဳးခ့သဲ ည္ ♫

♫ ဘယ္သူေတရြ ူးေနလဲ MP-3 ♫

သီခ်င္းသံေလးန႔ ဲ ရင္ေထဲ အးေနပါတယ္။ တစ္ခုခုလြမ္းခ်င္သလိုလိုနဲ႔ မမကိုယ္ေလးကို

တင္းတင္းဖက္ထားမိတယ္။ မမေဝလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္လာပါတယ္။ ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔

မမေဝကို ေပ့ထြ ားၿပီး ညာဘက္လက္က မမေဝ ကိုယ္ေလးေပၚ တင္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို

ေမာ့ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ ညာဘက္လက္ေလးကို မမေဝလာဆုပ္နယ္ေနတယ္။ မမေဝမ်က္ႏွာေလးကို

မ်က္ေတာင္မခတ္ပဲ စိုက္ၾကည့္ ေနမိတယ္။ မမေဝမ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ရင္း မမေဝ တစ္ေန႔ၿမိဳ႕ႀကီးကို

ျပန္သြားမွာပဲလို႔ ေတြးၿပီး မ်က္ရည္ဝဲလာမိတယ္။ သီခ်င္းေၾကာင့္လား ခံစားမႈႏုနယ္တဲ့

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေၾကာင့္လားမသိပါ။ မ်က္ရည္ေတြဝဲ တက္လာတယ္။ မမေဝကလည္း ျမင္ျဖစ္ေအာင္

ျမင္သြားတယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခုခုေျပာတယ္။ မၾကားရလို႔ မမေဝပါးစပ္နားကို

နားကပ္နားေထာင္လိုက္တယ္။ ေလသံေလးနဲ႔ေမးတယ္။

“ ဘာလို႔ငိုတာလဲ ေမာင္ေလး ”

“ မမေဝၿမိဳ႕ကို ျပန္သြားမွာစိုးလို႔ ”

“ ေမာင္ေလးရယ္ ”

မမေဝရဲ့ သက္ျပင္းခ်သံေလးၾကားလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဝ့တက္လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို

မ်က္ေတာင္ပုတ္သိမ္းဖို႔ ဇာတ္ပြဲဆီလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ႐ုတ္တ႐ုတ္ဆိုသလို မမေဝ

ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းကို လွမ္းဖက္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ပါးကို ဆြဲနမ္းလိုက္တယ္။

“ မမေဝလည္း ေမာင္ေလးကို လြမ္းေနမွာပါ ” လို႔လည္း တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာတယ္။ ဒီအသံေလးေလာက္

ႏွလုံးသားကို ခ်ိဳၿမိန္ေစတာ မၾကဳံဖူးပါ။

“ ပြဲထၾကည့္ပါလား မမေဝ ”

“ ဟင့္အင္း ”

ေခါင္းေလးခါျငင္းတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပြဲမၾကည့္ခ်င္ပါ။ မ်က္ရည္မ်ားအတြက္

ကာဗာယူျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ဦးလုံးရဲ့ နားထဲမွာ ဇာတ္ပြဲဆီက သီခ်င္းသံမ်ားသာ

လက္ခံနိုင္စြမ္းဟန္ရွိပါတယ္။

မမေဝရဲ့ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ငုံ႔နမ္းေနမိတယ္။ ေဘးကလူမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ဂ႐ုမစိုက္သလို

မမေဝကလည္း သူတို႔ကို ရွိတယ္မထင္ပါ။ မမေဝက သုံးေလးရက္ပဲ ေနမွာကိုးဗ်။ ၿပီးေတာ့ အေဝးကို

ျပန္သြားၾကမွာ။ ဒီဇာတ္ပႏြဲ ့ ဲ ဒီေတာသားဆိုတာ တိုက္ဆိုင္လို႔ေတာင္မွ သတိရနိုင္ပါ့မလား မမေဝရယ္။

ခဏတာေတြ႕ ခဏတာႀကိဳက္ ခဏာတာအခ်ိန္ေလးနဲ႔ ေမ့သြားမွာ ေၾကာက္ပါတယ္ မမေဝရယ္။

မမေဝရဲ့ ၾကည္လ့လဲ ့ဲ မ်က္ဝန္းေလးဒဏ္ကို ၾကာရွည္ခံစားနိုင္စြမ္း ကၽြန္ေတာ့္မွာမရွိပါ။ ဖိုမစိတ္မ်ား

နိုးၾကားလာပါတယ္။ တီရွက္ေလးေအာက္ကေန ကၽြန္ေတာ့ညာလက္ေလး လႈပ္ရွားလာပါတယ္။

ကမၻာ့ဆြဲအားေၾကာင့္ထင္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ညာလက္ေလး ေအာက္ကို တျဖည္းျဖည္းက်လာပါတယ္။

နိမ္ဆင္းသြားလိုက္တာ မမေဝရဲ့ ထမီနက္ေလးထဲကို ရဲရဲတင္းတင္းျဖတ္သန္းတိုးဝင္သြားပါတယ္။

မမေဝလက္ႏွစ္ဖက္က ကၽြန္ေတာ့္လက္ေလးကို လွမ္းဆြဲတားထားပါတယ္။ ေခါင္းေလးယမ္းရင္း

ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခုခုလွမ္းေျပာလိုဟန္ပါ။ နားကပ္နားေထာင္လိုက္ေတာ့

“ အဲဒါက မေကာင္းပါဘူး ေမာင္ေလးရယ္ ”

မမေဝေလသံေလးက ရွတတနဲ႔ ရင္ဖိုေနတာကို မထိန္းထားနိုင္သလိုလိုပါ။ မေကာင္းဘူးမတားပါနဲ႔

မမေဝရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခြင့္လႊတ္ပါ ရင္ထဲကေအာ္ေနရင္း မမေဝကို ေခါင္းခါျပမိတယ္။ ရင္ထဲမွာေတာ့

မဖ်က္စီးလိုပါဘူး မမေဝရယ္။ မမေဝလို ၿမိဳ႕သူေလးရဲ့ အင္အားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္လို အၾကမ္းအတမ္း ရြာသားရဲ့

လက္ကို တားဆီးနိုင္ျခင္းမရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္းမ်ား ေအာက္ကို စုန္ဆင္းသြားပါတယ္။

ခပ္က်ပ္က်ပ္ အဆီးအတားတစ္ခုက အတြင္းခံေဘာင္းဘီထင္ပါတယ္။ ေဘာင္းဘီေလးေအာက္

လၽွိုဝင္သြားေတာ့ ခပ္ရွရွအေတြ႕အထိေလး ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒါဘာလဲ ဆိုတာ

ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္မမေဝ။ ကၽြန္ေတာ္ဆို မႏွစ္တည္းက ေရးေရးေပၚလာတယ္ေလ။ အဲဒီတည္းက

ေဘာင္းဘီတိုေလး ခံဝတ္ခ့တဲ ာ ဒီေန႔မနက္တိုင္ပါပဲ။ ဒီညကေတာ့ ေမ့ခဲ့တယ္ဗ်ာ။

တစ္လက္မေလာက္ ေရွ႕ကိုတိုးရတာ စိတ္ထဲမွာႏွစ္ခ်ီၾကာေနသလိုပါပဲ။ မမေဝရဲ့ ဆြဲဖမ္းထားတဲ့

လက္မ်ားဟာ ေလ်ာ့က်လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြလည္း အရမ္းျပင္းထန္လာသလို ညီငယ္ခမ်ာလည္း

မ်က္ရည္ေတႏြ ့ ဲ ေစးထန္းလာပုံရပါတယ္။ ရလိုမႈတစ္ခုအတြက္ ငိုေကၽြးေနရဟန္ပါပဲ။ မမေဝရဲ့ ေက်ာျပင္က

ေအာက္ကေန က်ဴးက်ဴးေက်ာ္ေက်ာ္ သူရန္စ ေနပါေတာ့တယ္။

ေရွ႕တစ္လက္မေလာက္ အေျမႇာင္းလိုက္ေလး ထိုးဆင္းသြားတယ္ဆိုရင္ပဲ မမေဝရဲ့ အလၽွို႔ဝွက္ဆုံး

အမွတ္အသားတစ္ခုကို စမ္းမိပါတယ္။ အဲဒီေနရာေလးကေတာ့ အရႈပ္အရွင္းမရွိေတာ့ပဲ

တသီးတသန႔္ေလးတည္ရွိေနပုံရပါတယ္။ ဘာေလးလဲ သိခ်င္စိတ္နဲ႔အတူ ပြတ္သပ္ကလိေနမိပါတယ္။

မမေဝရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ လႈပ္ေနတယ္။ တစ္ခုခုေျပာမလား နားကပ္ေထာင္ၾကည့္ေတာ့လည္း

ဘာမွေျပာမေနပါလား။ မမေဝရဲ့ ပါးေလးေတြကို ပါးခ်င္းကပ္ၾကည့္ေတာ့ ေႏြးေနသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း

အမွတ္အသားေလးကို ၾကမ္းၾကမ္းေလးပြတ္မိတယ္။ မမေဝခါးေလးေတြ မသိမသာေလး

ေကာ့တက္လာတယ္။ အေတ့အြ ထိေၾကာင့္ပဲလို႔ သိပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔

ကၽြန္ေတာ့လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ခၽြဲက်ိက်ိစိုတက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ညီငယ္လို ေတာင့္တမ်က္ရည္ပဲ

ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

စိုစိုခၽြဲက်ိက်ိေလးေတြရဲ့ လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလ်ာက္ ထိုးဆင္းၾကည့္ေတာ့ ေျမာင္းကေလးရဲ့ တစ္ေနရာ

ဟိုးေအာက္ဖက္ဆီမွာ တြင္းေလးတစ္ခုရွိေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ခလယ္ေလးေတာ့ ဝင္ဆန႔္ပါတယ္။

ဒီအေပါက္ကေလးဟာ မိန္းကေလးေတြရဲ့ အဂၤါဇတ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ညီငယ္ေတာင့္တတာလည္း ဒီေနရာပဲျဖစ္မည္။ ခုဆို ညီေလးခမ်ာ ငိုရလြန္းလို႔ ထင္ရဲ့

တရွိုက္ရွိုက္နဲ႔ တတုတ္တုတ္ခုန္ေနေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲက မမေဝဟာ ကၽြန္ေတာ့္ခါးကို တင္းတင္းႀကီးဖက္ထားပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြဟာလဲ အလိုက္သင့္ေလး ကစားေနပါတယ္။ ၾကာလာေတာ့ လက္ထဲမွာ အရည္မ်ားနဲ႔

ျပည့္လာတယ္ထင္မိပါတယ္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားမွသည္ လက္ဖဝါးတိုင္ စိမ္းစီးလာပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ ေအာင့္အီးမထားနိုင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့ဆီးစပ္မ်ားဟာလည္း

ေတာင့္တင္းေအာင့္တက္လာပါတယ္။ ပြင့္ထြက္သြားေတာ့မယ့္ ေရပိုက္တစ္ခုလို

ထြက္လုထြက္ခ်င္ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

မၾကာခင္မွာပဲ ျပဇာတ္ၿပီးလို႔ ဇာတ္စင္မွ ဆလိုက္မီးမ်ား ပရိသတ္ဖက္လွည့္ကာ ၅ မိနစ္မၽွနားမည့္

အေၾကာင္းေၾကညာပါတယ္။ ဘာျပဇာတ္ ဘာအေၾကာင္း ဘယ္မင္းသား ဘယ္မင္းသမီးရယ္လို႔

ကၽြန္ေတာ္မသိလိုက္ပါ။ နားထဲမွာေတာ့ ေသနတ္သံေတာ့ ခဏခဏၾကားမိသလိုလို။ အုံႂကြေနတဲ့

လူေတႏြ ့ဲအတူ မမေဝကိုေခၚၿပီး ဇာတ္ခုံေနာက္ဖက္ ေတာစပ္ကို ေခၚသြားမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

ဒီလိုသြားမွလည္း ကၽြန္ေတာ့္အလိုျပည့္မယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္လက္မ်ားကိုလည္း မမေဝ

သူ႔လက္ကိုင္ပုဝါေလးနဲ႔ သုတ္ေပးပါတယ္။

ႏွစ္ေယာက္သား ပြဲခင္းအျပင္ဘက္ အေၾကာ္ဆိုင္ေတြဆီ အရင္ထြက္လိုက္ၾကပါတယ္။

အလို ………..

