ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္းရွိ တည္းခိုခန္းတစ္ခု၏ ဧည့္ခန္းအတြင္းတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ တီးတိုးစကားေျပာေနၾကသည္။တစ္ေယာက္က အရပ္အနည္းငယ္ပုေသာ လူရည္သန႔္ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး၊ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပထမလူထက္ အသက္အနည္းငယ္ႀကီးပုံရၿပီး လူေကာင္ထြားထြား၊ အသားညိဳညိဳ ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ျဖစ္သည္။
အကိုညိဳကလည္း ဒါေလးေတာင္ ျဖစ္ေအာင္မလုပ္ေပးနိုင္ဘူးလား။ လူထြားႀကီးက အရပ္ပုပုလူကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ေျပာသည္။”ေဇာ္ႀကီးကလဲကြာ… ငါလဲ တစ္ေနကုန္ထြက္ၿပီးလိုက္ရွာေနတာပဲ အခုဟာက စီမံခ်က္ရွိလို႔တဲ့ကြ” ”ဟူး”ေဇာ္ႀကီး ဆိုေသာ လူထြားႀကီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေလပူတစ္ခ်က္ကိုမႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။
ေဇာ္ႀကီးကလဲကြာ…. စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔ … ေနာက္တစ္ေခါက္ေတာ့ရမွာပါကြာ… အရင္ အေခါက္ေတြကလည္းငါရေအာင္ရွာေပးခဲ့တာဘဲဟာကိုညိဳဆိုေသာလူက ေလေျပထိုး၍ ေဇာ္ႀကီးကိုေဖ်ာင္းဖ်သည္။ေဇာ္ႀကီးက ကုလားထိုင္ေနာက္မွီေပၚ လွန္၍တင္ထားေသာ သူ႔ေခါင္းကိုခါယမ္းလိုက္သည္။ဒီကိစၥမ်ိဳးႏွင့္ ပတ္သက္လာလၽွင္ ေဇာ္ႀကီးကို ေဖ်ာင္းျဖ၍ရမည္ မဟုတ္မွန္း ကိုညိဳေကာင္းေကာင္းသိသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးပဲခူးတိုင္း ေညာင္ေလးပင္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ ၾကာအင္းႀကီးရြာမွာေနေသာ လူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ေဇာ္ႀကီးက ရြာမွာသစ္ခြဲစက္ရွိသည္။ ကိုညိဳက သူ႔မန္ေနဂ်ာျဖစ္သည္။ ေဇာ္ႀကီးက လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္ၿပီး ကိုညိဳက ကေလးႏွစ္ေယာက္အေဖျဖစ္သည္။
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္တစ္လလၽွင္ ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ရန္ကုန္သို႔ တက္၍ ေပ်ာ္ပါးေနၾကျဖစ္သည္။အခု သူတို႔ေပ်ာ္ပါးရာ ၾကက္ေလးေတြက ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္၍ ေနသည္။ကိုညိဳ တစ္ေန႔ခင္းလုံး လွည့္ရွာတာေတာင္ တစ္ေယာက္မွ မရခဲ့ေပ။
ကိုညိဳ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္ေနသည္။ေဇာ္ႀကီး သူ႔ အေပၚ ၿငိဳျငင္မွာလဲေၾကာက္သည္။ပစၥည္းကလဲ ရွာမရျဖစ္ေနသည္။ကုလားထိုင္ေနာက္မွီေပၚ လွန္တင္ထားေသာ ဦးေခါင္းအား ေဇာ္ႀကီးက ဆတ္ခနဲေထာင္လိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့ ဧည့္ခန္းေထာင့္ ေကာင္တာေဒါင့္မွ ေကာင္တာတြင္ တစ္ေစာင္ၿပီး တစ္ေစာင္ကူးေရးေနေသာ တည္းခိုခန္းမန္ေနဂ်ာထံသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။”မန္ေနဂ်ာႀကီး”တည္းခိုခန္းမန္ေနဂ်ာက ေဇာ္ႀကီးထံ လွမ္း၍ၾကည့္သည္။”ခင္ဗ်ားတို႔ တည္းခိုခန္းမွာ ေတာ္ေတာ့္ကိုလူရွင္းေနပါလားဗ်…။” ”ဟဲဟဲ .. ဟုတ္တယ္ဗ်..။ ဆရာတို႔ ဘာမ်ားလိုအပ္လို႔လဲ။”
တည္းခိုခန္းမန္ေနဂ်ာက သူ႔မ်က္ႏွာမွ မ်က္မွန္ကိုခၽြတ္ရင္း ေဇာ္ႀကီးထံလွမ္းေျပာလိုက္သည္။”ေအာ္ … ပ်င္းစရာေကာင္းေနလို႔ပါဗ်ာ…။ ေပ်ာ္စရာေလးဘာေလးမ်ားမရွိဘူးလားလို႔ပါ။” ”အဟဲ…” အသက္ ၄၀ ေလာက္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ တ႐ုတ္ကျပားမန္ေနဂ်ာက စဥ္းစားသလို တစ္ခ်က္လုပ္လိုက္သည္။
ၿပီးမွ ”ဒီမွာက စီမံခ်က္ရွိတယ္ဗ်… ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္ရွင္းေနတာ။” ”ႀကံစမ္းပါဦးဗ်ာ…။ က်ဳပ္တို႔က ဧည့္သည္ေတြဆိုေတာ့ ဒီမွာက သိပ္ၿပီးကၽြမ္းက်င္တာ မဟုတ္ဘူးဗ် ။” ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုညိဳက ဝင္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ”တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ဗ်…။” ”အင္း … ဆိုစမ္းပါဦး..။” ”ေျပာပါဦးဗ်.။”ေဇာ္ႀကီးေရာ ကိုညိဳပါ ၿပိဳင္တူလိုလိုေမးလိုက္မိသည္။
”က်ဳပ္အသိတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ လုပ္မလုပ္ေတာ့မသိဘူး။ သူက လုပ္စားေနတဲ့သူေတာ့မဟုတ္ဘူး။သူ သေဘာတူလို႔ လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေစ်းေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေတာင္းလိမ့္မယ္ထင္တယ္။” ”ဒါက အေရးမႀကီးပါဘူးဗ်ာ။ သားသားနားနားေတာ့ရွိတယ္မဟုတ္လား။” ေဇာ္ႀကီးက အားတက္သေရာေျပာသည္။ ”ဟာ… သားနား႐ုံတင္မဟုတ္ဘူး။ ေခ်ာလဲေခ်ာတယ္။ ေတာင့္လဲေတာင့္တယ္။ အသက္က ၂၅ေလာက္ပဲရွိေသးတာ…။ အသားကလည္း ျဖဴျဖဴေလး။”
”ဟုတ္ၿပီဗ်ာ..။ ခင္ဗ်ားရေအာင္သာ လုပ္လာခဲ့…။ ခင္ဗ်ားအတြက္လည္း က်ဳပ္သပ္သပ္ထပ္ေပးဦးမယ္။” ”ရပါတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔က ဒီတည္းခိုခန္းရဲ့ ေဖာက္သည္ေတြမို႔က်ဳပ္က ကူညီတာပါ။” ေဇာ္ႀကီးက သူ၏လက္ထဲမွ ေရႊေရာင္ လက္ပတ္နာရီကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ”အခုမွ သုံးနာရီပဲရွိေသးတာ… ဒီညမီနိုင္တာေပါ့။” ”သူသေဘာတူရင္ တစ္ခါထဲေခၚလာလို႔ရတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ စားေသာက္ၿပီးေတာ့သာ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနပါ။” ”ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ… ။ ဒါနဲ႔ မန္ေနဂ်ာႀကီးနဲ႔ သိေနတာၾကာၿပီ။ နာမည္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔မသိေသးဘူး။”
ကိုညိဳကလူရည္လည္သည္။ အေျပာအဆိုညက္သည္။ ”က်ဳပ္နာမည္က တ႐ုတ္လို စိန္ေခ်ာင္း၊ ဗမာလို စိန္ျမင့္လို႔ေခၚတယ္။” ”ေအးဗ်ာ … က်ဳပ္တို႔နာမည္ေတြလည္း မွတ္ပုံတင္ထဲမွာေတြ႕ၿပီးေရာေပါ့။ ေအာင္ျမင္ေအာင္သာ လုပ္ခဲ့ပါဗ်ာ။ ေဇာ္ႀကီးက ခင္ဗ်ားအတြက္ ေဘာက္ဆူးေကာင္းေကာင္းေပးမွာပါ။ ေအာ္ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔က ႏွစ္ေယာက္စလုံး အလုပ္လုပ္မွာေနာ္။