ေရွ႕ဝါးတစ္ရိုက္ခန႔္မွာ ပခြဲ င္းဆီလာေနတဲ့ အေမနဲ႔အန္တီ့ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရပါတယ္။

ရင္ထဲဒိန္းကနဲျဖစ္သြားၿပီး မမေဝလက္ကိုပါလႊတ္လိုက္ရပါတယ္။ ကံဆိုးလိုက္ေလျခင္းလို႔လည္း

ဝမ္းနည္းသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္သြားလို႔ အန္တီကြက္ကနဲ မ်က္စိပ်က္သြားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ထြက္ေျပးလို႔မရပါ။ တကယ္လို႔ ငယ္ငယ္ပါ ေဘးကပါေနရင္ ေတာ္ေသးတယ္။

ေခါင္းေတြေတာင္ ပူထူကုန္ပါတယ္။ မမေဝေတာ့ မ်က္ႏွာဘယ္ထားရမယ္မသိ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။

ဆိုးခ်က္ကယ္နာ ဆိုသလို ပါလားေနာ္။

“ ငယ္ငယ္ေရာ သမီးတို႔ခ်ည္း ဘာထြက္လုပ္တာလဲ ”

“ အန္တီ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေၾကာ္ထြက္ဝယ္တာပါ။ အခုျပန္ခါနီး လူကြဲမွာစိုးလို႔ ငယ္ငယ္တို႔ ေစာင့္ခိုင္းၿပီး

အေၾကာ္ထြက္ဝယ္တာ ”

“ ေအး အေၾကာ္ဝယ္ၿပီး ငယ္ငယ့္ေခၚခ့ ဲ ”

“ ဟုတ္က့ ဲ ”

အေၾကာ္ေလးသြက္သြက္ဝယ္ၿပီး ငယ္ငယ့္ကိုဝင္ေခၚပါတယ္။ မမေဝကေတာ့ အန္တီနဲ႔ အေမ့နားမွာ

က်န္ခ့ပဲ ါတယ္။ ငယ္ငယ္မွာလည္း နိုးေနၿပီး မိဇင္တို႔လည္း ျပန္ဖို႔ျပင္ေနပါတယ္။ နည္းနည္းေတာ့

အံၾသသြားတယ္။ မိဇင္က ညလုံးေပါက္ ၾကည့္ေလာက္တယ္ထင္ထားတာ အခုျပန္မယ္လုပ္ေနတာကိုးလို႔။

မိဇင္လက္ထဲ ဝယ္ခ့သဲ မၽွ အေၾကာ္ေတထြ ိုးေပးလိုက္တယ္။ အေၾကာ္စားခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။

“ ဧည့္သည္ေတကြ အိပ္ခ်င္လို႔တ့ ဲ လိုက္ပို႔မလို႔၊ နင့္ဧည့္သည္ကေရာ ”

မိဇင္ေမးတာ မေျဖအားပါ။ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတဲ့ ငယ္ငယ္ကို ဆြဲၿပီး အန္တီတို႔ဆီေခၚလာပါတယ္။

မိဇင္ကလည္း ေယာင္နနန႔ ဲ ဧည့္သည္ဦးေဆာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္လာတယ္။

အန္တီ့ဆီေရာက္ေတာ့ အန္တီပါ ျပန္လိုက္ဖို႔ ျပင္ပါတယ္။ မမေဝလည္း လူမိတဲ့ အျဖစ္မို႔

ရွက္ေနဟန္တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကေတာ့ မထူးေတာ့ပါ။ မိဇင္တို႔လည္း အနားေရာက္လာပါတယ္။

“ ကၽြန္မတို႔လည္း အတူျပန္မွာေလ ” မိဇင္က အန္တီ့ကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးေနပါတယ္။

“ အုပ္စုေတာင့္သားပဲ ကေလးေတြခ်ည္းလႊတ္လိုက္ပါ့လား အၿငိမ့္စေတာ့မယ္။ မိုးလင္းမွ က်ဳပ္နဲ႔အတူျပန္ေလ

”

အန္တီလည္း နည္းနည္းေတြသြားဟန္ရွိပါတယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း အၿငိမ့္ႏွစ္ပါးသြား၊ တစ္ဖက္ကလည္း

သမီးအပ်ိဳေပါက္။ မိဇင္တို႔အုပ္စုေရာ ငယ္ငယ့္ေရာပါတာေၾကာင့္ စိတ္ခ်သြားဟန္ေပၚၿပီး

“ ေအး အိမ္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းျပန္ၾက ”

လို႔မွာပါတယ္။ ေၾသာ္ ဘယ္ဝင္မွာက်လို႔။ ဒါနဲ႔ပဲ အေမက အန္တီ့ကို ပြဲခင္းက

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကြပ္ပ်စ္ဆီသြားပါေတာ့တယ္။ အစလာတည္းက တိုင္ပင္လာဟန္လည္းရွိပါတယ္။

လမ္းေဘးတစ္ေလၽွာက္မွာေတာ့ က်ိတ္မနိုင္ခဲမရသူက ကၽြန္ေတာ္ပါ။ မိဇင္က အေၾကာ္ထုတ္ေျဖ

ႀကိတ္ေနပါတယ္။ မမေဝကိုလည္း ေကၽြးပါတယ္။ မမေဝကမစားပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ စားဖို႔ေျပာပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ဘာသတိရတယ္မသိ၊ သူကိုယ္တိုင္ မိဇင္လက္ထဲက ဘယာေၾကာ္ေလးႏွိုက္ေကၽြးပါတယ္။

လက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ဆီပါ။ ေၾသာ္ ဟုတ္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြ ညစ္ပတ္ေနတာကိုး။

ေမးဆက္ၿပီး မမေဝစားပါ့သေဘာလုပ္ျပတယ္။ ေခါင္းေလးယမ္းၿပီးကၽြန္ေတာ့္ကိုသာ ေကၽြးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္မစားျဖစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္စားခ်င္တာ အေၾကာ္မွ မဟုတ္တာ။

အေဖန႔ ဲ ဦးေလးတို႔ အိမ္ေရွ႕ကပြ ္ပ်စ္မွာ အိပ္ေနၾကဟန္ရွိတယ္။ ကြပ္ပ်စ္ေအာက္မွာလဲ ထန္းျမဴတစ္ျမဴ

ဆိုေတာ့ညဦးပိုင္းက ထန္းေရခ်ၾကတယ္ထင္တယ္။ အင္း ခ်ဥ္နံ့ေတာင္ရတယ္ဗ်ာ။ ရြာေရာက္တုန္း အေဖက

ဧည့္ခံထားတယ္ထင္ပါ့။ ငယ္ငယ့္ကို အိမ္ေနာက္ဖက္သြား ေသးတည္ၿပီး မမေဝ ငယ္ငယ္နဲ႔အတူ

အိမ္ေပၚတက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပဲေမွာ္တိုက္ေအာက္ကိုဝင္လိုက္ပါတယ္။

ပဲေမွာ္တိုက္ေအာက္ ကုတင္မွာ တုံးလုံးလွဲရင္း မမေဝတို႔ အေပၚထပ္အိပ္ယာကုတင္ေဘးက

ျပတင္းေပါက္ေလးဆီေငးရင္း အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ ပြင့္ေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္ေလးဆီကို လရဲ့ အလင္းေရာင္ေလး

ထိုးထားပါတယ္။ မွန္ေရႊျပဴ ျပတင္းရယ္ မမေဝမ်က္ႏွာေလး ေပၚလာနိုးေပါ့။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ မမေဝရဲ့

ကေလးေခ်ာ့ စုပ္သပ္သံေလးၾကားရတယ္။ ငယ္ငယ္ဂ်ီက်လို႔ထင္ပါ့။

ျပတင္းေပါက္ေလးကို ေငးရင္း တရိပ္ရိပ္န႔ ဲ အိပ္ခ်င္လာပါတယ္။ မေက်နပ္မႈ အလိုမျပည့္မႈေတြနဲ႔

ပူေလာင္လွေသာကၽြန္ေတာ့္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကိုျဖစ္ေစတတ္ေသာ အခ်စ္ကိုေဖၚက်ဴးပါသည္ဆိုေသာ

လမင္းစႏၵာ နတ္သမီးကညာသည္ မင့ညဲ ွာေလသေလာ။ သို႔တည္းမဟုတ္ အခ်စ္အစား အိပ္စက္ျခင္းသာ

ေပးအပ္သေလာ ေဝခြဲမရပါ။ ထိုထိုေတြးမ်ားႏွင့္ ေလာကႀကီးနဲ႔ ခဏတာ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားသည္ဟု

ထင္မိပါေတာ့သတည္း။

(၁၃) အိပ္မက္ထဲက နတ္သမီး

သိမ့္ခနဲ လႈပ္ခတ္သြားတယ္။ ေျမၿပိဳတာလား၊ မဟုတ္ဘူး အိပ္ယာေပၚမွာဆိုေတာ့ ေဘးဘီကို

လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္၊ မမေဝပါလား။ လေရာင္ေလးတစြန္းတစေပမယ့္ ဟုတ္ပါတယ္ မမေဝပါ။

ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္ မက္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ အံၾသမႈေတြနဲ႔ ေျပာမျပတတ္ေအာင္

ေပ်ာ္သြားတယ္။ မမေဝဟာ ငယ္ငယ္ကို သိပ္ရင္းကေန အိပ္မေပ်ာ္တာျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရွိတဲ့

ပဲေမွာ္တိုက္ေအာက္ကို ဆင္းလာတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္နဖူးေလးကို ငုံ႔နမ္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ယာေဘးမွာ

လာထိုင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ မမေဝဟာ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ယိမ္းယိုင္ေနပါၿပီ။

ေမတၱာေရာင္ျပန္ဟပ္တာထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ခ်စ္တာပါမမေဝရယ္။

မျမင္နိုင္တဲ့ ဆြဲငင္အားတခ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ့လက္ေတြကို ကူးစက္တယ္။ ထထိုင္လိုက္ၿပီး မမေဝကို

ဆလြဲ ွလဲ ိုက္တယ္။ အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္န႔ ဲ မမေဝေဘးခ်င္းယွဥ္လၽွက္ အိပ္မိလၽွက္သားေပါ့။