ခင္ဗ်ားကို ႀကိဳေျပာထားတာ ဟဲ…ဟဲ။”ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ခဏေနရင္သြားလိုက္ပါ့မယ္။” ”ကဲ … ကိုညိဳ က်ဳပ္တို႔လည္း ထမင္းေလးဘာေလး ေစာေစာစီးစီးသြားၿပီး စားလိုက္ၾကရေအာင္လား။” ေဇာ္ႀကီးက ေျပာေျပာဆိုဆို ထရပ္လိုက္သျဖင့္ ကိုညိဳကပါ ထရပ္လိုက္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလုံး တည္းခိုခန္းတံခါးဆီသို႔ ေလၽွာက္၍ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
တိုက္ပ်က္အေဆာက္အဦးတစ္ခု ၊ ပတ္လည္ကာရံထားေသာ နံရံေတြက အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ၿပိဳက်၍ အေပါက္ႀကီးမ်ားျဖစ္ေနသည္။ထိုေနရာမ်ားကို ၀ါးတားပ႐ုဟုေခၚေသာ ပလတ္စတစ္ အျပာေရာင္မ်ားႏွင့္ကာထားသည္။
တိုက္ပ်က္တြက္ အမိုးမရွိ၍ ၀ါးလုံးတန္းထိုးကာ အေပၚမွ တာလပတ္(တာေပၚလင္)စ အစိမ္းေရာင္ႀကီးကို မိုး၍ထားသည္။ထိုတာလပတ္မွာ ေဆးေရာင္မ်ားျပယ္ေနၿပီျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ အေပါက္ေတြေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ။ထိုတိုက္ပ်က္အေဆာက္အဦးမွာ ပုဇြန္ေတာင္ေစ်းအနီးတြင္ရွိၿပီး ထိုတိုက္ပ်က္အတြင္းတြင္ေတာ့ ေယာက်္ားမိန္းမ၊ ကေလးလူႀကီး စုစုေပါင္း၈ေယာက္တိတိရွိေသး၏။
အားလုံးေသာလူသားမ်ားမွာ ေဟာင္းႏြမ္း၍ အေရာင္မေပၚေတာ့သည့္ အဝတ္အစားမ်ားကို ဝတ္စားထားၾကၿပီး အခ်ိဳ႕ကထင္းမီးဖိုႏွင့္ ထမင္းခ်က္ေနၾကသည္။တခ်ိဳ႕က တိုက္ပ်က္ေရွ႕ရွိ ေရဘုံဘိုင္တြင္ အဝတ္ေလၽွာ္ေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ တိုက္ပ်က္ၾကမ္းခင္းတြင္ တုံးလုံးပက္လက္လွဲေနၾကသည္။
အားလုံးထဲတြင္ ထူးျခားသည္ကေတာ့ အသက္၂၅ႏွစ္ေလာက္ရွိေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။အသားျဖဴျဖဴ၊ ေခ်ာေခ်ာေလးႏွင့္ ပါတိတ္ပြင့္ရိုက္ အစိမ္းေရာင္ဝမ္းဆက္ေလးကို ဝတ္ထားၿပီး ဆံပင္ကိုေနာက္တြဲေလးထုံးထားကာသနပ္ခါးအေဖြးသားေလးႏွင့္ သန႔္သန႔္ရွင္းရွင္းသပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလးျဖစ္ကာ ၈ႏွစ္သားေလာက္ရွိေသာ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ကိုသနပ္ခါးလိမ္းေပးေနသည္။
”ေဒၚေလး သမီးတို႔နဲ႔ တစ္သက္လုံးေနသြားပါလား။” ”ေအာ္… ေနခ်င္တာေပါ့ကေလးေလးရယ္…။ ေဒၚေလးမွာလဲ ကိစၥဝိစၥေတြရွိေသးတယ္။””ဒါဆို ေဒၚေလးဘယ္ေတာ့ျပန္မွာလဲဟင္။” သူ႔ကိုသံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနပုံရေသာ ကေလးမေလးအား စိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ”အင္း … တစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာဦးမယ္ထင္တာပဲကြယ္။
သူမ၏ အသံက တိမ္ဝင္သြားၿပီး ၾကည္လဲ့ဝိုင္းစက္ေနေသာ သူမ၏မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးမ်ားတြင္ မ်က္ရည္မ်ားဝဲလာသည္။ ”ပြမ္… ပြမ္….. ပြမ္ ” တိုက္ပ်က္ႀကီးေရွ႕မွ ကားဟြန္းသံၾကားလိုက္ရသည္။ ပါတိတ္ဝမ္းဆက္ႏွင့္ မိန္းကေလးက လွမ္း၍ၾကည့္လိုက္သည္။
အငွားလိုက္သည့္ တကၠစီကားေလးတစ္စီးရပ္လိုက္ၿပီး ကားေခါင္းခန္းတံခါးပြင့္၍ တ႐ုတ္ကျပားတစ္ေယာက္ဆင္း၍လာသည္။ ‘ဟင္… အကိုစိန္ျမင့္” ပါးစပ္မွေရရြတ္လိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ပါတိတ္ဝမ္းဆက္ႏွင့္မိန္းကေလးက အျပင္သို႔ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။
ကားေလးျပန္၍ေမာင္းထြက္သြားသည္။ ”လာ အကိုစိန္ျမင့္ အထဲဝင္ပါဦး…” ”မဝင္ေတာ့ဘူး ေရႊရည္ …. အထဲမွာေျပာလို႔မေကာင္းဘူး” ”ဘာမ်ားလဲ…” ႏွစ္ေယာက္စလုံး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၾကသည္။ ”ဟိုတစ္ခါ နင္ေျပာတဲ့ ကိစၥေလ။”ေရႊရည္ စဥ္းစားသလိုလုပ္ရင္းမ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး နီရဲသြားသည္။
စိန္ျမင့္ကလည္း စကားကိုျဖတ္၍ ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ အခ်ိဳးက်လွပေနေသာ ခႏၶာကိုယ္အား တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ ”အင္း… ေျပာေလ… အကိုစိန္ျမင့္” ”ငါတို႔ တည္းခိုခန္းမွာ တည္းခိုေနက် ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ပဲ..။ လူရည္သန႔္ေတြပါ။” ”ႏွစ္ေယာက္ေတာင္လား။” ”ဟုတ္တယ္။” ”ဗ႐ုတ္ေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။” ”မဟုတ္ပါဘူး။ ငါကလည္း နင့္ကိုေတြ႕တဲ့လူနဲ႔ လႊတ္ေပးပါ့မလားဟာ။ နင္ငါ့ကိုေျပာထားတာေတာင္ ၾကာေနၿပီပဲဟာ။” ”တစ္ခါမွ မလုပ္ဘူးေတာ့ စိတ္ထဲမွာေၾကာက္ေနသလိုပဲ။”’ငါကေတာ့ အတင္းမတိုက္တြန္းခ်င္ဘူး။ နင္ဟာနင္စဥ္းစား။”
ေရႊရည္ဆိုေသာ မိန္းကေလးအနည္းငယ္မၽွေတြေဝသြားၿပီး ေခါင္းငုံ႔ကာ စဥ္းစားေနသည္။ စိန္ျမင့္က သူမကို အကဲခတ္၍ေနသည္။ခဏေနေတာ့မွ ေရႊစင္ရဲ့ ေခါင္းေလးျပန္ေမာ့လာသည္။”လုပ္မယ္ အကိုစိန္… ကၽြန္မမွာေရြးစရာလမ္းမရွိဘူး။ ဒီမွာတစ္ႏွစ္ေလာက္ေနရဦးမွာ။ အထဲကလူအတြက္လည္းေငြကလိုေသးတယ္။ကၽြန္မမွာပါလာတဲ့ လက္ဝတ္လက္စားေတြကလည္းကုန္ၿပီ။ နားကပ္တစ္ရံပဲက်န္ေတာ့တယ္။ဒီနားကပ္ကလည္း အထဲကလူ ျပန္ထြက္လာရင္ ရင္းႏွီးစားဖို႔ေငြခ်န္ထားရဦးမွာ။”
”ေအးေအး… ။ ဒါဆို တည္းခိုခန္းကို ည၈နာရီေလာက္ေရာက္ေအာင္လာခဲ့။” ”ဟုတ္… ဟုတ္ကဲ့။” ”ငါသြားမယ္ေရႊရည္။” ေကာင္မေလးက ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ၿပီး သူ႔ေရွ႕မွထြက္သြားေသာ တ႐ုတ္ကျပားစိန္ျမင့္၏ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ရင္း ေတြးေတာေနမိသည္။
ေရႊရည္က ကြမ္းၿခံကုန္းသူ ၊ ပုစြန္ဒိုင္ ငါးဒိုင္ပိုင္ရွင္ရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးျဖစ္သည္။ သူတို႔ဒိုင္က ကုန္ထမ္းတဲ့ေကာင္နဲ႔ လိုက္ေျပးလို႔ မိဘေတြက အေမြျပတ္ေၾကျငာၿပီး ပစ္ထားခဲ့သည္။
အိမ္ေထာင္က်တာမွ တစ္ႏွစ္မျပည့္ေသး။ လင္ျဖစ္သူက ဖဲဝိုင္းမွာ အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္၂ႏွစ္က်သြားသည္။ အင္းစိန္ေထာင္ထဲတြင္ ျဖစ္သည္။ခ်ဳပ္ရက္က ၆လေလာက္ရွိေတာ့ အင္းစိန္ကိုေရာက္သြားတာ အခု၆လေလာက္ရွိၿပီး ဒီကထဲက ေရႊရည္ရန္ကုန္ကိုလိုက္ပါလာခဲ့သည္။
ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ အရင္က သူတို႔ငါးဒိုင္တြင္ အလုပ္လုပ္ဖူးေသာ မိသားစုႏွင့္ေတြ႕သည္။ ထိုမိသားစုက ပုဇြန္ေတာင္ေစ်းတြင္ ငါးေရာင္းသည္။နဂိုထဲက သေဘာေကာင္းေသာ ေရႊရည့္ကို ခင္ၿပီးသားျဖစ္ေနေသာ ထိုမိသားစုက သူတို႔ႏွင့္အတူေနရန္တိုက္ပ်က္ႀကီးတြင္ ေရႊရည္ကို ေခၚထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ေရႊရည္ လမ္းေဘးတြင္ရပ္ေနရာမွ တိုက္ပ်က္ႀကီးဖက္သို႔ ျဖည္းညင္းစြာျပန္၍ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။အမွန္ေတာ့ ေရႊရည္မွာ စိန္ျမင့္၏စကားကို ၾကားရကတည္းက ရင္ေတြခုန္ေနမိသည္။လင္ရၿပီးတစ္ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးခ်ိန္တြင္ လင္က ေထာင္က်သြားၿပီး အခု လင္ႏွင့္ခြဲေနရတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိၿပီျဖစ္သည္။
လူကၿငိမ္ေနေပမဲ့ ေသြးသားေတြက ၿငိမ္ေနတာမဟုတ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးခ်ိဳးႏွိမ္ထားခဲ့ရသည္။အခုစိန္ျမင့္ေျပာစကားေတြအရ ညက်ရင္ ေယာက်္ားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ကာမစပ္ယွက္ရေတာ့မည္ကိုအေသအခ်ာသိလိုက္ရၿပီျဖစ္၍ ေရႊရည္၏ ေသြးသားေတြက လႈပ္ရွားဆူပြက္၍ လာေခ်ၿပီျဖစ္သည္။
အခန္း (၂)
ေစာ္ရလာၿပီဆိုေတာ့ ေဇာ္ႀကီးနဲ႔ ကိုညိဳတို႔အထူးအခန္းကို ငွား၍ ေျပာင္းလိုက္ၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးအရက္ကေလးကလဲ တျမျမႏွင့္ ခပ္ေထြေထြေလးျဖစ္သည္။
ည(၉)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ တည္းခိုခန္းမန္ေနဂ်ာ တ႐ုတ္ကျပား စိန္ျမင့္က အခန္းတံခါးေခါက္၍ ေရႊရည္ကို အခန္းထဲသြင္းေပးလိုက္သည္။ကိုညိဳက ေရႊစင္၏ တစ္ကိုယ္လုံးကို အားရပါးရၾကည့္ၿပီး မန္ေနဂ်ာစိန္ျမင့္ႏွင့္အတူ အခန္းျပင္သို႔ထြက္သြားသည္။
ေဇာ္ႀကီးကလညး္ အခန္းတံခါးကိုေလာ့မခ်ပဲ ပိတ္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာေလးငုံ႔ကာ ခပ္ရို႔ရို႔ေလးရပ္ေနေသာ ေရႊရည့္တစ္ကိုယ္လုံးကို သိမ္းၾကဳံးၿပီး ၾကည့္လိုက္သည္။
ငယ္ငယ္ႏုႏုေခ်ာေခ်ာေလး၊ တင္သားတစ္ေတြက တလုံးတခဲႀကီး ေဖာင္းတင္းေနသလို ရင္သားအစုံကလည္း ထြားထြားမို႔မို႔ရွိလွသည္။ ၾကည့္႐ုံႏွင့္ ေဇာ္ႀကီးလီးေတာင္လာၿပီ။”လာ… ထိုင္ေလ..။” ေဇာ္ႀကီးက ေလာကြတ္စကားဆိုသည္။ အခန္းထဲတြင္က ထိုင္စရာကုလားထိုင္မရွိ။
ဒီေတာ့ေရႊရည္မွာ ေမြ႕ယာထူႀကီးခင္းထားေသာ ကုတင္ေစာင္းတြင္ မရဲတရဲေလးတင္ပလႊဲဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ေဇာ္ႀကီးမွာ အရက္ခိုးေဝေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ေရႊရည္အား ၾကည့္ရင္း သူမထိုင္ေနရာအနီးသို႔ တိုးကပ္လိုက္သည္။”နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ ကေလးမ။” ”ေရႊရည္လို႔ ေခၚပါတယ္။”ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေလးျပန္ေျပာရင္း ေရႊရည္၏ငုံ႔ထားေသာမ်က္ႏွာေလးက ေမာ့၍လာသည္။
ေဆးမဆိုးဘဲနီရဲေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းလုံးလုံးေလးႏွစ္လႊာက ခပ္ဟဟေလးႏွင့္ မ်က္နက္ဝန္းဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြက ၾကည္လဲ့၍ေနသည္။ေရႊရည္၏မ်က္ႏွာေလးေမာ့၍အလာတြင္ေတာ့ ေဇာ္ႀကီး၏မ်က္ႏွာႀကီးက ငုံ႔၍က်လာရင္း သူမႏႈတ္ခမ္းေတြကို ငုံ႔၍ တစ္ခ်က္စုပ္နမ္းလိုက္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးကို ေပြ႕ဖက္လိုက္သည္။
ေရႊည့္ရဲ့ ကိုယ္လုံးျပည့္ျပည့္အိအိေလးကို သူ႔ကိုယ္လုံးႀကီးနဲ႔ ဖိကာ တစ္ျဖည္းျဖည္း ေမြ႕ယာထူႀကီးေပၚသို႔ ဖိခ်လိုက္သည္။အို … အကိုႀကီး… အင့္အင့္…ေဇာ္ႀကီးက ေရႊရည့္ကိုယ္ေပၚက အက်ီေလးကို ခၽြတ္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ ေအာက္မွ ေဘာ္လီအတြင္းက ရင္သားျဖဴျဖဴအိအိေလးေတြက ဝင္းဝင္းဝါ၀ါပင္ေပၚထြက္လာေတာ့သည္။
ေဇာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ေရႊရည့္ နို႔ႀကီးေတြကို ေဘာ္လီေပၚကပင္ ႏႈတ္ခမ္းအစုံျဖင့္ ဖိကပ္၍နမ္းစုတ္၍သာမက သြားနဲ႔လည္းတဇတ္ဇတ္နဲ႔ျမည္ေအာင္ ကိုက္လိုက္ေတာ့ ေရႊရည့္ ခမ်ာ ထြန႔္ထြန႔္လူး၍ေနေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ေဇာ္ႀကီးရဲ့ လၽွာႀကီးက ေဘာ္လီအက်ီအတြင္းမွ ျပည္လၽွံထြက္ေနေသာ သူမရဲ့ နို႔အုံႏွစ္လုံးၾကားသို႔ အတင္းပင္ထိုးထည့္ကာ ယက္ေတာ့သည္။ေရႊရည္မွာ ေဇာ္ႀကီးရဲ့ လၽွာၾကမ္းႀကီးရဲ့ အထိအေတြ႕ေတြေၾကာင့္ ရင္သားမို႔မို႔တစ္စုံမွာ ေကာ့တက္လာသည္အထိ
မခ်ိမဆန႔္ခံစားေနရေတာ့သည္။ မတတ္နိုင္ေတာ့ပါ။
ေရႊရည္မွာ သူမ၏ ေက်ာေအာက္သို႔ လက္ေလးတစ္ဖက္ထိုးထည့္၍ ေဘာ္လီအက်ီၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ကာ ေဘာ္လီကို တပါတည္းခၽြတ္ေပးလိုက္ရင္း မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို စုံမွိတ္၍ထားလိုက္သည္။ဝင္းအိ၍ ဝက္သားေပါက္စီအရြယ္ပမာဏေလာက္ရွိေသာ သူမ၏နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးမွာ ဝင္းကနဲေပၚထြက္လာေတာ့သည္။
ေဇာ္ႀကီးက ရင္သားေဖြးေဖြးတစ္စုံကို လက္ႏွစ္ဆုတ္ကိုင္ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ၿပီး နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို အလယ္မွာပူးကပ္သြားေအာင္ ခပ္တင္းတင္းဆုတ္ကိုင္လိုက္ေတာ့သည္။ရင္သားမွာထြားလြန္းေသာေၾကာင့္ နို႔သီးေခါင္းႏွစ္လုံးမွာ လက္ႏွစ္လုံးေလာက္ပဲျခားေတာ့သည္။