ပဲေမွာ္တိုက္ေတြဟာ အေပၚထပ္မွာ ပဲေမွာ္ထား၊ ေအာက္ထပ္ကအကာလြတ္ထားတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔

ကုတင္ေပၚမွာ လေရာင္တစ္ခ်ိဳ႕ ထိုးက်ေနပါတယ္။ ထိုလေရာင္မ်ား အကူအညီနဲ႔ မမေဝမ်က္ႏွာေလးကို

ျမင္ေနရတယ္။ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို ေမႊးေမႊးေပးလိုက္ပါတယ္။ မမေဝကလည္း ျပန္ေမႊးေမႊးေပးပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတကြ ို မမေဝစုပ္ယူတဲ့ အခါမွာေတာ့ ရင္ထဲက အသည္းေတြ အူေတြ

ေျပာင္းျပန္လန္ကုန္တယ္ထင္ရပါတယ္။ ထိုနမ္းနည္းသည္ မမေဝသင္သြားေသာ အတတ္ပညာျဖစ္ခဲ့ပါ၏။

ထိုအနမ္းက ကာမကိုပါ ႏွိုးတတ္တယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မ်ား ေဖါက္ျပန္လာပါတယ္။

႐ုတ္ရက္ဆိုသလိုပဲ မမေဝလက္ကို ဆြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ၾကားကို ထည့္လိုက္ပါတယ္။ မတို႔ရဲသလို

မထိရသဲ လို စိုးရြံ့ ေနဟန္ေလးက ခ်စ္စရာေလးပါ။

“ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ လုပ္ေပးေနာ္ မမ”

မမေဝ အင္းအဲျပန္မေျပာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အလိုကိုလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္

တြန႔္လိမ္သြားတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ မမေဝလက္ကိုလည္း အားနာလာပါတယ္။ မမေဝလက္ေလး

ညစ္ေပသြားမွာစိုးလွပါတယ္။ ဒီေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္လို႔ မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ အဆုံးစြန္ေသာ အလိုကိုပါ

လိုက္ပါမွ တကယ္ခ်စ္တယ္ သတ္မွတ္ရမယ္မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။

မမေဝကို ပက္လက္အိပ္ေစၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အေပၚကေန တက္ခြလိုက္ပါတယ္။ ပုဆိုးထမီတို႔မည္သည္

ခါးပုံအထက္ဆင္ ၾဆဲြဖုတ္ယုံမၽွနဲ႔ ကငြ ္းလုံးကၽြတ္ေစသမို႔ အင္မတန္လြယ္လွပါတယ္။ မမေဝဝတ္ထားတဲ့

အတြင္းခံကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခၽြတ္ရေပဦးမယ္။ ထိုတံတိုင္းေနာက္ကြယ္မွာေတာ့ ပုန္းကြယ္ေနေသာ

အလွတရားရွိမည္ဟု ဒိဌသိ၏။

မမေဝေျခဖ်ားမွသည္ ေပါင္ရင္းတိုင္ ကၽြန္ေတာ့္လက္မ်ားနဲ႔ ပြတ္သပ္အသြားမွာေတာ့ မမေဝပါးစပ္မွ

ျငည္းသံတစ္ခ်ိဳ႕ ၾကားရသလိုလိုရွိပါတယ္။ မမေဝပါးစပ္မွ ထြက္ေပၚလာမည့္အသံမ်ားသည္

ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းမွာပင္ ရပ္တန႔္သြားပါေတာ့တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းျခင္းေတ့စုပ္ ထားတာကိုးခင္ဗ်။

မမေဝရဲ့ အတြင္းခံကို ဖြင့္ဖို႔ ေရွ႕တိုးႀကိဳးစားလိုက္စဥ္မွာေတာ့ မမေဝအတြင္းခံပါမလာတာကို

သိလိုက္ရပါတယ္။ မမေဝအိမ္ေပၚထပ္မွာ ခၽြတ္ခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္မ်ားဟာ စိုစြတ္ေနတဲ့

အေတြ႕အထိတစ္ခုကို ၾကာရွည္ခံစားနိုင္စမြ ္းမရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ညီငယ္အတြက္ ေနရာေပးရမယ္

မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်။

ဆန႔္က်င္ဘက္အရာႏွစ္ခု ထိေတ့လြ ိုက္စဥ္မွာေတာ့ ဖိန္းရွိန္းသြားကာ လၽွပ္စစ္အဖိုအမတို႔ေၾကာင့္

လၽွပ္စီးလက္သလို အေၾကာအခ်ဥ္မ်ား ျပတ္ထြက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ခါးကုန္းၿပီး

ေယာင္ယမ္းေနာက္ဆုပ္မိပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္က်သြားပါတယ္။ ထိတယ္ဆိုယုံေလးအတြင္းမွာပဲ

ရႊဲနစ္သြားပါေတာ့တယ္။ မမေဝရဲ့ ပါးျပင္ေလး ႐ုတ္တရက္ ေအးစက္သြားတာကို သတိထားလိုက္မိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ခရီးေရာက္မေရာက္ေတာ့ မသိလိုက္ပါ။ သိလိုက္တာ တစ္ခုကေတာ့

ကၽြန္ေတာ့္ဗိုက္ထဲမွာ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ပါ။ ခါးေတြခ်ိသြားသလို ခံစားရပါတယ္။

မမေဝတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ အရမ္း ညစ္ပတ္ေပေရသြားတာမို႔ ကၽြန္ေတာ့္ပုဆိုးနဲ႔

သုတ္ေပးမယ္ႀကံလိုက္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မလႈပ္နိုင္ပါ။ မမေဝက တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားလို႔

ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တရႊတ္ရႊတ္နမ္းေနပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္လည္

နမ္းရႈပ္ေနခ့ပဲ ါတယ္။

မမေဝကၽြန္ေတာ့္ကို မလႊတ္ပဲ အၾကာႀကီး ဆြဲထားရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကိုေတာ့

ေနာင္ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာမွ သိခ့ရဲ ပါတယ္။ ထိုစဥ္က အပ်ိဳစင္အေျမႇးပါးသည္၄င္း၊ မိန္းကေလးမ်ား၏

ဆႏၵျပည့္ဝမႈ သည္၄င္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မၾကားဖူးမသိဖူးေသာ ေဝါဟာရမ်ားျဖစ္ပါတယ္။

လင္းၾကက္တြန္သံၾကားလိုက္ေတာ့ မမေဝ ကၽြန္ေတာ့္နားနားကပ္ေျပာတယ္။

“ ေမာင္ေလး မနက္ျဖန္ မမပြဲ မသြားရေလာက္ဘူး။ ေမေမစိတ္ဆိုးေနတယ္ ”

“ မမန႔ ဲ ဘယ္လို ေတ့ရြ မလဟဲ င္ ”

“ မမ ေမေမမသိေအာင္ ခိုးဆင္းၾကည့္ပါ့မယ္ေမာင္ေလးရယ္ ”

ကၽြန္ေတာ့္နားေလးကို မမနမ္းၿပီး အိမ္ေပၚျပန္တက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွာကား

အိပ္ေရးပ်က္သည္ကတစ္ေၾကာင္း အားကုန္လွသည္က တစ္ေၾကာင္း တစ္ခ်ိဳးတည္း

အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့သည္ ခင္ဗ်ား။

(၁၄) ၿမိဳ႕ႀကီးကိုတဲ့ ျပန္ေတာ့မယ္ဆို ျပန္ေတာ့မယ္ဆို …

စိတ္ပင္ပမ္းတာေၾကာင့္ ထင္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ယာနိုးလာေတာ့ ေနလယ္ေနက်ဲက်ဲ ပူလွၿပီျဖစ္သည္။

မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔အသြား ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန႔္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လည္ေခ်ာင္း ဘာျဖစ္သြားသည္မိသိ။

အသံႀကီးၾသေနၿပီျဖစ္သည္။ ဒါ … သူမ်ားေတြေျပာၾကတဲ့ အေမႊးေပါက္သံ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထမို႔

ထူးမရွက္ေသာ္လည္း ဒီအသံကို မမေဝၾကားသြားမွာ ရွက္မိသည္။ မမေဝမ်ား အိပ္ေနတုန္းလား

ေတြးမိလိုက္သည္။ အိမ္ထဲမွာေတာ့ အသံေတြတိတ္ဆဲ။ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးမွ အကဲခတ္ရဦးမည္။

မ်က္ႏွာသစ္အၿပီးမွာေတာ့ အိမ္ထဲဝင္စစ္ေဆးလိုက္သည္။ အေမက မီးဖိုထဲမွာ။ ဦးေလးနဲ႔အေဖက လမ္းဘက္

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ။ အန္တီတို႔ သားအမိေတြကေတာ့ အိပ္ဆဲ။

မီးဖိုထဲဝင္ကာ အုပ္ေဆာင္းေအာက္က ထမင္းဟင္းမ်ားကို ေလြးလိုက္သည္။ ထမင္းေလးဝေတာ့

အိမ္ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္မွာလွဲရင္း အိမ္ေပၚခန္းက အိပ္ေနဆဲ မမေဝအေၾကာင္းေတြးမိသည္။

တကယ္လို႔သာ မမေဝမွာ ကၽြန္ေတာ္န႔ရဲ တ့ ဲ ကိုယ္ဝန္ရွိသြားရင္ မမေဝရဲ့ မိဘေတြ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔

လက္ထပ္ေပးပါ့မလား။ ကေလးကိုေရာေမြးပါ့မလား။ ဖ်က္မ်ားခ်ေလမလား။ အေတြးေတြက ပလုံစီေနသည္။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အထင္ ဆႏၵျပည့္ေျမာက္စဥ္မွာ ခုန္ထြက္သြားၾကတဲ့ အဖိုေကာင္တစ္စုကေတာ့

မမေဝဆီမွာတြယ္ကပ္မွာပဲလို႔ ျမင္ေနပါတယ္။ ဒါဆို ကိုယ္ဝန္ရမွာေပါ့။ မမေဝကေရာ ကိုယ္ဝန္ရမွာ

မေၾကာက္ဘူးလား။ မသိတာလား။ ဒီၾကားတည္း ညီငယ္က ေခါင္းေထာင္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္မ်ား

သူ႔အလိုလို ေရြလၽွားမိသည္။ အိမ္ထဲမွာေတာ့ မျဖစ္နိုင္။ အိမ္သာေျပးမိသည္။ ထိုအႀကိမ္သည္ကား

ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ၏ ပထမဆုံး ဆႏၵေျဖေဖ်ာက္ျခင္း ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမ်ားရည္ရြယ္လည္း ေမးလာပါက

ေျဖစရာပင္လိုမည္ မထင္ပါ။

အိမ္သာက အထြက္ အိမ္ခါးပမ္းေက်ာ္စဥ္မွာ ဖ်စ္ဖ်စ္ေျဖာက္ေျဖာက္ ေျခက်င္းဝတ္သံေၾကာင့္ လန႔္သြားသည္။