ေဇာ္ႀကီးက သူမ၏နို႔သီးႏွစ္ခုလုံးကို ပါးစပ္ထဲတစ္ခါတည္းထည့္၍ စုပ္လိုက္ၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္လၽွာနဲ႔ ထိုး၍ထိုး၍ ယက္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။ေရႊရည့္ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွ တအင္းအင္းညည္းသံေလးမ်ားေပၚထြက္လာေတာ့သည္။
ေရႊရည္မွာ လၽွာျဖင့္ ထိုးယက္လိုက္ေသာဒဏ္ေၾကာင့္ နို႔သီးေလးမ်ား တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာပင္ သူမရဲ့ ေပါင္တန္ႀကီးမ်ားမွာလည္း စုလိုက္ကားလိုက္ တက္လိုက္ေျမႇာက္လိုက္ျဖင့္ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္၍ေနေလသည္။ေဇာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ေရႊရည့္ နို႔သီးေခါင္းနီညိဳညိဳေလးေတြကို ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာျဖင့္ စုပ္ရင္း လၽွာျဖင့္လည္း ပြတ္သပ္ယက္ေပးေနေတာ့ရာ ခံစားမႈအရွိန္အဟုန္ေတြက တက္သည္ထက္တက္လာကာ ေရႊရည့္ လက္ေလးတစ္ဖက္က ထမီစေလးကို ဆြဲ၍ျဖည္လိုက္ေတာ့သည္။
ေရႊရည္ တင္ပါးေလးကိုအသာႂကြရင္း ေပါင္ဖ်ားထိထမိန္ကိုေရာက္ေအာင္ဆြဲခ်လိုက္သည္။ၿပီးေတာ့ ေျခေထာက္ကို အသာေကြးၿပီး ထမိန္အစြန္းေလးကို ေျခေထာက္ႏွင့္ညႇပ္ကာ ထဘီကိုကြင္းလုံးခၽြတ္လိုက္ေတာ့သည္။ေရႊစင္တစ္ေယာက္ အဝတ္မပါေတာ့ပဲ မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္းျဖစ္သြားၿပီ။
ေဇာ္ႀကီးက ကိုယ္ကိုႂကြ၍ထိုင္လိုက္ၿပီး ေရႊရည္၏ ဝတ္လစ္စလစ္ကိုယ္လုံးေလးကို အာသာငမ္းငမ္းျဖင့္ၾကည့္လိုက္ရာက သူမမ်က္ႏွာေလးကို အၾကည့္လိုက္တြင္ ေရႊရည္ႏွင့္အၾကည့္ခ်င္းဆုံသြားေတာ့သည္။ေဇာ္ႀကီးကို ၾကည့္ေနေသာ ေရႊရည္က ႏွစ္လိုဖြယ္အျပဳံးေလး ျပဳံးျပလိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့ သူမ၏ျဖဴေဖြးသြယ္လ်ေသာ လက္ေလးေတြက ေဇာ္ႀကီး၏ ရင္ဘတ္ဆီသို႔ လွမ္းလိုက္ၿပီး သူမ၏ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္ေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာေလးကိုတစ္ခ်က္ေစာင္းလိုက္သည္။ၿပီးေတာ့ ေဇာ္ႀကီးရဲ့ အက်ီၾကယ္သီးေတြကို သြယ္လ်ေသာလက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားနဲ႔ တစ္လုံးခ်င္းစီျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ေဇာ္ႀကီးရဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း အလုပ္ရႈပ္လို႔ေနသည္။လက္တစ္ဖက္က သူမရဲ့ နို႔ျဖဴျဖဴဝင္းဝင္းေလးေတြကို တရစပ္ညႇစ္ေပးေနသလို က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္ကလည္း ေရႊရည္ရဲ့ ျပည့္တင္းၿပီးေဖာင္းကားေနတဲ့ တင္သားစိုင္ႀကီးေတြကို ဆုပ္နယ္လိုက္လုပ္ေနသည္။
ေဇာ္ႀကီးရဲ့ အက်ီၾကယ္သီးေတြကို တစ္လုံးခ်င္းစီျဖဳတ္ေပးေနေသာ ေရႊရည့္လက္ကေလးေတြ ကတုန္ကယင္ျဖစ္လာၿပီး ပါးစပ္ကလည္းညည္းသံေလးေတြထြက္လာသည္။ေဇာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ တင္ပါးကိုပြတ္သပ္ေနေသာလက္ကို အေမႊးေလးေတြလက္တစ္ဆစ္ေလာက္ေပါက္ေနတဲ့ ေရႊရည့္ အဖုတ္ေလးဆီသို႔ေျပာင္းလိုက္သည္။
ေရႊရည္အဖုတ္ေလးက ျဖဴေဖြးႏုအိေနသည္။ေယာက်္ားနဲ႔ ေဝးေနတာၾကာလို႔လည္ အဖုတ္ေလးက ျပဲအာမေနပဲ ခပ္တင္းတင္းေလးစိကပ္ေနသည္။ေဇာ္ႀကီး ေရႊရည္ရဲ့ အဖုတ္ေလးက ခပ္ရြရြေလးပြတ္လိုက္ အစိေလးကိုခပ္ဆတ္ဆတ္ေလးညႇစ္လိုက္လုပ္ေပးေနသည္။
ေရႊရည္တစ္ေယာက္ ပါးစပ္က ခပ္တိုးတိုးေလးညည္းၿပီး မ်က္ခြံေလးမ်ားက ေမွးစင္းလာသည္။ေရႊရည္စိတ္ကို ထိန္းၿပီး ေဇာ္ႀကီးရဲ့ အက်ီၾကယ္သီးေတြကို အျမန္ၿပီးေအာင္ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ေဖာင္းထစ္ေနေသာ ေဇာ္ႀကီးရဲ့ ရင္အုပ္ႀကီးကို တပ္မက္စြာ ပြတ္သပ္ေပးေနမိသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ေဇာ္ႀကီးရဲ့ လက္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းက ေရႊရည့္ အဖုတ္အတြင္းသားေလးထဲကို အသာေလးထိုးသြင္းလိုက္သည္။ၿပီးေတာ့လက္မနဲ႔ အစိေလးကိုဖိၿပီးပြတ္ေပးလိုက္ရာ ေရႊရည့္ခမ်ာ အင့္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး ကိုယ္လုံးတီးျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလးမွာ ျဖတ္ကနဲ ပက္လက္လန္သြားေတာ့သည္။
ၿပီးေတာ့သူမအဖုတ္ေလးမွာလည္း မို႔သထက္မို႔လာၿပီး အရည္ၾကည္ေလးမ်ားျဖင့္ စိုရႊဲေနေတာ့သည္။ေဇာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ပုဆိုးကိုဆြဲခၽြတ္လိုက္ၿပီး ၾကယ္သီးေတြျပဳတ္ေနေသာ အက်ီကိုပါတစ္ခါတည္းဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။
ႏွစ္ေယာက္လုံး အဝတ္အစားေတြမရွိေတာ့ပဲ ကိုယ္တုံးလုံးျဖစ္သြားၾကၿပီ။ေထာင္မတ္ေနေသာ ေဇာ္ႀကီးရဲ့ လိင္တန္ႀကီးကို ေရႊရည္မသိမသာခိုးၾကည့္လိုက္ရင္း ရင္ထဲဖိုသြားသည္။လူကအသားညိဳေသာ္လည္း အတန္ႀကီးက ျဖဴေဖြးၿပီးထိပ္ဖ်ားက ရဲလို႔ေနသည္။
ၿပီးေတာ့ အတန္ႀကီးရဲ့ထိပ္ဖ်ားမွာ မွဲ႕နက္ႀကီးတစ္လုံးကလည္းရွိေသးသည္။ေရႊရည္အာေခါင္ေတြေျခာက္လာသျဖင့္ တံေတြးတစ္ခ်က္မ်ိဳခ်လိုက္ၿပီး မ်က္လုံးေလးကို အသာမွိတ္ကာၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေဇာ္ႀကီးက သူမ၏ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ကုတင္ေစာင္းဖက္သို႔ ဆြဲရင္း သူကပါကုတင္ေအာက္သို႔ဆင္းလိုက္သည္။
ဘယ္ပုံစံႏွင့္လုပ္ေတာ့မည္ကိုသိလိုက္ေသာ ေရႊရည္က သူမ၏ကိုယ္လုံးတီးေလးကို ကုတင္ေပၚတြင္ကန႔္လန႔္ျဖတ္၍လွဲေပးလိုက္ရာ ကားစြင့္ေဖာင္းတစ္ေနေသာ သူမ၏ တင္သားႀကီးမ်ားက ကုတင္ေစာင္းေပၚတြင္ တင္၍ေနေတာ့သည္။
ၿပီးေတာ့ သူမရဲ့ ေပါင္တံရွည္ႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းကို အလိုက္သင့္ပင္ကားေပးလိုက္သည္။ေဇာ္ႀကီးက ေရႊရည္ေပါင္တန္စင္းစင္းႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားမွာ အလိုက္သင့္ပင္ရပ္လိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္ကို ေရႊရည္အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးေပၚမွာ တင္၍ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားကို ခပ္သာသာေလးပြတ္ေပးလိုက္သည္။
ေရႊရည္စိတ္ေတြ ထႂကြလာၿပီး ေဇာ္ႀကီးရဲ့ အတန္ႀကီးကို လက္ဖဝါးေလးနဲ႔ ဆုတ္ကိုင္ကာ သူမအဖုတ္အကြဲေၾကာင္းေလးတစ္ေလ်ာက္အစုန္အဆန္ပင္ ပြတ္ေပးလိုက္သည္။
လိင္တန္ထိပ္ဖူးႀကီးက အစိေလးကို ထိထိမိမိပင္ ပြတ္တိုက္သြားေတာ့ ေရႊရည္ ကုတင္ေပၚသို႔ ေနာက္ျပန္လဲက်သြားေတာ့သည္။”အကိုရယ္… ညီမကို လုပ္ေပးပါေတာ့ေနာ္…။”ေရႊရည္တစ္ေယာက္ ရမက္စိတ္ေတြထႂကြလာၿပီး သူမကို လုပ္ေပးဖို႔ပင္ႏႈတ္မွထုတ္ေဖာ္ၿပီးေတာင္းဆိုလာေတာ့သည္။
ေဇာ္ႀကီးလည္းအခ်ိန္မဆြဲေတာ့ပဲ လိင္တန္ႀကီးကို ေရႊရည့္အဖုတ္ဝေလးမွာေတ့ၿပီး ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး တစ္ခ်က္ေဆာင့္သြင္းလိုက္ေတာ့သည္။လိင္တန္ႀကီးက ႐ုတ္တရက္ေဆာင့္ဝင္လာေသာေၾကာင့္ ေရႊရည့္ခမ်ာ့ အင့္ခနဲျဖစ္သြားၿပီးခါးေလးပင္ေတာ့တက္သြားေတာ့သည္။
ကာမစပ္ယွက္ျခင္းမျပဳတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီျဖစ္လို႔ အဖုတ္အတြင္းသားေလးမ်ားက တင္းၾကပ္စီးပိုင္ေနသည္။အဖုတ္ကေလးက က်ဥ္းလွသည့္အျပင္ ဝင္လာတဲ့ အတန္ႀကီးကလဲ ႀကီးလွတာမို႔ ေရႊရည္တစ္ေယာက္ နာက်င္တဲ့ေဝဒနာေလးတစ္ရပ္ကိုခံစားလိုက္ရသည္။
ေဇာ္ႀကီး သူ႔လိင္တန္ကိုအဆုံးထိျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ခါးကိုေကာ့တာ တစ္ခ်က္ထဲေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္။’ဒုတ္… ”ေဇာ္ႀကီးအတန္ႀကီးက ေရႊရည့္သားအိမ္ေခါင္းကိုသြားေဆာင့္သည္။”အား…. နာတယ္အကို…။ ”ေရႊရည္တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာေလးမဲ့ကာ သနားစဖြယ္ေတာင္းပန္ရွာသည္။
ေရႊရည့္ ေတာင္းပန္သံက ေဇာ္ႀကီးအတြက္ သနားဖို႔မေကာင္းပဲ ရမက္ေသြးတို႔ကိုပိုမိုႂကြလာေစသည္။အဲဒါေၾကာင့္ ေဇာ္ႀကီး သူ႔အတန္ႀကီးကို အဖ်ားနားထိဆြဲ၍ ထုတ္လိုက္ၿပီးအားကုန္ေဆာင့္ေတာ့ရာ….တဖြတ္ဖြတ္ …. ျမည္သံႏွင့္အတူ ေရႊရည့္ထံမွ အမေလး… အဟင့္အဟင့္ျမည္သံေလးကလည္း တစ္ခန္းလုံးဆူညံေနေတာ့သည္။
ေရႊရည့္ အဖုတ္ေလးထဲမွ အရည္ၾကည္မ်ားကလည္း ရႊဲနစ္၍ထြက္လာသည္မွာ အိပ္ယာခင္းကိုပင္ အကြက္လိုက္ႀကီးျဖစ္ေစေတာ့သည္။ေဇာ္ႀကီးေဆာင့္သမၽွ ေရႊရည္က ကုတင္ေစာင္းမွ ဖင္ႀကီးကို ေကာ့၍ ေကာ့၍ခံသည္။ခဏအၾကာ ခံ၍ေကာင္းသထက္ေကာင္းလာစဥ္မွာပင္ ေဇာ္ႀကီးက သူ႔ လိင္ေခ်ာင္းႀကီးကို တဆုံးဆြဲ၍ခၽြတ္လိုက္သည္။”ႁပြတ္ …. အင္…. အို”အရသာပ်က္သြားေသာ ေရႊရည္က ဟင္ကနဲ အံ့ၾသစြာျဖင့္ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္စဥ္မွာပင္ သူမ၏ရင္ထဲ ဒိန္းကနဲခုန္၍ တုန္လႈပ္အံ့ၾသသြားရသည္။
ေရႊရည္ေတြ႕လိုက္ရသည္ကေတာ့ ေဇာ္ႀကီး၏ေဘးတြင္ ရပ္ေနေသာ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖင့္ အရပ္ပုပုလူတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္သည္။ထိုသူက ကိုညိဳဆိုေသာလူတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ေရႊရည္၏အၾကည့္က ကိုညိဳရဲ့ လိင္တန္ႀကီးဆီသို႔ေရာက္သြားသည္။
ရင္ထဲတြင္ တင္းကနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ လူကသာ ပုတာ၊ လိင္တန္ႀကီးက ႀကီးၿပီးအရွည္ႀကီးျဖစ္သည္။ၿပီးေတာ့ အဖ်ားႀကီးကလည္းေကာ့ေနေသးသည္။ နီရဲရဲ ဒစ္ဖ်ားထိပ္တြင္အရည္ၾကည္ေတြ႕စို႔ေနသည္။ေဇာ္ႀကီးက ေဘးဖယ္ေပးလိုက္ေတာ့ ကိုညိဳက ေရႊရည့္ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားထဲဝင္လာကာ သူ႔အတန္ႀကီးကို အဖုတ္ေလးထဲသို႔ ထိုးေဆာင့္၍သြင္းလိုက္သည္။”အ…. အမေလး… ကၽြတ္… ကၽြတ္…”ေရႊရည္ ခါးေကာ့တက္သြားကာ မ်က္ႏွာေလးရႈံ႔မဲ့သြားသည္။
ကိုညိဳက ခပ္သြက္သြက္ေဆာင့္၍ လိုးေနသလို ေဇာ္ႀကီးကလည္း ေဘးမွေန၍ငုံ႔ကာ သူမရဲ့ နို႔ႏွစ္လုံးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္စို႔ေပးေနေလသည္။ေရႊရည္လည္း အားက်မခံပင္ လက္ေလးတစ္ဖက္ျဖင့္ အရည္ေတြနဲ႔ စိုရႊဲၿပီး ေျပာင္လက္ေနေသာ ေဇာ္ႀကီးရဲ့ အတန္ႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္ညႇစ္ရင္း ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္ေပးလိုက္သည္။
ကိုညိဳရဲ့ အတန္ထြားထြားႀကီးကလည္း အဖုတ္အတြင္းသားထဲကို ခ်ိတ္နဲ႔ဆြဲသလို ထိထိမိမိပြတ္ဆြဲေနေသာေၾကာင့္ ေရႊရည္မွာ တဟင္းဟင္းနဲ႔ျဖစ္လာေတာ့သည္။ခဏအၾကာတြင္ ကိုညိဳက သူ႔အတန္ႀကီးကို အၿပီးတိုင္ဆြဲထုတ္လိုက္ရာ ေဇာ္ႀကီးမွာခ်က္ခ်င္းပင္ ေရႊရည့္ေပါင္ၾကားထဲသို႔ေရာက္လာၿပီး လိင္တန္ႀကီးကို အဖုတ္ေလးထဲ ေဆာင့္သြင္းၿပီး အားရပါးရ ခပ္သြက္သြက္ႀကီးပင္ ေဆာင့္၍လိုးေတာ့သည္။
ထိုအခါ ကိုညိဳက ေဘးမွေန၍ သူမနို႔သီးေခါင္းနီညိဳညိဳေလးေတြကို လက္မနဲ႔ လက္ညိဳးၾကားမွာ ခပ္နာနာေလးေျခရင္း နို႔ႏွစ္လုံးကို အားရပါးရ ညႇစ္ေနျပန္သည္။ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း ကာမဆက္ဆံေနရတဲ့ ေရႊရည္တစ္ေယာက္ ကာမအရသာေတြ တဝႀကီးခံစားေနရေတာ့သည္။
တစ္ေယာက္က အားရပါးရ ေဆာင့္လိုးလိုက္၊ ၿပီးခါနီးေတာ့ အတန္ႀကီးကို ဆြဲထုတ္ၿပီးေနာက္တစ္ေယာက္က အားရပါးရလာလိုးလိုက္ျဖင့္ေရႊရည္မွာ တစ္ခ်ီၿပီးတစ္ခ်ီၿပီးေနရာ လူလည္းေမ်ာ့ေမ်ာ့ပင္က်န္ေတာ့သည္။ေနာက္ထပ္ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီး ကာမအရသာအထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္ကာ ေကာင္းဦးမည္မသိ။
ေရႊရည္ကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေက်နပ္သြားသည္အထိအလိုးခံရင္း ဘဝမွာတစ္ခါမွမရဖူးတဲ့ ကာမအရသာကိုတဝႀကီးခံစားရန္ဆုံးျဖတ္ထားပါေတာ့သည္။
အခန္း (၃)
ေဇာ္ႀကီးရဲ့ နာမည္အရင္းက ေဇာ္လင္းျဖစ္သည္။အရင္က လက္သမားဆရာျဖစ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ သစ္စက္အေသးေလးတစ္ခု ေထာင္ခဲ့ရာမွာအစျပဳကာ ရြာတြင္ ေၾကးရတက္စာရင္းဝင္လာသူျဖစ္သည္။