အေၾကာေတြထဲမွာ ခ်ဥ္ဆီေတြမ်ား ခန႔္သြားေရာ့ထင့္။ ေၾသာ္ လူပ်ိဳေပါက္စဘဝ အရာရာေပးဆပ္

ေနရတာပါလား မမေဝရယ္။

မမေဝနိုးလာရင္ မ်က္ႏွာသစ္စရာေရအတြက္ တြင္းေရေအးေအးေလး လိုဦးမည္။

မ်က္ႏွာသစ္အိုးထဲကေရေတြက ေဟာင္းသြားၿပီျဖစ္သည္။ ဆိုင္းတံပိုးဆြဲ ေခ်ာင္းရိုးထဲထြက္ခဲ့ရသည္။

အသြားအျပန္လမ္း ကုန္းတစ္ေလၽွာက္သည္ကား ကၽြန္ေတာ့္ဒူး ကလိုင္သံေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၿပီျဖစ္သည္။

မမေဝတို႔ သားအမိအိပ္ယာနိုးလာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အျပစ္ရွိသူတစ္ေယာက္လို အန္တီ့မ်က္ႏွာကို

ရဲရဲမၾကည့္ရဲတာမို႔ ရြာလယ္က ဇရပ္ဆီ ထြက္လာခဲ့မိသည္။ ရြာလယ္ဇရပ္သည္ ကုကၠိဳပင္ႀကီး

အရိပ္ေအာက္တြင္ရွိတာမို႔ အစဥ္စဥ္ဆို ကေလးသူငယ္မ်ား ေျပးလႊားေဆာ့ကစားၾကရာ ေနရာျဖစ္သည္။

ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ဘယ္သူမွမရွိ။ ပြဲကိုက္ထားတာေၾကာင့္ အိပ္ေရးမဝျဖစ္ေနၾကဟန္တူသည္။

ေထြရာေလးပါးေတြးရင္း ငူတူတူႀကီးျဖစ္ေနမိသည္။

အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။ ေမွာင္ရိပ္ပ်ိဳးလာၿပီျဖစ္သည္။ လဝန္းေလးေတာင္

ေခါင္းျပဴလာသည္။ ေၾသာ္ မနက္ဖန္ လျပည့္ ဘုရားဆြမ္းခ်က္၊ မနက္ျဖန္ဆိုပြဲလည္းၿပီးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္

မမေဝန႔ဆဲ ုံေတ့ေြ နရမယ့္ရက္ေလးက နည္းလွေခ်လားဗ်ာ။ ဒီေန႔ညကလည္း ပြဲၾကည့္ဖို႔မေသခ်ာ။

မနက္ဖန္တြင္ပြဲအၿပီးမို႔ ညပြဲမဆက္ပဲ ျပန္သြားနိုင္သည္။ ဒီေန႔ညမွာေတာ့ ပြဲမသြားရေစေတာ့ မမေဝနဲ႔စကား

တစ္ခြန္းေလာက္ ေျပာခ်င္မိသည္။

ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္မွာ လူႀကီးလူငယ္စုံလွၿပီျဖစ္သည္။ ဗိုက္ဆာတာမို႔

မီးဖိုထဲဝင္စားလိုက္သည္။ ေရေႏြးအိုးႀကိဳထားေသာ မီးဖိုမွအေရာင္ျဖင့္သာ ပ်ပ်ျမင္ရသည္။

” ဖိုးေက်ာ္ စားလို႔ေကာင္းရဲ့လား ”

မမေဝ့အသံ။ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာေနာက္ကအသံျဖစ္သည္။ ပလုပ္ပေလာင္းနဲ႔လွည့္ၾကည့္မိသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ထမင္းစားပြဲေလးနား မမေဝဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေႏြးသြားသည္။

” မမေဝ ေမေမအိပ္ရင္ ဆင္းလာခ့မဲ ယ္။ မေန႔ညက ကုတင္မွာ ဖိုးေက်ာ္ အိပ္ရင္းေစာင့္ေနေနာ္ ” ဟု

တိုးတိုးေလးကပ္ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ မမေဝကၽြန္ေတာ့္ပါးကို နမ္းလိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ထမင္းဟင္းေတြစားလၽွက္ႀကီးက ျပန္နမ္းလို႔ေကာင္းပါ့မလားေတြးမိသည္။ အေတြးပင္မဆုံးလိုက္

မမေဝ အိမ္ေရွ႕ဆီေျပးထြက္သြားသည္။ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ မမေဝရယ္။ မမေဝအဲလို

မိကဲေလးလုပ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ေတာသား ေမ့မရေလျဖစ္ေလ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဗ်ာ။ အ႐ူးအမဲသားေကၽြးမိသလို

ႏြားျမင္တိုင္းလက္ညႇိုးထိုးမိေတာ့မယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ။

ထမင္းစားၿပီးမွာေတာ့ မိဇင္တို႔အုပ္စု မမေဝကို ပြဲလိုက္မလားလာေမးၾကသည္။

” မနက္ဖန္ျပန္ေတာ့မွာမို႔ မထည့္ေတာ့ဘူး ကေလးမတို႔ေရ ” အန္တီ့အသံေၾကာင့္ ရင္ထဲတုန္လႈပ္သြားသည္။

တကယ္ပဲ မမေဝတို႔ျပန္ေတာ့မွာကိုး။ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းဝမ္းနည္းသြားတယ္။ အခုမွ ခ်စ္ရမယ္ ႀကံပါတုန္း

ျဗဳံးခနခဲ ျဲြကရဦးမည္။ ဒီေန႔ည ေႂတြ႕ဖစ္ၾကရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြေျပာရမလဲ စဥ္းစားမိသည္။ ဝမ္းနည္းမႈသာ

အခါခါခံစားရသည္ ေျပာစရာစကားတို႔ စဥ္းစားမရ။ အိမ္ေအာက္ အေမွာင္တြင္းမွာ

ကၽြန္ေတာ္ငိုေနမိသည္ထင္ပါသည္။

” ဟ့ ဲ အေမွာင္ထမဲ ွာ။ တန္းလ်ားေပၚသာြ းထိုင္ေလ ” အိမ္ထဲဝင္လာေသာအေမက အိမ္ေရွ႕ထြက္ခိုင္းသည္။

အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပစ္ေပၚတြင္ လူႀကီးေတြထိုင္ၿပီး မမေဝနဲ႔ငယ္ငယ္ကေတာ့ တန္းလ်ားေပၚမွာ ထိုင္ေနသည္။

ငယ္ငယ္က တန္းလ်ားအလယ္မွာမို႔ မမေဝမရွိရာ တျခားတစ္ဖက္ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္

မမေဝမ်က္ႏွာကို မၾကည့္ရဲပါ။ ကၽြန္ေတာ္ငိုမိမည္။ သို႔မဟုတ္ တစ္ခုခုေျပာျဖစ္မည္။

အေရွ႕ေလာကဓာတ္မွ လမင္းႀကီးဆီေငးရင္ တိုေတာင္းလွတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဆုံဆည္းမႈကို

ေတြးရင္းက ဝမ္းနည္းလာျပန္သည္။ လေရာင္ကိုေငးေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို မမေဝျမင္ေကာင္း

ျမင္ရနိုင္သည္။ ျမင္ကြင္းတို႔ေဝ၀ါးကာ မ်က္ရည္လည္လာတိုင္း မ်က္ေတာင္ပုတ္ရင္း

မ်က္ရည္သိမ္းေပးေနမိသည္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ကား မ်က္ေတာင္တို႔ ထိမ္းမနိုင္သျဖင့္ မ်က္ရည္လုံးတစ္ခ်ိဳ႕

ပါးျပင္ဆီခုန္ဆင္းလာေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္လာကိုင္သည္။

လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မမေဝျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ့္ကို ေက်ာ္၍ ငယ္ငယ္မသိေအာင္

ေက်ာ္လွမ္းဖမ္းကိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္မမေဝလက္ကို ျပန္ဖမ္းကိုင္လိုက္သည္။

မမေဝကၽြန္ေတာ့္လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္သည္။ မမေဝမ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မမေဝငိုမေနပါ။

ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပဳံးျပေနသည္။ အားေပးလိုဟန္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ မခ်င့္မရဲျဖစ္သြားသည္။

မိန္းကေလးျဖစ္တ့ ဲ မမေဝက ငိုမေနပ ဲ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႔ငိုတာလဲ။ ညမွာေတြ႕ျဖစ္ရင္ ရန္လုပ္ဦးမည္။

မမေဝရဲ့ မ်က္ႏွာေလးျမင္ရေလ၊ ငိုခ်င္စိတ္က ေပၚလာေလေလျဖစ္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား

တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတာ္ေတာ္က်မိသည္ ထင္သည္။

အာေခါင္ေတြေအာင့္လာကာ ရင္ထဲမွာ ဘာအစာမွမရွိသလို လစ္ဟာေနသည္။ ပါးျပင္သည္လည္း

ပူေႏြးလွၿပီျဖစ္သည္။ မမေဝ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဆြဲဆိတ္သည္။ စိတ္ထိန္းဦးလို႔ ေျပာသည္ထင္သည္။

မမေဝရယ္ ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံး အရွိုးေတြေပၚေအာင္ ဆြဲဆိတ္ၿပီးမွ အုံဖြမလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။

ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ၾကည့္တာမို႔ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။ ညသည္လည္းနက္လာသည္။

မမေဝတို႔ အိပ္ယာဝင္ၾကသလို ကၽြန္ေတာ္လည္း ပဲေမွာ္တိုက္ေအာက္က ကုတင္ေလးဆီ လွမ္းလာမိသည္။

ငိုထားတာေၾကာင့္ထင္သည္။ မ်ားမ်ားပင္ မေတြးလိုက္ရ။ အိပ္ေမာက်သြားသည္ထင္မိသည္။

(၁၅)ျမဴတိမ္ကင္းတ့ ဲ လမင္းသာ

နဖူးျပင္ထက္က အေတြ႕အထိေၾကာင့္ နိုးလာခဲ့သည္။ မမေဝ နမ္းလိုက္မွန္း တန္းသိလိုက္သည္။

” ဖိုးေက်ာ္ ထ ထ၊ မမတို႔ ေခ်ာင္းထဲဆင္းရေအာင္ ” ဟု နားနားေလး ကပ္ေျပာသည္။ ေခါင္းတစ္ခ်က္ၿငိမ့္ၿပီး

ေျခသံဖဖြ ျြဖင့္ ေခ်ာင္းထဆဲ င္းျခဲ့ကသည္။

လဆန္း ၁၄ ရက္လမို႔ ဖိုးေရႊလမင္းကလည္း သာလြန္းလွသည္။ ေကာင္းကင္တစ္လုံး တိမ္သလႅာကင္းကာ

ၾကယ္တာရာစုံၿပီး လင္းလက္ေနသည္။ ေခ်ာင္းထက္ေျမျပင္ကလည္း ေငြမႈံၾကဲထားသလို

ေန႔ခင္းအလားလင္းလက္ေနသည္။ ျမဴတိမ္ကင္းတဲ့ လမင္းသာပင္ျဖစ္သည္။

ေခ်ာင္းထဲကို ဆင္းမိရင္ပဲ ေရတြင္းမွ ေရတစ္ပုံးဆြဲကာ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာ သစ္လိုက္သည္။

မမေဝလည္းမ်က္ႏွာ လိုက္သစ္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္အၿပီးမွာေတာ့ မမေဝက

” ဖိုးေက်ာ္ ထိုင္ ” ဟုေျပာသည္။

ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းမသိေပမယ့္ ထိုင္ေပးလိုက္သည္။ မမေဝသူ႔အက်ၤီစေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာက

ေရက်န္ေလးေတြ သုတ္ေပးသည္။ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ မမေဝပါဗ်ာ။ မ်က္လုံးမွိတ္ကာ ပီတိေတြနဲ႔

အယုအယခံလိုက္သည္။ မမေဝမ်က္ႏွာက ေရေပါက္ေရစက္ေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အက်ၤီခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔

သုတ္လို႔မေတာ္ပါ။ မမေဝရဲ့ ပါးျပင္အႏွံ့ နမ္းရႈံ႔လိုက္သည္။

“ေရသုတ္ေပးတာပါေနာ္”

“ဟုတ္ပါၿပီတ့ရဲ ွင္” ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူရယ္ေမာၾကသည္။

” မမေဝဟု ေခ်ာင္းအလယ္ဆီသြားရေအာင္ေနာ္ ” မမေဝသေဘာတူသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦး

ေခ်ာင္းအလည္ဆီ အေျပးကေလးသြားမိၾကသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ေျပးမိတယ္ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။

ေပ်ာ္ေနတာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ ရြာက ဇာတ္ပြဲမွ သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့ၾကားရသည္။ ျပဇာတ္သီခ်င္းထင္သည္။

အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနလို႔ထင္သည္၊ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထိုအသံကို မၾကားရေတာ့ပါ။ ေခ်ာင္းလယ္ ေရစပ္သို႔

ေရာက္လာ ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦး ေရစပ္မွာ ၿပိဳင္တူရပ္မိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မမေဝကို ေခ်ာင္းထက္

သဲျပင္ေပၚဆြဲလွဲလိုက္သူ။ အာေမဋိတ္သံေလးနဲ႔အတူ ႏွစ္ေယာက္သားပုံက်သြားသည္။

တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္။ လေရာင္ေအာက္မွာလည္း

လွရက္ႏွိုင္လွခ်ည္လား မမေဝရယ္။ ရင္ခုန္လွိုက္ေမာျခင္းနဲ႔အတူ မမေဝပါးႏွစ္ဖက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္

နမ္းလိုက္သည္။ တင္းေနေအာင္လည္း ဖက္ထားသည္။ ဆန္က်င္ဘက္အေတြ႕အထိေၾကာင့္

ေဖါက္ျပန္လာမိသည္ထင္သည္။ မနက္မမေဝျပန္ေတာ့မွာလား အေတြးေၾကာင့္ အရိုင္းစိတ္တဲ့

ငုပ္လၽွိုးသြားျပန္သည္။

” မမေဝ မနက္ဖန္ျပန္ေတာ့မွာေနာ္ ”

” အင္း ”

” ကၽြန္ေတာ့္ကို ထားသြားေတာ့မွာပါေနာ္ ”

” မမေဝ အမ်ားႀကီးစဥ္းစားပါတယ္ ဖိုးေက်ာ္ရယ္။ ဖိုေက်ာ္ကိုလည္း စာေတြသင္ေစခ်င္တယ္။

မမေဝေခၚသြားဖို႔ မျဖစ္နိုင္ဘူးေလ။ ဒီမွာေနခဲ့လို႔ေတာ့ရတယ္။ မမေဝတို႔ဘဝ ဒီ့ထက္ … ”

မမေဝ ပါးစပ္ကို လွမ္းပိတ္လိုက္သည္။

” မမေဝတို႔လို ၿမိဳ႕သူေတြအတြက္ ကန္ေရေသာက္ ျမက္ေျခာက္စား အညာေက်းလက္ဘဝနဲ႔က

မအပ္စပ္ပါဘူးဗ်ာ ”

” မမေဝ ဒါေတြမေၾကာက္ပါဘူး။ မမေဝထည့္တြက္တာက မမေဝတို႔ သားသမီးေလးေတြ ပညာေရး၊

အသိုက္အျမဳံ ထည္ဝါမႈေတြအတြက္ေတာ့ စဥ္းစားသင့္တယ္လို႔ထင္တယ္ေလ ”

” ဟုတ္က့။ဲ ဒါန႔ ဲ မမေဝ ကၽြန္ေတာ္န႔တဲ ူတူေနတာေလ။ အဲဒါ ကိုယ္ဝန္ရသြားရင္ေရာ ”

” ေဖေဖ ေမေမတို႔က မမေဝ ေက်ာင္းတက္ရင္းသုံးဖို႔ သိန္း ၆၀ ဘဏ္မွာ ထည့္ထားေပးတယ္ ဖိုးေက်ာ္၊

တစ္ခုခုထူးျခားတာန႔ ဲ ဖိုးေက်ာ္ကို လာေခၚမယ္၊ မမေဝတို႔ တစ္ေနရာရာမွာ သြားၿပီး

လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရမွာေပါ့ ”

” ေၾသာ္ ”

” ဒါေပမယ့္ မမေဝ ကၽြန္ေတာ္ မိန္းမ ထမီနားခိုမစားခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝတိုးတက္ေအာင္ လုပ္မယ္ေလ။

၁၀ တန္းကိုလည္း ထူးခၽြန္ေအာင္ေျဖမယ္ ”

” ဝမ္းသာလိုက္တာ ဖိုးေက်ာ္ရယ္။ မမေဝကေတာ့ ေဆးေက်ာင္းတက္မွာ။

ေဆးမွတ္မီမွာလည္းေသခ်ာတယ္။ ဖိုးေက်ာ္ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးျဖစ္ေအာင္လုပ္ေလ ”

” ဟုတ္က့ ဲ မမေဝ ”

” မမေဝ အခြင့္သာရင္ ဒီရြာေလးကို လာလာလည္မယ္။ ဦးဦးေဒၚေဒၚတို႔ နာမည္နဲ႔ စာထည့္ရင္

ေရာက္တယ္မဟုတ္လား ”

” ဟုတ္က့ ဲ ေရာက္တယ္ မမေဝ ”

” အင္း မမေဝေက်ာင္းတက္ရင္ ေက်ာင္းလိပ္စာ၊ ဖုံးနံပတ္ေတြ ထည့္ေပးမယ္။ ဖိုးေက်ာ္နဲ႔

တစ္ၿမိဳ႕တည္းေက်ာင္းတက္ရရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမယ္ေနာ္ ”

” ဒါေပါ့ မမေဝရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မမေဝန႔ ဲ ေက်ာင္းအတူတူတက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္

ေဆးေက်ာင္းဆိုတာႀကီးကလည္း အရမ္းေငြေတြကုန္တယ္လို႔ၾကားတယ္ ”

” အဲဒါေတြက ေနာက္အပိုင္းပါ ဖိုးေက်ာ္ရယ္ စာသာႀကိဳးစား။ အားလုံးသူ႔အလိုလိုျဖစ္သြားမွာပါ ”

” ဟုတ္က့မဲ မေဝ ”

မမေဝမ်က္ႏွာေလးကို ေငးေမာရင္း ေဝးကြာလွတဲ့ အနာဂတ္ေတြဆီ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္

စိတ္ေရာက္သာြ းသည္။ က်န္ခ့သဲ ူမို႔ထင္သည္။ စိတ္မခ်စိတ္ေတြ ေပၚလာသည္။

” မမေဝ ေက်ာင္းတက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခ်စ္မသြားရဘူးေနာ္ ”

” ဖိုးေက်ာ္ကလြဲၿပီး မခ်စ္ပါဘူးဖိုးေက်ာ္ရယ္ ”

” တကယ္ေနာ္ ”

” ေၾသာ္ တကယ္ေပါ့။ မမေဝကေလ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာေနေပမယ့္ လမင္းႀကီးကိုခ်စ္တယ္။

ေဆြးေဆြးသီခ်င္းေလးေတြကို ျမတ္နိုးတယ္။ ေဖေဖ့ပြဲ႐ုံမွာ ေတြ႕ေတြ႕ေနရတဲ့

ေတာသူေတာင္သားေတကြ ိုေတ့ရြ င္ ေတာကို အရမ္းလာလည္ခ်င္တာ။ သူတို႔က စကားေျပာလိုက္ရင္

တစ္တစ္ခြခြ၊ တစ္လုံးတစ္ခဲႀကီးေတြေလ။ လၽွာေလး အာေလးနဲ႔ တကယ့္ကို အားရတယ္ သိလား ”

” မမေဝ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်ေအာင္ တမင္လိုက္ေျပာေနတာမဟုတ္လား ”

” ေဟာေတာ့ ဖိုးေက်ာ္ ၾကည့္ၾကည့္ မမေဝကို ခြဲခါနီး စိတ္မေကာင္းေအာင္ အရြဲ႕တိုက္ေနတယ္ ”

” အရြဲ႕တိုက္တာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က က်န္ေနခဲ့ရမွာကိုးဗ် ”

စကားပင္မဆုံးလိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္ေတြက်လာသည္။ အံကိုႀကိတ္မိသည္။ မမေဝလည္း

ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ေပးရင္း မမေဝပါ မ်က္ရည္က်လာသည္။

” အဲေလာက္ေတာင္ ဝမ္းနည္းရလား ဖိုးေက်ာ္ရယ္ ”

” ဝမ္းနည္းတာေပါ့ဗ်။ မမေဝက မေမၽွာ္လင့္ပဲေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တတ္ေအာင္သင္ေပးတယ္။

တစ္ပတ္ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး ျပန္ေတာ့မယ္။ လြမ္းတတ္ေအာင္လည္း သင္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က

ဘယ္ဆီမွန္းၿပီး လြမ္းရမွာလဲဗ် ”

” စာနာပါတယ္ ဖိုးေက်ာ္ရယ္။ မမေဝက ဖိုးေက်ာ္ကို သတိရရင္ ဒီရြာေလးကို မွန္းၿပီးလြမ္းလို႔ရတယ္။

ဖိုးေက်ာ္က မမေဝကိုပဲ မွန္းေပါ့ ”

” ဟုတ္က့ ဲ ”

ကၽြန္ေတာ့္ပါးထက္မွာ မမေဝက သူ႔ပါးေလးလာကပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္မ်က္ရည္ေတြ

ေပါင္းသြားၿပီထင္သည္။ ပါးျပင္ေႏြး ေႏြး နဲ႔အတူ အသည္းႏွစ္လုံးႏွစ္ခုလည္း ေႏြးေထြးစြာ ရစ္ေႏွာင္ထားသလို

ခံစားမိသည္။

” မမေဝ သဲပြင့္ေလးေတြကိုင္ၿပီး သစၥာဆိုမယ္ေလ ”

” အင္း ” မမေဝန႔ ဲ ခာြ လိုက္ၿပီး သတဲ စ္ဆုပ္ေကာက္ယူလိုက္သည္။

” ကၽြန္ေတာ္သာ မမေဝကလြဲၿပီး တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိသြားရင္ သဲပြင့္ေလးေတြလို

သိမ္ငယ္ပါရေစသား ” လို႔ က်ိန္လိုက္မိတယ္။

” ကၽြန္မသာ ဖိုးေက်ာ္ကလြဲၿပီး တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္လက္ရင္းႏွီးမိရင္ သဲပြင့္ေလးေတြနဲ႔အမၽွ

ဘဝမ်ားစြာ ငရဲက်ပါေစ ” လို႔ မမေဝက်ိန္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္မမေဝပါးစပ္ကို လွမ္းပိတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မမွီလိုက္ပါ။ ဘာ့လို႔မ်ားအဲလိုက်ိန္ရတာလဲ