သူက လူပ်ိဳႀကီးလည္းျဖစ္ျပန္၊ သားေကၽြးမႈ၊ မယားေကၽြးမႈေတြမရွိဘဲကုန္က်စရိတ္နည္းကာ သူမ်ားထက္ ေငြပိုၿပီးစုနိုင္ခဲ့သည္။ဒါ့ေၾကာင့္ ေဇာ္ႀကီးမွာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းပင္ ေျပလည္ၿပီး စီးပြားတက္လာခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ေဇာ္ႀကီးႏွင့္ကိုညိဳက နဂိုထဲက ရြာမွာသူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္သည္။ ေသာက္ေဖာ္စားဖက္ေတြလည္းျဖစ္သည္။
ကိုညိဳက ေဇာ္ႀကီးထက္ အသက္ေလးႏွစ္ပို၍ႀကီးသည္။ အရင္က ရြာရွိသမဝါယမဆိုင္တြင္ စာေရးလုပ္ဖူးသည္။အတန္းပညာေလးလည္း အသင့္အတင့္ရွိသည္။ ေဇာ္ႀကီးသစ္စက္တည္ေတာ့ ကိုညိဳက ႐ုံးျပင္ကႏၷားကိစၥေတြအားလုံးလိုက္ၿပီးလုပ္ေပးသည္။
ေနာက္ ေဇာ္ႀကီးသစ္စက္တြင္ စာရင္းဇယားေတြ ၀ိုင္းကူလုပ္ေပးရင္း တျဖည္းျဖည္းမန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ကိုညိဳက အေရးပါလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ကိုညိဳမွာ ေဇာ္ႀကီးလိုမ်ိဳး လူပ်ိဳလူလြတ္မဟုတ္ေပ။ခင္စန္းၾကည္ဆိုေသာ သူ႔ထက္ အသက္ရႏွစ္ေလာက္ငယ္ေသာမိန္းမႏွင့္ အသက္၄ႏွစ္ႏွင့္ အသက္ ၂ ႏွစ္အရြယ္ကေလးႏွစ္ေယာက္လည္းရွိေသးသည္။
ေဇာ္ႀကီးက သစ္စက္တည္ေတာ့ ၿခံဝိုင္းအက်ယ္ႀကီး တစ္ခုဝယ္ၿပီး ထိုၿခံက်ယ္ႀကီးထဲတြင္သစ္စက္တည္႐ုံသာမက ႏွစ္ထပ္ေျခတံရွည္အိပ္ႀကီးတစ္လုံးကို ေဆာက္ၿပီးအိမ္ေပၚထပ္တြင္ ေဇာ္ႀကီးကေနၿပီး ေအာက္ထပ္တြင္ ကိုညိဳတို႔မိသားစုကေနေလသည္။
ကိုညိဳတို႔မိသားစုတြင္ ကိုညိဳႏွင့္သူ႔မိန္းမ ကေလးႏွစ္ေယာက္အျပင္ အသက္၁၅ႏွစ္အရြယ္ ကိုညိဳ၏ခယ္မ ခင္စန္းေထြးဆိုေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လည္းရွိေလသည္။စန္းေထြးက ကိုညိဳတို႔မိသားစု၏ အိပ္ဗာဟီရ အလုပ္ေတြကို ၀ိုင္း၍လုပ္ေပး႐ုံမက ေဇာ္ႀကီး၏ အဝတ္အစားေတြကိုပါ ေလၽွာ္ဖြတ္ေပးရသည္။ေဇာ္ႀကီးအတြက္ ထမင္းဟင္းကိုေတာ့ ကိုညိဳတို႔က ခ်က္ေပးရေလသည္။
ဒီေန႔ရြာထဲတြင္ အလႉရွိ၍ သစ္စက္ဝိုင္းဆရာကအစ အလုပ္သမားေတြအဆုံး အကုန္လုံး အလႉမွာ ၀ိုင္းကူလုပ္ေပးေနရသျဖင့္ သစ္စက္ပိတ္လိုက္ရသည္။ေဇာ္ႀကီးလည္း အလႉမွာထမင္းသြားစားၿပီး တေရးတေမာအိပ္ပစ္လိုက္မည္ဟု ရည္ရြယ္ကာ အိမ္ေပၚတက္ခဲ့သည္။
အိမ္အေပၚထပ္ကိုတက္ေသာေလွကားက အိမ္ေဘးမွေန၍ သီးျခားလုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။အေပၚထပ္ေရာက္ေတာ့ ေဇာ္ႀကီးက အက် ႌကို ခၽြတ္ပစ္လိုက္ၿပီး သူ႔ခါးမွ ပုဆိုးအသစ္ကိုလည္း အေဟာင္းတစ္ထည္နဲ႔ လဲဝတ္ကာ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ခင္း၊ ေခါင္းအုံးတစ္လုံးခ်ၿပီး လွဲလိုက္သည္။
ထူးထူးျခားျခားတစ္အိမ္လုံးတိတ္ဆိတ္ေနသည္ကို ေဇာ္ႀကီးသတိထားမိလိုက္သည္။ ကိုညိဳ႕ကေလးႏွစ္ေယာက္ဘယ္ေရာက္ေနသည္မသိ။ခင္စန္းေထြးကေတာ့ အလႉတြင္သြားၿပီး လုပ္ကိုင္ေပးေနသည္ထင္သည္။သူအေပၚထပ္ကိုတက္လာတုန္းက…. ဟုတ္သည္။ ေအာက္ထပ္တံခါးဖြင့္ထားသည္။
ၿပီးေတာ့ အထဲမွ စကားေျပာသံလိုလိုလည္းၾကားရသည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ ကိုညိဳတို႔လင္မယားရွိေနေၾကာင္း ေတြးမိလိုက္သည္။ေဇာ္ႀကီးလွဲေနရာမွ ကပ်ာကယာထ၍ သူအိပ္ေသာ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္။ၿပီးေတာ့ ခင္းထားေသာ ဖ်ာကို ေဘးဘက္မွေန၍ အသာလွန္လိုက္ရာ ၾကမ္းခင္းပ်ဥ္ႏွစ္ခ်ပ္ဟ၍ျဖစ္ေပၚေနေသာ အေပါက္ေလးတစ္ေပါက္ေပၚလာသည္။
ထိုအေပါက္မွတစ္ဆင့္ ေဇာ္ႀကီး ေအာက္ထပ္သို႔ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။သူထင္သည့္အတိုင္းပင္။ ေအာက္ထပ္က ကိုညိဳတို႔ လင္မယားအလုပ္ျဖစ္ေနၾကၿပီ။သူတို႔လင္မယား အလုပ္ျဖစ္တိုင္းလိုလို ေဇာ္ႀကီး ဒီအေပါက္မွေန၍ေခ်ာင္းေနၾကျဖစ္သည္။
အထူးသျဖင့္ ေဇာ္ႀကီးၾကည့္ခ်င္သည္က ခင္စန္းၾကည္အလိုးခံတာကိုျဖစ္သည္။ခင္စန္းၾကည္မွာ ဖင္ႀကီးတင္ႀကီးေတြ တလုံးတခဲႀကီးႏွင့္ ရည္ရည္ကလည္းေခ်ာေမာကာ ခံၿပီေဟ့ဆိုရင္လည္း အဝတ္အစားေတြအကုန္ခၽြတ္ၿပီးခံေလ့ရွိသည္။
ကိုညိဳနဲ႔လုပ္တိုင္း ခင္စန္းၾကည္တစ္ေယာက္ပက္ပက္စက္စက္ပင္ အေပးေကာင္းလွသည္ျဖစ္ရာ ေဇာ္ႀကီးက ခင္စန္းၾကည္ခံတာကို မလြတ္ရေအာင္ေခ်ာင္းေနက်ျဖစ္သည္။ဒီလိုေခ်ာင္းလိုက္တိုင္းလည္း ေဇာ္ႀကီးမွာ မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ႏွင့္ လက္ႏွင့္ပင္ဂြင္းတိုက္ပစ္လိုက္ရသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ကိုညိဳမရွိတုန္းခင္စန္းၾကည္ကို ဖန္ၿပီးစားဦးမည္ဟု ေဇာ္ႀကီးစိတ္ထဲမွာေတးထားလိုက္သည္။အခုလည္း ခင္စန္းၾကည္ ကိုညိဳ႕အေပၚကေန အားရပါးရတက္ေဆာင့္ေနတာကိုၾကည့္ရင္း အေတာ္ႀကီးမေနနိုင္မထိုင္နို္င္ျဖစ္လာသည္။
သူ၏ လိင္တန္ကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ဆုတ္ကိုင္ကာ အငမ္းမရပင္ေခ်ာင္းၾကည့္ေနရသည္။ခင္စန္းၾကည္ရဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက ျဖဴေဖြးၿပီး အယ္ေနသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ေမြးထားတာမို႔ အနည္းငယ္တြဲက်ေနသည္မွအပ အျပစ္ဆိုဖြယ္ရာမရွိ။
ခင္စန္းၾကည္တစ္ေယာက္ တင္ပါးႀကီးကိုပင့္ကာပင့္ကာနဲ႔ ကိုညိဳ႕အတန္ႀကီးေပၚမွာ တက္ေဆာင့္ေနသည္။ကိုညိဳကလည္း ခင္စန္းၾကည္ရဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ေအာက္ကေနၿပီး လက္နဲ႔ ဖ်စ္ညႇစ္ဆုတ္နယ္ေနသည္။တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုညိဳ ခင္စန္းၾကည္ကို ေအာက္ဆင္းခိုင္းလိုက္ၿပီး ပက္လက္လွန္ကာ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ေဘးကားခိုင္းလိုက္သည္။
ခင္စန္းၾကည္ ပက္လက္လွန္ၿပီး သူမရဲ့ေပါင္တံရွည္ရွည္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေဘးသို႔ျဖဲကားလိုက္ေတာ့ အေမႊးအမၽွင္မရွိပဲ ဖားခုံညႇင္းႀကီးသဖြယ္ခုံးထေနတဲ့ အဖုတ္ႀကီးကေပၚထြက္လာသည္။အေပၚထပ္က ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ့ေဇာ္ႀကီးမွာေတာ့ ခင္စန္းၾကည္ရဲ့ အဖုတ္နီညိဳညိဳႀကီးကို ၾကည့္ရင္း သြားရည္တျမားျမားနဲ႔ တက္လိုးခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္ေပၚေနသည္။
ကိုညိဳ လည္း ႏွာမႈတ္သံတရႈးရႈးျပဳရင္း ခင္စန္းၾကည့္ရဲ့ ေပါင္ၾကားထဲမွာ ဒူးေထာက္က ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး သူ႔လိင္တန္ႀကီးကို ခင္စန္းၾကည္ရဲ့ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးထဲထည့္ကာ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲၿပီးအားရပါးရပင္လိုးေတာ့သည္။
ကိုညိဳရဲ့ ဆီးခုံနဲ႔ ခင္စန္းၾကည္အဖုတ္တို႔ ရိုက္မိသံက တဖတ္ဖတ္ေပၚထြက္ေနသည္။ အခ်က္ေလးဆယ္ေလာက္အားရပါးရေဆာင့္ၿပီးေတာ့ ကိုညိဳတစ္ေယာက္ အားကနဲ ခပ္တိုးတိုးေအာ္ရင္းခင္စန္းၾကည္ေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ကာ ဆန႔္ငင္ဆန႔္ငင္နဲ႔ ၿပီးသြားေတာ့သည္။
ေဇာ္ႀကီးမွာ ေအာက္ထပ္သို႔ ငုံၾကည့္ေနရာမွ ပက္လက္လွန္လိုက္ၿပီး ခင္စန္းၾကည္ရဲ့ ကိုယ္လုံးေလးကိုျမင္ေယာင္ကာ သူ႔အတန္ႀကီးကိုပြတ္သတ္ရင္း တစ္ခ်က္ခ်င္းဂြင္းတိုက္ေနေတာ့သည္။
ထိုအခိုက္ ေဘးေလွကားမွ အေပၚသို႔တက္လာေသာေျခသံကိုၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ေဇာ္ႀကီး နားစြင့္လိုက္သည္။တျဖည္းျဖည္း ေျခသံက ေလွကားထိပ္သို႔ေရာက္လာသည္။”ဦးေလး…. ဦးေလး”ခင္စန္းေထြးရဲ့ အသံမွန္းေဇာ္ႀကီးသိ၍ အခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့သည္။
ထိုအခိုက္ ကိုညိဳတို႔လင္မယား ခ်ိဳင့္ေတြပလုံးေတြကိုင္ၿပီးၿခံျပင္သို႔ထြက္သြားတာကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ကေလးေတြကို သူ႔ေယာကၡမအိမ္မွာ သြားေခၚရင္း အလႉအိမ္က ဟင္းေတြသြားသယ္တာျဖစ္ေၾကာင္းေဇာ္ႀကီး ေတြးမိလိုက္သည္။”ဦးေလး.. ေလၽွာ္ရမဲ့အဝတ္ေတြေပးဦး….. ကၽြန္မအဝတ္ေလၽွာ္မလို႔…””ေအး…. ဒီမွာလာယူဟာ….”ခင္စန္းေထြးကို ေဇာ္ႀကီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထဘီရင္လ်ားေလးႏွင့္ ရင္ဘတ္ေလးက ျဖဴဝင္း၍ေနသည္။
ခင္စန္းေထြးက သူ႔အမျဖစ္သူ ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ တူသည္။ အခုအရြယ္ေလးႏွင့္ပင္ တင္ေတြရင္ေတြက အပ်ိဳႀကီးဖားဖားေတြကို မီေနၿပီ။ခင္စန္းေထြးကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိရင္း ေဇာ္ႀကီးရဲ့ စိတ္ေတြ ပိုၿပီးထႂကြလာေတာ့သည္။
ခင္စန္းေထြးက ဟိုတစ ဒီတစ ျဖစ္ေနေသာ အဝတ္ေတြကို ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ပုံသည္။ၿပီးသြားေတာ့မွ ခါးေလးကုန္းၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚရွိအဝတ္ေတြကို တစ္ထည္ခ်င္းေကာက္၍ အစီအရီထပ္ေနသည္။ေနာက္ကၾကည့္ေနေသာ ေဇာ္ႀကီးရဲ့ စိတ္ေတြ ဘယ္လိုမွ မထိန္းနို္င္ေတာ့။
ကုန္းထားေသာ ဖင္သားလုံးလုံးက်စ္က်စ္ကားကားႀကီးရဲ့ ေအာက္ဖက္ၾကားသို႔ ေဇာ္ႀကီးရဲ့ လက္တစ္ဖက္ကို ဆတ္ကနဲ ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး အဖုတ္ေလးကို ဇိကနဲ ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္။”အမေလး”အပ်ိဳမေလး ခင္စန္းေထြး လန႔္သြားၿပီး ခါးေလးကို ျဖတ္ကနဲ ဆန႔္၍ ေကာ့တက္သြားသည္။
သူမတစ္ကိုယ္လုံး ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္သြားကာ အသက္ရႉမွားသြားစဥ္မွာပင္ ေဇာ္ႀကီးက သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကိုေစြ႕ကနဲေပြ႕ကာ သူေစာေစာက အိပ္ရန္ခင္းထားေသာ ဖ်ာေပၚသို႔တင္လိုက္ၿပီး စန္းေထြးကို အေပၚကေန အုပ္မိုး၍မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုလုံးကို အတင္းနမ္းေလေတာ့သည္။”ဦး… ဦးေလး…. မလုပ္… နဲ႔ …. ဟာ…. အို…… လႊတ္ပါ….. အာ….. ဟာ….”ခင္စန္းေထြးေၾကာက္အားလန႔္အားနဲ႔ ႐ုန္းေနရာမွ တကိုယ္လုံး တရွိန္းရွိန္းတဖိန္းဖိန္းျဖစ္လာရသည္။
ၿပီးေတာ့မွ ေဇာ္ႀကီးက သူမရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို ငုံခဲလိုက္ရင္း လက္တစ္ဖက္ကို ခင္စန္းေထြးရဲ့ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ ထိုးသြင္းလိုက္ေလသည္။ရင္ဘတ္မွာ စည္းထားတဲ့ ထဘီစေလးက ျပဳတ္ထြက္မသြားေပမဲ့ ေအာက္ဖက္မွ ထဘီစကေတာ့ ခါးဆီသို႔လန္တက္ကာ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလုံး ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး
ဖင္ေျပာင္ေလးျဖစ္ကာ အဖုတ္နီနီရဲရဲေလးရဲ့ အဝမွပင္ အရည္ၾကည္ေလးေတြစိမ့္ထြက္လာတာကို ေတြ႕ရသည္။ပို၍ အတင့္ရဲလာေသာ ေဇာ္ႀကီးက ခင္စန္းေထြးရဲ့ ရင္ဘတ္မွာ စီးေႏွာင္ထားတဲ့ ထဘီစကိုပါ ဆြဲျဖဳတ္ကာ ထဘီကို ကြင္းလုံးခၽြတ္ပစ္လိုက္ေလသည္။ခင္စန္းေထြး ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္သြားၿပီ။
ခင္စန္းေထြးတစ္ေယာက္ တကိုယ္လုံး ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းမသိ ႐ုန္းကန္ဖို႔အားအင္ေတြမရွိေတာ့သည့္အျပင္႐ုန္းကန္ခ်င္စိတ္မရွိေလာက္ေအာင္ ႏြမ္းနယ္ႏုံးခ်ိ၍ ေနေတာ့သည္။ ခင္စန္းေထြးမ်က္လုံးေလးမွိတ္ကာ ရင္ဘတ္ေလးနိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီႏွင့္ ေမာ၍ေနသည္။
ခင္စန္းေထြးရဲ့ နို႔ေလးႏွစ္လုံးက စူစူမို႔မို႔ေလးျဖစ္ကာ ေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔ေလး လုံးတက္ေနသည္။ေဇာ္ႀကီးရဲ့ ပူေႏြးေသာ လၽွာႀကီးက ခင္စန္းေထြးရဲ့ နို႔အုံထိပ္မွာ ကပ္ေနေသာ နီနီရဲရဲနို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ထိုးၿပီးေကာ္ကာ ယက္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ခင္စန္းေထြးခမ်ာ တကိုယ္လုံး ဖ်င္းကနဲျဖစ္သြားၿပီး တြန႔္သြားရေတာ့သည္။
ေဇာ္ႀကီးက သူမရဲ့ တင္းတင္းေလးစူထြက္ေနေသာ နို႔အုံေလးကို လက္နဲ႔ ကိုင္ၿပီး စို႔လိုက္သည္။”အ… အ… ဟင့္….”ခင္စန္းေထြး ရင္ဘတ္ေလး ေကာ့တက္လာၿပီး မ်က္ႏွာေလးရႈံ႔မဲ့သြားေတာ့သည္။ေဇာ္ႀကီးက ခင္စန္းေထြးရဲ့ နို႔ေလးႏွစ္လုံးကို တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံး ေျပာင္း၍ စို႔ေပးရင္း သူ႔ခါးမွပုဆိုးကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။