မမေဝရယ္။

” ကၽြန္ေတာ္သာ မမေဝကလြဲၿပီး တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ … ” ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ မမေဝက

ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ကို လွမ္းပိတ္လိုက္သည္။

” ေမာင္ေလး စိတ္ဆိုတာ ကစားတတ္တယ္။ စိတ္ခံစားမႈကို မက်ိန္ရဘူး။ အဲလိုေျပာလို႔ မမေဝက

တျခားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မယ္လို႔ ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ မမတို႔ မိန္းကေလးေတြက မမတို႔ရဲ့

အပ်ိဳစင္ဘဝကို ကိုယ့္ခ်စ္သူကိုသာအပ္ရသလို၊ ကိုယ္လက္ရင္းႏွီးမႈကိုလည္း ခ်စ္သူထံမွာသာ ခစားရတယ္

ဖိုးေက်ာ္ရ့ ဲ ဒါေၾကာင့္ အလဲ ို သစၥာျပဳက်ိန္တာ သိရဲ့လား ”

မမေဝကို ကၽြန္ေတာ္ေလးစားသြားပါသည္။ မမေဝက ေျခေျချမစ္ျမစ္ေတြးသလို အေျပာအဆိုလည္း

သိမ္ေမ့လြ ွသည္။

” ေမာင္ေလးကို မမေဝ လက္ေဆာင္တစ္ခုေပးခ်င္တယ္ ”

” ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပးခ်င္တယ္ ”

” မမေဝ ဘာေပးရမယ္မသိဘူး ”

” ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာေပးရမယ္မသိဘူး ” ႏွစ္ေယာက္သားျပဳံးမိသည္။

” မမေဝ ကၽြန္ေတာ္ မမေဝန႔ ဲ တူတူေနခ်င္တယ္ ”

” အင္းေပါ့ ေနာင္ေတာ့ ျဖစ္လာမွာေပါ့ ဖိုးေက်ာ္ရဲ့ ”

” မဟုတ္ဘူးေလ အခု တူတူေနခ်င္တယ္ေျပာတာ ”

” အမ္ ”

မမေဝ ေၾကာင္ အမ္းအမ္းျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးမွ ရွက္သြားသည္ထင္သည္။ မ်က္ေစာင္းထိုးကာ

ႏႈတ္ခမ္းကေလး ပြစိပြစိလုပ္သည္။ ထိုႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ခၽြန္းအုပ္မွ ေတာ္မည္။ မမေဝသင္ထားတဲ့

နည္းအတိုင္း ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုပ္လိုက္သည္။ ေႏြးေထြးမႈ ႏူးညံ့မႈ အေတြ႕အထိတို႔သည္ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွသည္

ေျခဖ်ားတိုင္ ခါယမ္းလႈတ္ခတ္ စိမ့္ဝင္သြားသည္ထင္မိသည္။ မမေဝရဲ့ တီရွပ္ေလးကို ခၽြတ္လိုက္သည္။

ဘရာစီယာမွ ႐ုန္းထြက္ေနေသာ ရင္သားအလွမ်ားသည္ ဖိုးေရႊလဝန္းႏွင့္အၿပိဳင္ ဝင္းကာေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္မျဖဳတ္တတ္ေသာ ဘရာစီယာကို မမေဝက ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။

ဘရာစီယာကၽြတ္အက်မွာ ႐ုန္းထြက္လာေသာ ရင္သားအလွက ဂ်ယ္လီေက်ာက္ေက်ာမ်ားသဖြယ္

တင္းရင္းႏုေထြးလွသည္။ မမေဝကို သဲေသာင္ေပၚလွဲသိပ္လိုက္သည္။ တီရွပ္ကို မမေဝေခါင္းေအာက္

ခုေပးလိုက္သည္။ ထမီေလးကိုပါ ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ ျဖဴဆြတ္ဝင္းမြတ္ေသာ အသားအေရထက္

ေပါင္တံႏွစ္သြယ္ၾကားမွာေတာ့ ခပ္ေရးေရး အေမႊးအျမင္တို႔ ဖုံးအုပ္ထားေသာ မိန္းကေလးတို႔၏

လၽွို႔ဝွက္အလွ ရွိသည္။ ထိုအလွကို လက္ေတြ႕ျမင္ေတြ႕ရသူ ဖိုသတၱဝါအဖို႔ အဘယ္မၽွ

လႈပ္ခတ္တုန္လႈပ္မိပါသနည္းဟူမူ ၾကဳံဖူးမွသိၾကေပလိမ့္မည္။ တို႔ရက္ ထိရက္စရာ မရွိပါေပ။

” မမေဝ မမေဝ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ကိုယ္ဝန္ရမွာစိုးတယ္။ မမေဝ ဆရာဝန္မႀကီးမျဖစ္ခင္ ကေလးရမွာစိုးလို႔ ”

မမေဝေခါင္းၿငိမ့္သည္။ မမေဝ ပက္လက္အေနအထားမွ ထ လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ခါးကို လာကိုင္ကာ

ပုဆိုးေအာက္ ႏွိုက္လိုက္သည္။ အစေတာ့ လန႔္သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီေလးကို

လာဖမ္းဆုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ညီေလးမွာ နဂိုကမွ က်ီးလန႔္စား ျဖစ္ေနသူမို႔ မမေဝလက္ဖ်ား

ႏုႏုေလးေအာက္မွ အထိမခံေရႊပန္းကန္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္သည္။

မမေဝရဲ့ လၽွို႔ဝွက္ပစၥည္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ထိမိသည္။ သူ႔ဖြဲ႕စည္းပုံကို မဆန႔္က်င္လိုေသာေၾကာင့္

ေထာင္လိုက္လမ္းအတိုင္း ပြတ္သပ္ေပးမိသည္။ မမေဝကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ပစၥည္း၏ အလိုကို

ဆန႔္က်င္လိုဟန္မတူေပ အကြင္းလိုက္ေလးသာ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ျပဳ၏။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္းတို႔

တင္းနက္နက္တစ္ခုဆီ ေရာက္ေရာက္သြားတတ္သည္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ား စိုတက္လာတာ

ကပ္ခၽြဲခၽြဲျဖစ္လာသည္။ ေစးကပ္ကပ္လိုလို ေခ်ာ္ေတာ္ေတာ္လိုလို ပြတ္သပ္ရာက တစ္ခါတစ္ရံ

ကၽြန္ေတာ့္ညီကို ကိုင္ထားေသာ မမေဝလက္မ်ားသည္လည္း ႐ုတ္တရက္ ဖ်စ္ညႇစ္တတ္သည္။

ရင္မႊာမ်ားေကာ့တက္လာကာ သက္ျပင္းအခါခါခ်သလားမသိ၊ မမေဝ ရင္အစုံတို႔

တုန္ဟိုက္ေမာပန္းေနပုံရသည္။ မမေဝ ခံစားကာ အရသာေကာင္းေနမွန္းသိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ညီဆီ

စိတ္မေရာက္ပဲ မမေဝကိုသာ ယုယုယယ ပြတ္သပ္ေပးမိသည္။ မ်ားမၾကာမီ မမေဝ ၿငိမ္က်သြားသည္။

မ်က္လုံေလးမွိတ္ကာ အသက္ဝဝရႈေနသည္။

မမေဝ ၿငိမ္သြားကာမွ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တို႔ထိန္းမရေတာ့ပါ။ အတင္း႐ုန္းထလိုက္ကာ အက်ီႏွင္ပုဆိုး

ဆြဲခၽြတ္လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။ မမေဝအား တြန္းလွဲလိုက္ကာ အေပၚမွ ခြလိုက္သည္။ လၽွို႔ဝွက္ပစၥည္းသည္

လၽွို႔ဝွက္ပစၥည္းန႔သဲ ာ ထိုက္တန္တဖြဲ က္သင့္သည္မဟုတ္ပါေလာ။

ရင္သားႏွစ္ဖက္ကို ကုန္းစုပ္ရင္း မမေဝ၏ ေပါင္တံႏွစ္သြယ္ၾကား ဝင္လိုက္သည္။ အံဝင္ခြင္က်

ျဖစ္ေလာက္ၿပီးအထင္ႏွင့္ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ အရာဝတၳဳတစ္ခုမွာ အထစ္သဖြယ္ျဖစ္သည္မွ အပ

ကၽြန္ေတာ့္ညီတစ္ကိုယ္လုံး ဆန႔္ေလာက္သည့္ အေပါက္ရွိမေနပါ။ ရွိမေနတာျဖစ္နိုင္သလို

ရွာမေတ့တြ ာလည္းျဖစ္နိုင္သည္။

ခဏေလးသာ ၾကာမည္ထင္သည္။ ကိုလူပ်ိဳပိုးတို႔ တစ္ေထြးႀကီး ခုန္ေပါက္ေျပးထြက္သြားၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း မမေဝကိုယ္လုံးေပၚ ေမွာက္က်သြားသည္။ အသက္ျပင္းျပင္းရႈေနရသည္။

” အရမ္းခ်စ္တယ္ မမေဝရယ္ ”

” မမေဝလည္း ခ်စ္ပါတယ္ ”

” ဖိုးေက်ာ္ မမေဝေလ ေနာင္ဆို လမင္းႀကီးကို ဖိုးေက်ာ္မပါဘဲ မၾကည့္ေတာ့ဘူး သိလား ”

” ဘာလို႔ ဒီညေလးကို သတိရမွာေၾကာက္လို႔ေပါ့ ”

ေျပာတတ္လိုက္တာ မမေဝရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲလိုေတြ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ရင္ထဲကအတိုင္း

ေျပာထြက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မမေဝတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္စကားေတြနားေထာင္ၿပီး ေတာကေနၿမိဳ႕မျပန္နိုင္

မျပန္နိုင္ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

” ခ်စ္တာကို ေျပာမျပတတ္ဘူးဗ်ာ။ ခ်စ္တာပဲသိတယ္ ”

” မမေဝ ယုံပါတယ္ ”

” မမေဝ မမေဝကသာ ၿမိဳ႕မွာေနလို႔ လမင္းႀကီးကို မၾကည့္ဘဲေနလို႔ရေပမယ့္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာမွာေတာ့

ေန႔တစ္ဝက္ဟာ လမင္းအလင္းေရာင္မွာ ေနေနရတာပါ။ လြမ္းတတ္လည္း ၾကည့္ရမွာပဲ။ လြမ္းလည္း

လြမ္းရမွာပါပဲ ”

” ကၽြန္ေတာ္ မမေဝဆီလာခ့ပဲ ါမယ္။ လိပ္စာကိုသာ လွမ္းပို႔လိုက္ေနာ္ ”

” စိတ္ခ်ပါ ဖိုးေက်ာ္ရယ္ ”

ရြာဘက္မွ လင္းၾကက္တြန္သံၾကားရသည္။ လျပည့္ေန႔ကိုေတာင္ ေရာက္သြားၿပီးျဖစ္သည္။

ဘုရားဆြမ္းခ်က္ဖို႔အတြက္ အေမတစ္ေယာက္ ဟင္းခ်က္ထလိမ့္မည္။ မမေဝ အေမ နိုးသြားလၽွင္ေရာဟု