ေဇာ္ႀကီးက ေကာင္မေလးရဲ့ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို လက္ျဖင့္မလိုက္ရင္း သူမရဲ့ ကိုယ္လုံးေပၚမွာ ပိေနတဲ့ သူ႔ကိုယ္လုံးႀကီးကို အသာႂကြ၍ ထကာ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားတြင္ ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ၿပီးေတာ့ သူမရဲ့ ေပါင္ေလးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ျဖဲကားလိုက္သည္။
ခင္စန္းေထြးခမ်ာမွာေတာ့ ဒါေတြကို ဘာမွမသိ။ ေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန႔္ႏွင့္ မ်က္လုံးကို စုံမွိတ္ကာ အသားေလးေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္း ခံစားရခက္ေသာ ကာမေဝဒနာကို ခံစားေနရသည္။သူမရဲ့ အဖုတ္ဝေလးမွာလည္း အရည္ၾကည္ေလးေတြစိမ့္ထြက္ေနၿပီ။
ထိုခဏမွာပင္ ေဇာ္ႀကီးရဲ့ လက္တစ္ဖက္က အေမြးႏုႏုေလးမ်ားနဲ႔ေဖာင္းေဖာင္းေလးျဖစ္ေနေသာ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလး ႏွစ္ခုကို အသာျဖဲလိုက္သည္။ ”အို…”ထို႔ေနာက္ ေဇာ္ႀကီးက သူ႔ရဲ့ အတန္ ညိဳညိဳတုတ္တုတ္ႀကီးကို ျဖဴေဖြးၿပီး တင္းတင္းေလးစိေနေသာ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုၾကား နီရဲေနေသာ အဖုတ္ဝေလးသို႔ ဖိ၍သြင္းလိုက္သည္။”အင့္…. အမေလး…. အား…. နာတယ္… ဦးေလးရဲ့…။” ”ေသပါၿပီ….။ ျပန္ထုတ္ေပးပါဦးရယ္။ ”လိင္တန္ႀကီးက ထိပ္ဖူးေတာင္မဝင္ေသး။ ခင္စန္းေထြးမွာ အေတာ္ႀကီးခံစားရကာ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုလိုက္သည္။
ေဇာ္ႀကီးငုံ႔ၾကည့္သည္။ သူ႔ အတန္ႀကီးက အဖုတ္ဝေလးတြင္ မဆန႔္မျပဲျဖစ္ကာ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလး ႏွစ္ခုက လီးထိပ္ကိုအတင္းငုံ၍ထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလး ႏွစ္ခုမွာ အထဲသို႔ နစ္ဝင္လ်က္ ခြက္ေနသည္။
ခင္စန္းေထြး၏ ကိုယ္လုံးေလးမွာ ေကာ့ပ်ံ၍တက္သြားၿပီး သူမရဲ့ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုလည္း အတင္းပင္ျဖဲကား၍ေပးလိုက္သည္။ၿပီးေတာ့ ေအာ္ဟစ္ညီးညဴရင္း မ်က္ရည္ေတြ တသြင္သြင္စီးက်ကာ ခ်ဳံးပြဲခ်ငိုခ်လိုက္ေတာ့သည္။
အေတြ႕ေကာင္းလွေသာ အပ်ိဳေပါက္မေလးရဲ့ ႏုနယ္လွေသာ အထိအေတြ႕က ေဆြမ်ိဳးေမ့ေအာင္ပင္ေကာင္းလွသည္။ေဇာ္ႀကီး စိတ္ေတြတင္းထားသည့္ၾကားက ထိပ္ဖူးႀကီးတစ္ဝက္ေလာက္ဝင္ေနေသာ သူ႔အတန္ႀကီးကို ထပ္၍ ဖိသြင္းလိုက္ျပန္သည္။
ျဗစ္ကနဲျမည္သံေလးက ထြက္ေပၚလာသည္။ ”အား….. အမေလး….။ ေသပါၿပီ…. နာတယ္ဦးေလးရဲ့ ။”တင္းေျပာင္ေနေသာ အတန္ႀကီးရဲ့ ထိပ္ဖူးတစ္ခုလုံး ခင္စန္းေထြးရဲ့ အဖုတ္ေလးထဲသို႔ ဝင္သြားၿပီ။ခင္စန္းေထြးရဲ့ အဖုတ္ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းစပ္ေလး ကြဲသြားၿပီး ေသြးေတြထြက္လာသည္။
ခင္စန္းေထြးတစ္ကိုယ္လုံးေခၽြးေတြျပန္ကာ တဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ ေဇာ္ႀကီးရဲ့ အသက္ရႈသံေတြကလည္း တရႈးရႈးနဲ႔ ျပင္းထန္လာသည္။ေဇာ္ႀကီး သူ႔လီးကို အသာေလးထပ္ၿပီး ဖိသြင္းလိုက္ျပန္သည္။ လီးက မဝင္ပဲတင္းခံေနသည္။
ငါးမူးလုံးေလာက္ရွိေသာ ပိုက္ထဲသို႔ တစ္က်ပ္လုံးေလာက္ရွိသည့္ သံေခ်ာင္းကို ထိုးထည့္သလိုျဖစ္ေနသည္။ ေဇာ္ႀကီး လီးကို ဆက္မသြင္းေသးပဲ ခင္စန္းေထြးရဲ့နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ လွမ္း၍ကိုင္ကာ ပြတ္သပ္ေခ်မြေပးလိုက္သည္။
ခဏေနေတာ့ တအီးအီးငိုေနေသာ ခင္စန္းေထြးရဲ့ ငိုရွိုက္သံေလးေတြက ၾကဲ၍သြားသည္။
ေဇာ္ႀကီး သူ႔အတန္ႀကီးကို ထပ္၍ဖိသြင္းၾကည့္ျပန္သည္။ မဝင္။ တင္း၍ခံေနသည္။ နဲနဲအားပိုထည့္၍ ဖိသြင္းလိုက္ျပန္သည္။ ”အမေလး… ေသပါၿပီ…. အီးး…ဟီးး..”ခင္စန္းေထြး ေကာ့တက္သြားၿပီး ငိုျပန္ပါသည္။ ေဇာ္ႀကီးတကိုယ္လုံး ေခၽြးေတြျပန္လာၿပီး အသက္ရႉသံႀကီးေတြကေၾကာက္ခမန္းလိလိ တရႉးရႉးျဖစ္ကာ အသာေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ ေဇာ္ႀကီး လူစိတ္ေပ်ာက္သြားၿပီ။
ရွိသမၽွအားကို သုံး၍ သူ႔အတန္ႀကီးကို ဖိသြင္းလိုက္သည္။ ”ျဗစ္…. အား ”စန္းေထြး ရဲ့ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္လိုက္ေသာ စူးစူးဝါးဝါးအသံေလးက တစ္ဝက္ေလာက္နဲ႔ တိမ္ဝင္ၿပီးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ဒါေတြကို ေဇာ္ႀကီး မစဥ္းစားနိုင္၊ ဂ႐ုမစိုက္နိုင္ေတာ့။
ေကာင္မေလးရဲ့ နို႔အုံေလးႏွစ္လုံးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အားရပါးရ စုံကိုင္ကာ စိတ္ရွိတိုင္း ေဆာင့္ေဆာင့္ၿပီးလိုးပစ္လိုက္သည္။အေတာ္ႀကီး က်ဥ္းက်ပ္ေနေသာ အဖုတ္ေလးေၾကာင့္ ေဇာ္ႀကီးမွာ ငါးမိနစ္ေလာက္နဲ႔ပင္ၿပီးသြားသည္။
စန္းေထြးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဖက္ၿပီး ပါးေလးႏွစ္ဖက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္နမ္းလိုက္ၿပီးမွ သူ႔လိင္တန္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ေဘးသို႔ ဆင္းလိုက္သည္။ ”ဟာ…” ေသြးေတြက ျမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ အိုင္ထြန္း၍ေနသည္။ ”စန္းေထြး… စန္းေထြး ‘ေခၚၾကည့္သည္။ ေကာင္မေလး စကားေမးမရေတာ့ေပ။
ေဇာ္ႀကီး ကပ်ာကယာထ၍ အိတ္တစ္လုံးထဲ ေတြ႕တဲ့ အဝတ္အစားနဲ႔ လက္ထဲရွိေငြေတြကို ထည့္ကာ ေျခဦးတည့္ရာသို႔ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။တစ္ၿမိဳ႕ဝင္ တစ္ၿမိဳ႕ထြက္ ပုန္းလၽွိုးကြယ္လၽွိုးျဖင့္ ေနာက္ဆုံး ေဇာ္ႀကီးမွာ ဘိုကေလးၿမိဳ႕ ျမစ္ဝ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ရွိ ကိုင္းေသာင္ေပၚတြင္ဇာတ္ျမဳပ္၍ေနထိုင္ခဲ့ေလေတာ့သည္။( ေနာင္အခါတြင္ တစ္ရြာသားငထြားဟု သရက္ပင္ဆိပ္ရြာတြင္ ေခၚေဝၚသမုတ္ျခင္းခံရသူမွာ ေဇာ္ႀကီးပင္ျဖစ္ပါသည္။)ၿပီးပါၿပီ။