ေတြးမိၿပီး

” မနက္လင္းေတာ့မယ္ မမေဝ ျပန္ရေအာင္ေနာ္ ”

” ျပန္ရမွာေပါ့ေမာင္ေလးရယ္ ”

မမေဝအသံက အားမပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္ျပန္ခ်င္ပါ့မလဲဗ်ာ။ မမေဝ အဝတ္အစားေလးေတြမွာ

ကပ္ေနမယ္ထင္ရတဲ့ သပဲ ြင့္ေလးေတြ ခါေပးမိသည္။ မမေဝဆံပင္ထက္က သဲေလးေတြ ခါေပးေတာ့

မမေဝကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို ခါေပးေနျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က လွဲမအိပ္ေတာ့ သဲရွိေနမွာမဟုတ္။

သို႔ေပမယ့္ မမေဝရဲ့ ၾကင္နာတဲ့ အေတ့အြ ထိကိုေတာ့ ခံစားခ်င္မိတာပင္။

အျပန္လမ္းသည္ ေလးပင္လွသည္။

” ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ခ်ိန္မွာ ဒီေနရာေလးမွာ ျပန္ဆုံမယ္မသိဘူးေနာ္ ”

” ျပန္ဆုံခ်င္ပါေသးတယ္ ဖိုးေက်ာ္ရယ္ ”

(၁၆) သင္လိုရာသြားေတာ့ သြားေတာ့ေလ

♫ ငါ့ဘဝကိုေျပာျပမယ္ ရယ္သံေတြ ခဏရပ္ေပးပါဦး ♫ သင္းကြဲငွက္မ်ားနဲ႔အတ ူ

ေပ်ာ္ရႊင္စာခ်မ္းေျမ့ဖူးတာပဲ ♫ ႏွလုံးသားမွာ ခဏေတာ့နားခိုပါ ♫ အေတာ္စုံၿပီ ခ်စ္ငွက္ေလးေတ ြ

ေဝဟင္မွာ ဝလဲ ိုက္ဦးေပါ့ ♫ သင္လိုရာသာြ းေတာ့ သြားေတာ့ေလ ♫ ငါ့ဘဝမုန္တိုင္းထဲမွာ သငလ္ ိုတ ာ

တစ္ခုမွမရွိပါဘူး ♫ ႏွလုံးသားမွာ ခဏေတာ့နားခိုပါ ♫ မင့္ရဲ့အေဖၚမ်ားေတြ႕ရ င္

သူေခၚရာလိုက္လို႔သာြ းပါေတာ့ ♫ ခငြ ့္လႊတ္ပါမေျပာလည္း နားလည္တယ္ ♫

♫ သင္းကငြဲ ွက္မ်ားရဲ့ နားခိုရာ MP-3 ♫

လူတစ္ေယာက္အတြက္ ေန႔တစ္ေန႔အစ မနက္ထသည့္အခါ ေန႔သစ္အတြက္ အင္ျပည့္အားျပည့္ ျဖစ္ရမည္၊

လန္းဆန္းရမည္ဟု ထင္ပါသည္။ ယမန္ေန႔က အပူသည္ပင္ မနက္အေစာေလးမွာေတာ့ ေခတၱမၽွ

ေမ့ေဖ်ာက္နိုင္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လို ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ မနက္ထျခင္းသည္ ပိုလို႔ပင္ သန႔္ရွင္းဖို႔

လိုအပ္ပါမည္။ မနက္မ်ားစြာသည္လည္း သန႔္ရွင္းခဲ့ပါသည္။

ဒီေန႔မနက္အိပ္ယာထသည္ ေလးလံထိုင္မွိုင္းကာ အားအင္မရွိေသာေန႔ျဖစ္ေတာ့သည္။

အိပ္ယာထ မ်က္ႏွာသစ္ရာမွာကို မမေဝနဲ႔ ခြဲရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အသိက စတင္ႏွိပ္စက္ပါေတာ့တယ္။ အိမ္တြင္

လူတစ္ေယာက္မၽွမရွိပါ။ အားလုံး ဘုရားပြဲဆီသြားၾကသည္ ထင္ပါသည္။ မ်က္ႏွာေလးသစ္ၿပီး

မီးဖိုေခ်ာင္ဝင္ကာ ထမင္းေလြးလိုက္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ကထြက္ အိမ္ထဲဝင္လိုက္စဥ္တြင္

ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးမ်ား ျပဴးသြားပါသည္။

ေလွကားရင္းတငြ ္ မမေဝရဲ့ ဖိနပ္ေလး ေတ့လြ ိုက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အရမ္းလည္းေပ်ာ္သြားသည္။

စိတ္ညစ္မႈမ်ား တဒဂၤကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္။ ေလွကားကို ေျခဖြကာ တက္လာခဲ့သည္။

အိမ္ေပၚထပ္အိပ္ခန္းထဲတြင္ေတာ့ မမေဝတစ္ေယာက္ ကိုးယိုးကာယား အိပ္ေပ်ာ္ေနပါသည္။ မေန႔ညက

အိပ္ေရးပ်က္တာေၾကာင့္ ဘုရားပြဲကို လိုက္မသြားနိုင္ဘဲ က်န္ခဲ့ဟန္တူသည္။

အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ မမေဝေဘးမွာ ဒူးေလးေထာက္ကာ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္မိသည္။

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ လွမလွကို အိပ္ယာထမွာ ၾကည့္ပါဟု ဖတ္ဖူးသိဖူးသည္။ ထိုအဆိုမွာ ညအခါ

လိမ္းလံျခယ္သထားသူ မိန္းကေလးမ်ားအတြက္သာ ဆိုင္မည္ဟုထင္ပါသည္။ မိတ္ကပ္ေတြလိမ္း

ႏႈတ္ခမ္းနီေတြဆိုးသူအတြက္ မနက္အလွသည္ မ်က္ႏွာသစ္သည့္တိုင္ ႐ုပ္ဆိုးအက်ဥ္းတန္ေပမည္။

ညဘက္က သနပ္ခါးေလးလိမ္းအိပ္တတ္သူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္မူ မနက္အိပ္ယာထသည္

လွျမဲပင္ဟုထင္မိပါသည္။

မမေဝပါးမွာ ညပိုင္းက သနပ္ခါးမ်ား ကၽြန္ေတာ့္လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ပ်က္လုပ်က္ခ်င္ျဖစ္ေနသည္။ မမေဝရဲ့

ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြဟာ ျမင္ေနက် ႏႈတ္ခမ္းေလးထက္ အနည္းငယ္ ပိုဖူးေနသည္ဟု ထင္မိပါသည္။

ျဖဴဝင္းတ့မဲ ်က္ႏွာ ျပင္ထက္မွာ မ်က္ေတာင္စင္းစင္းေလးေတြသည္ ေကာ့ရွင္းသြယ္တန္းေနသည္။

ေျဖာင့္စင္းေသာႏွာတံေလးသည္ မႀကီးမငယ္လြန္း၊ မခၽြန္မေကာက္လြန္း၊ ႏႈတ္ခမ္းအရြယ္အစားသည္လည္း

အလယ္အလတ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိတည္းတြင္ေတာ့ အလွႀကီးလွေနပါေတာ့သည္။

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ အလွကို သြားလာျဖတ္သန္းခ်ိန္တြင္သာ ကာလသားတို႔ေငးမိၾကသည္။

ကိုယ္လုံးလွသည္၊ ေတာင့္သည္ေျဖာင့္သည္ စသျဖင့္ မွတ္ခ်က္ျပဳၾကသည္။ တမ္းတတတ္ၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ့္အထင္ကေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အလွသည္ သြားလာျဖတ္သန္းေနခ်ိန္ထက္

လဲေလ်ာင္းေနလၽွင္ ပိုလွပါသည္ဟု ျဖစ္ပါသည္။

အမို႔အေမာက္ ဖိုရွိုက္ယွက္တင္ ေနမႈတို႔သည္ လဲေလ်ာင္းစဥ္တြင္ ပိုမိုသိသာပါသည္။

တေျပးတည္းၾကမ္းျပင္ထက္မွာ ႐ုန္းထလွပေနေသာ မမေဝ၏ ကိုယ္ေနဟန္သည္ ကမၻာ့အေတာ္ဆုံး

ပန္းပုဆရာႏွင့္ ကမၻာ့အေတာ္ဆုံး ဇီဝပညာရွင္တို႔ ေပါင္းစပ္ထုလုပ္ထားဖြယ္ရွိပါသည္။ ပန္းပုဆရာက

ေက်ာ့ရွင္းေအာင္ထုလုပ္၍ ဇီဝပညာရွင္က ထိုပန္းပုလက္ရာကို လူႏွင့္မျခား ပုံတူေအာင္

ဖန္တီးထားမည္ျဖစ္သည္။

ထိုျမင္ကြင္းထိုအလွကို ယေန႔အထိမေမ့နိုင္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္မမေဝကို ႏွိုးလိုက္ခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပင္ပမ္းႏြမ္းလၽွေနေသာ မမေဝကို မႏွိုးရက္ပါ။ ညကလည္း

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခ်ာင္းထဲဆင္းၾကသည္။ မမေဝတစ္ေယာက္ ပင္ပမ္းရွာမည္။ နဖူးဆံႏြယ္ေလးေတြကို

ပြတ္သပ္လိုက္ခ်င္သည္။ သို႔မဟုတ္ နဖူးျပင္ကို ေမႊးေမႊးေပးလိုက္ခ်င္သည္။ သို႔မဟုတ္ ေဘးမွာ အိပ္ကာ

ဖက္ထားလိုက္ခ်င္သည္ သို႔မဟုတ္ ရဲတင္းစြန႔္စားလိုက္ခ်င္သည္။

မမေဝ ညဥ္းသံေလးန႔အဲ တူ လူးလငြ ့္လာသည္။ (ကၽြန္ေတာ္စိုက္ၾကည့္ေနျခင္းႏွင့္

ဆက္ႏြယ္ေနမည္လားမေျပာတတ္) မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္သည္။ ပါးစပ္မွ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ

အာေမဋိတ္ႏွင့္အတူ ေပ်ာ္သြားဟန္ရွိသည္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းလိုမွာပင္ သူ႔မ်က္ႏွာသူပြတ္သပ္ကာ

ရွက္သြားသည္။

“မမေဝ မ်က္ႏွာ မသစ္ရေသးဘူးဖိုေက်ာ္ ရွက္စရာႀကီး”

“မမေဝက ဒီလိုေလးလည္း လွေနတာပါပဲဗ်ာ”

မမေဝျပဳံးသြားသည္။ လူးလဲထကာ ဒူးေလာက္ထိ လန္ေနေသာ ထမီကို ျပင္ဝတ္သည္။ ကပိုကရိုအလွသည္

ဆံႏြယ္ေလးေတြ ကပိုကယိုျဖစ္ျခင္းက ကူပံ့ေပးဟန္ရွိပါသည္။

“တစ္အိမ္လုံးလည္း ဘုရားသြားၾကတယ္။ အိမ္မွာ မမေဝနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ပဲက်န္တယ္။”

မမေဝေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ တစ္ခ်က္ျပဳံးသြားသည္။ ထိုအျပဳံးကို ျမင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ပါ ထပ္ျပဳံးလိုက္သည္။

မမေဝျပဳံးျခင္းက ကၽြန္ေတာ့္အႀကံကို ရိပ္မိျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ျပဳံးတာက မမေဝ

ကၽြန္ေတာ့္အႀကံရိပ္မိျခင္းေၾကာင့္ ျပဳံးျခင္းျဖစ္မည္။ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ခေရေစ့တြင္းက် ေျပာစရာမလိုဘဲ

တစ္စုံတစ္ခုကို ရည္စူးမိၾကသည္။

“မမေဝမ်က္ႏွာသစ္ဦးမယ္ေနာ္”

“ဟုတ္က့”ဲ

မမေဝ အိမ္ေအာက္ဆင္းသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ပါလိုက္ဆင္းမည္ ဟန္ျပင္ေသာ္လည္း မမေဝက

အိမ္ေပၚကပ ဲ ေစာင့္ေနခိုင္းသျဖင့္ ေနခ့သဲ ည္။

မမေဝ အိမ္ေပၚျပန္တက္လာသည္။ ေလွကားရင္းမွပင္ ဆီးေပြ႕ဖက္နမ္းလိုက္သည္။ တစ္ေယာက္ကို

တစ္ေယာက္တင္းၾကပ္စြာ ဖက္တြယ္မိၾကသည္။ ႐ုန္းကန္ရင္းသူ႔အလိုလိုေၾကာင့္လား ႏွစ္ဦးသား

ဆႏၵအရလားေတာ့ မသိ ႏွစ္ဦးသားလုံးေထြးလၽွက္ ၾကမ္းေပၚသို႔ လဲက်သြားေတာ့သည္။

ဘယ္ေသာ ဘယ္အခါမွ ဖက္ခြင့္ရမည္မသိနိုင္ေသာ မမေဝကိုယ္လုံးေလးကို ဖက္တြယ္ထားမိသည္။

မမေဝသည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အလြတ္မေပးပါ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း

ရြာသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္မွလြဲ၍ ႐ုပ္ဆိုးသူေတာ့မဟုတ္ပါ။ စၾကေနာက္ၾကေသာ

မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ရွိသည္။ လူပ်ိဳေပါက္ႀကီးမ်ားလို မထြားႀကိဳင္းေသးေသာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို

ခင္စရာေကာင္းသည္ထင္ပါသည္။ အားလုံးကို ခင္တတ္သလို ၾကည္ရႊင္ေသာစိတ္အျမဲထားသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ႏွာရႊင္ဟု ဆရာဆရာမမ်ားက ေျပာသံၾကားဖူးသည္။

မမေဝသည္ နမ္းေနရာမွ မ်က္ႏွာကိုခြာကာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာအား တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ပါသည္။

“ဖိုေက်ာ္ မမေဝကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔မွမခ်စ္ရဘူးေနာ္”

“ဟုတ္က့”ဲ

“မမေဝကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယူရဘူး ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမေနရဘူး၊ ဒီလိုလည္း မဖက္ရဘူး”

“ဟုတ္က့”ဲ

မမေဝရဲ့ ဝန္တိုမႈကို အတိုင္းသားျမင္ေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္မိပါသည္။ လူတစ္ေယာက္က

ကိုယ့္ကိုခ်စ္ျခင္းဟာ တင္းၾကပ္တတ္ေစဦးေတာ့ ထိုတင္းၾကပ္မႈကို ခံစားတတ္သူတိုင္း

ေလးျမတ္ၾကမည္ထိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသာ မမေဝခ်စ္ေနၿပီး မမေဝအခ်စ္သည္ လည္ပင္းကိုတပ္ထားတဲ့

ႀကိဳးကြင္းပမာ တင္းၾကပ္ေနပါေစ အသက္ပင္ထြက္ေစဦးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ မမေဝအခ်စ္ကို

ေတာင့္တေနဦးမည္ျဖစ္သည္။

“မမေဝလည္း ကၽြန္ေတာ့္န႔ေဲ နသလို သူမ်ားနဲ႔ မေနရဘူး”

“မမေဝ သူငယ္ခ်င္းအစ္မေတြက ေျပာျပဖူးတယ္။ အပ်ိဳစစ္စစ္ေတြမွာ အေျမႇးပါးဆိုတာရွိတယ္တဲ့။

ခ်စ္သူအတကြ ္ ထိန္းသိမ္းရတယ္တဲ့။ ဖိုးေက်ာ္လည္း သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဖိုးေက်ာ္ေၾကာင့္ေတာ့

မပ်က္ေသးဘူးထင္တာပဲ။ ဖိုးေက်ာ္သိလာတဲ့ေန႔က် မမေဝ ထိန္းသိမ္းထားတယ္ဆိုတာ ဖိုးေက်ာ္သိမွာပါ။”

“ဘာကိုေျပာတာလဲ မမ အဲဒါက”

“ဟယ္ ရွက္တယ္။ ေတာ္ၿပီ။ မေျပာန႔။ဲ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေနာက္က် ဖိုးေက်ာ္သိလိမ့္မယ္။”

“ဟုတ္က့”ဲ

အပ်ိဳစင္အေျမႇးပါးဆိုတာကို ထိုစဥ္က စတင္ၾကားဖူးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္

ထိမ္းသိမ္းထားမယ္ဆိုလို႔ ေက်းဇူးတင္ေသာ္လည္း ဘာကိုဘယ္လို ေက်းဇူးတင္ရမည္မသိ။

“မမေဝတို႔ ဒီေန႔ျပန္မွာေနာ္”

“အင္း”

“ကၽြန္ေတာ္လြမ္းေနရေတာ့မွာေပါ့”

“မမေဝလည္း လြမ္းေနမွာပါ ဖိုးေက်ာ္ရယ္”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထပ္မံ နမ္းရႈပ္ၾကျပန္သည္။ ကာမအရိုင္းစိတ္တို႔ အနည္းငယ္သာ ေပၚေသာ္လည္း က်ဴးလြန္ဖို႔

စိတ္ကူးကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိသလို၊ မမေဝကလည္း ႏႈတ္ဆက္စကားႏွင့္ နမ္းရႈပ္မႈသာရွိပါသည္။

ခြဲခြာရေတာ့မွာေၾကာင့္လား မေန႔က ပင္ပမ္းခဲ့လို႔လား ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဖက္ထားခ်င္သည္ကလြဲလို႔ တျခားမေတြးမိၾကျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။

မမေဝကိုဖက္ထားရင္းက မမေဝဗိုက္ထဲက ျမည္သံတစ္ခ်ိဳ႕ၾကားလိုက္သည္။

မမေဝဗိုက္ဆာေနမည္ထင္သည္။

“မမေဝ ထမင္းစားေတာ့ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္က စားၿပီးၿပီ”

“ဆာေတာ့ဆာတယ္၊ မစားခ်င္ေသးပါဘူး”

“လာပါဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ခူးေပးမယ္”

မမေဝကို ဆြဲထူကာ ေလွကားကဆင္း မီးဖိုဆီ ေခၚခဲ့သည္။ အေမခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ့

ထမင္းဟင္းမ်ားခူးခပ္ေကၽြးလိုက္သည္။ မမေဝကို ပန္းကန္ေလးပင္ အေဆးမခံပါ။

ကၽြန္ေတာ့္ေစတနာပင္ျဖစ္ပါသည္။ မမေဝထမင္းစားတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ မမေဝက ကၽြန္ေတာ့္ကိုပါ

ဇြတ္စားခိုင္းေသာေၾကာင့္ ဗိုက္ျပည့္ေသာ္လည္း နည္းနည္းထည့္စားျဖစ္သည္။

မ်ားမၾကာမီ အိမ္ေရွ႕က လူသံေတြၾကားရသည္။ အေဖအေမတို႔ ဦးေလးတို႔ ျပန္လာၾကၿပီျဖစ္သည္။ မီးဖိုထဲက

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕သြားၾကသည္။ ေတာ္ေသးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဟန္မပ်က္ပါ။

“မမေဝကို ထမင္းေကၽြးေနတာ”

မလုံမလဲေတာ့ တစ္ခြန္းေျပာမိသည္။

စာေသာက္ၿပီးတာန႔ ဲ ဦးေလးက အိမ္ေနာက္ေဖးက ဂ်စ္ကားကို စစ္ေဆးေနသည္။ ကားစက္ႏွိုးသံ

ၾကားရသည္။ ထို ကားစက္သံသည္ ကၽြန္ေတာ္အမုန္းဆုံးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

အန္တီတို႔ မမေဝတို႔ အဝတ္အစားေတြသိမ္းၾက ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ၾကဟန္တူသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား

ငူငူႀကီးျဖစ္ကာ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္တြင္ ထိုင္ေနမိသည္။ အေဖအေမတို႔လည္း ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာၾကသည္။

မမေဝႏွင့္ မမေဝအေမ အိမ္ေပၚထပ္မွ အထုပ္အပိုးမ်ားပိုက္ဆင္းလာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္မမေဝ လက္ထဲက

အထုပ္ကို ေတာင္းယူမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မမေဝကို ေမာ့မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ စိတ္ထိန္းရသည္။

မမေဝထံမွလည္း ဘာသံမွ မၾကားရ။

အိမ္ေနာက္ေဖးမွကား အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာသည္။ အေဖအေမတို႔ အိမ္ေရွ႕ထြက္ၾကသည္။ ငယ္ငယ္က

ကားေပၚကို အရင္ေျပးတက္သည္။ အန္တီပါအထြက္မွာ အိမ္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မမေဝသာ က်န္ခ့သဲ ည္။

အၾကာႀကီးေတာ့မဟုတ္ ေၿခ ၃ လွမ္းစာေလာက္ေနာက္က်သည္။ မမေဝနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ လူခ်င္းယွဥ္ကာ

အိမ္ခါးပန္းေက်ာ္မိၾကသည္။ မမေဝကၽြန္ေတာ့္ကို တမင္သက္သက္တြန္းတိုက္လိုက္သည္။

အသားခ်င္းထိကပ္သြားသည္။

“သြားေတာ့မယ္ေနာ္”

တကယ့္ကို တိုးတိုးေလးျဖစ္ပါသည္။ မမေဝအသံတိုးတိုးေလးကို ၾကားလိုက္မွပင္ ရင္ထဲပိုမခ်ိျဖစ္လာပါသည္။

မမေဝကားေပၚေရာက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက အထုပ္ေလး ေပးလိုက္စဥ္မွာေတာ့ မမေဝနဲ႔

မ်က္လုံးခ်င္းဆုံပါသည္။

မ်က္ရည္ေတႏြ ့ျဲပည့္ေနတဲ့ မမေဝမ်က္ဝန္းအစုံကို ေဝေဝ၀ါးဝါး ျမင္လိုက္ရပါသည္။ ထို႔ေနာက္

လူႀကီးအခ်င္းခ်င္း တစ္ခုခုေျပာၾကသည္ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာကိုမွ ကြဲကြဲျပားျပားမသိေတာ့ပါ။

ေနာက္ဆုံးမွတ္မိသည္က သ့သဲ ့ျဲကားရသည့္ ကားသံသာျဖစ္ပါသည္။

“ခ်စ္သူထားခ့ရဲ ာ အရပ္သည္သာ ဘဝျဖစ္သည္” ဟူေသာ စကားေလးကို သတိရမိသည္။



ၿပီးပါၿပီ



ေနာက္လညး္လာဖတ္ပါဦးေနာ္